Χωμενίδης στην «Π»: «Ο νικητής των εκλογών να αντισταθεί στην οίηση της νίκης»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Στο νέο του μυθιστόρημα «Η δίκη Σουάρεφ» (εκδ. Πατάκη), με αφετηρία το απαιτητικό αίτημα του Εδμόνδου Σουάρεφ να δικαστεί για έναν φόνο που διέπραξε προ 40ετίας, ξετυλίγεται μια απολαυστική ιστορία με πολλούς ήρωες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από όλα τα καλά και τα άσχημα του σύγχρονου Ελληνα πολίτη. Μια πολύχρωμη τοιχογραφία -τραγελαφική ενίοτε- της κοινωνίας μας, που συνθέτει με θαυμαστή μαεστρία ο Χρήστος Χωμενίδης. Ο βραβευμένος συγγραφέας, με τον οποίο δεν πλήττεις ποτέ -είτε μέσω των έργων του είτε διά ζώσης- μιλά στην «Π» για τους πρωταγωνιστές του, το βιβλίο του και το στοίχημά του, αποκαλύπτει μια νέα του ιδέα, ενώ σχολιάζει το προεκλογικό κλίμα, κάνοντας και μια σύσταση στον -όποιο- νικητή των εκλογών.

Ηταν ο Εδμόνδος Σουάρεφ –ενδιαφέρον ονοματεπώνυμο- αυτός που διεκδίκησε να γίνει βιβλίο ή κάτι άλλο;
Το επίθετο του ήρωά μου, «Σουάρεφ», είναι παραλλαγή του επιθέτου Σουέρεφ, μαλτέζικης προέλευσης, το οποίο απαντάται στην Κέρκυρα. Εδμόνδους -άλλως Eντι- βρίσκεις επίσης στο νησί.
Συνέλαβα συγγραφικά τον Εδμόνδο Σουάρεφ ως έναν χαρακτήρα υποχθόνιο, κρυπτικό σχεδόν, που σίγουρα δεν είναι ό,τι δείχνει. Που μπορεί να τρυπώνει παντού, να χειρίζεται πρόσωπα και καταστάσεις, να ναρκοθετεί τις ξένες ζωές. Ως κάποιον ικανό για τα πάντα. Ή ίσως και για τίποτα απολύτως…

Γιατί τον χρίσατε μέτριο μουσικό, που εξελίχθηκε μεγαλέμπορο και χορδιστή οργάνων; Εχει να κάνει με το ταλέντο του να κουρδίζει ανθρώπους ακόμα και… φωνητικές χορδές;
Ανάμεσα στον «μαεστράκο» Σουάρεφ και στον δαιμόνιο επιχειρηματία Σουάρεφ μεσολαβεί ένας φόνος, ο οποίος -μη εξιχνιαζόμενος- δρα για τον θύτη καταλυτικά, αποκαλυπτικά, απελευθερωτικά. Μετά το έγκλημα που κάνει, ο Σουάρεφ γίνεται ένας διαφορετικός άνθρωπος. Oταν, δεκαετίες αργότερα, συναντιέται με τον έτερο κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος, τον Μάκη Σακκά, δεν διστάζει πλέον μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει το δικό του. Τη δίκη του. Το μεγάλο του φινάλε. Τη δοξαστική του έξοδο από τα εγκόσμια.

Η ιστορία σας εξελίσσεται στους κόλπους του νομικού κόσμου -και δη σε αυτόν του σταρ ποινικολόγου, Δημοσθένη Καραμπαλίκη. Ο λόγος που επιστρέψατε στα φοιτητικά σας λημέρια;
Αμπελοψυχαναλυτικά εάν το δούμε, προφανώς λαχταρούσα να ζήσω -έστω κατά φαντασίαν- την εναλλακτική μου ζωή. Εκείνη του μαχόμενου δικηγόρου. Να αφηγηθώ τις μέρες μου μεταξύ γραφείου και δικαστηρίων, σε στενή συναναστροφή με δικαστές, πελάτες, μάρτυρες και αντιδίκους… Οταν ήμουν φοιτητής της Νομικής, η προοπτική να γίνω δικηγόρος δεν με χαλούσε. Κάθε άλλο. Απλώς με κέρδισε πολύ νωρίς η δημιουργία. Η τέχνη της γραφής.
Πέρα όμως από την προσωπική μου βιογραφία, υπάρχουν πολλοί χώροι πιο γόνιμοι μυθιστορηματικά, πιο έμφορτοι παθών και αντιθέσεων, από ένα δικηγορικό γραφείο; Και μάλιστα ποινικολογικό;

Πολυπρόσωπο το μυθιστόρημά σας, με χαρακτήρες των οποίων οι συμπεριφορές «φωνάζουν»: σημερινή κοινωνία. Τι σας ιντρίγκαρε ενόσω υφαίνατε την ιστορία σας και πλάθατε τους ήρωές σας; Ποιο το στοίχημα;
Το στοίχημα ήταν αυτό ακριβώς: να κάνω μια ακτινογραφία -ή αν διαθέτω τη συγγραφική διεισδυτικότητα μια αξονική τομογραφία- της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Πέρα από εξιδανικεύσεις, μελοδραματισμούς, καταγγελτισμούς, πέρα από σχηματοποιήσεις γενικά. Να ξεδιπλώσω το σπαρταριστό, αντιφατικό -υδραργυρικό θα το χαρακτήριζα- παρόν.
«Η Δίκη Σουάρεφ» αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας, η οποία ξεκίνησε πρόπερσι με τον «Τζίμη στην Κυψέλη» και θα ολοκληρωθεί με το επόμενο μυθιστόρημα που έχω ήδη στα σκαριά. Φιλοδοξία μου; Εάν μετά δύο δεκαετίες αναρωτηθεί κάποιος πώς ήταν η Ελλάδα το 2023, να βρει μες στις σελίδες μου κομμάτια της απάντησης.

Μάκης Σακκάς. Ο ψιθυρίζων διευθυντής του δικηγορικού γραφείου πάνω στον οποίο η επίδραση του Σουάρεφ είναι καταλυτική. Θα τον επιλέγατε για παρέα σας ή θα προτιμούσατε κάποιον-α άλλον-η;
Τον επέλεξα για παρέα μου επί σχεδόν δύο χρόνια, όσο καιρό δηλαδή έπλαθα, πρώτα μες στο κεφάλι μου και έπειτα στην οθόνη του υπολογιστή, τη «Δίκη Σουάρεφ». Δεν είναι ο πιο εύκολος, ο πιο προσηνής άνθρωπος. Κάθε άλλο. Σε βάζει ωστόσο σε μεγάλο πειρασμό να τον ξεκλειδώσεις…

Εχετε μία σοκαριστική σκηνή περί το γήρας διά στόματος -και όχι μόνο- του 80ετούς κλινήρους Καραμπαλίκη. Κατά πόσο σας απασχολεί;
Σε είκοσι τέσσερα έτη θα είμαι συνομήλικος του Δημοσθένη Καραμπαλίκη. Προφανώς με απασχολεί ο χρόνος που περνάει κι ας μην βλέπω ακόμα ιδιαιτέρως τα σημάδια του επάνω μου.
Η γιαγιά μου, που αξιώθηκε να μακροημερεύσει ιδιαιτέρως, έλεγε ότι το γήρας είναι η εσχάτη των ποινών. Ισως ξορκίζοντάς το. Ισως αυτοσαρκαζόμενη. Εγώ πάλι νομίζω (έγραψα πρόσφατα σχετικό χρονογράφημα στα «Νέα») ότι το μόνο αντίδοτο είναι η παιγνιώδης στάση απέναντι του. Πλακατζής γέρος, χαρά Θεού!

Οταν γράφετε, τι συνθήκες επικρατούν γύρω σας και μέσα σας;
Χαοτικές. Δεν έχω καν γραφείο. Δουλεύω στο ίδιο τραπέζι όπου τρώμε και παίζουμε με την κόρη μου σκραμπλ ή μονόπολη. Εχω μία μεγάλη τύχη: Μπορώ να συγκεντρώνομαι πολύ εύκολα. Τη «Νίκη» την έγραψα σε καφενεία.
Νομίζω ότι εάν ακολουθούσα κάποιο «τελετουργικό γραφής», εάν έπειθα τον εαυτό μου πως για να γράψω απαιτείται απόλυτη σιωπή, ειδικός φωτισμός και ιδανική θερμοκρασία δωματίου, απλώς θα κόμπλαρα.

«Η μνήμη μας είναι το κελάρι μας. Κι η φαντασία είναι η μαγική μας χύτρα. Παίρνεις από το κελάρι τα υλικά που χρειάζεσαι, τα ρίχνεις στη χύτρα και μαγειρεύεις ό,τι γουστάρεις!» διαβάζουμε. Διαθέτοντας και τα δύο, να υποθέσω ότι έχετε κατά νου νέα «πιάτα»;
Μα σας το είπα ήδη! Η πλάκα είναι ότι έχω κατά νου και το μεθεπόμενο μυθιστόρημά μου. Ενα, εν πάση περιπτώσει, από τα μελλοντικά. Θα αντλεί την έμπνευσή του από την περίπτωση Πολύκαρπου Γιωρκάτζη. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αμφιλεγόμενες φυσιογνωμίες του μεταπολεμικού Ελληνισμού.
Οφείλω βεβαίως, πριν το γράψω, να περάσω ένα ικανό διάστημα στην αγαπημένη μου Κύπρο…

Εκλογές την ερχόμενη Κυριακή. Τι θα θέλατε να δείτε από αυτές και τι θα συστήνατε στον νικητή τους;
Αυτό που προς το παρόν -κατά την προεκλογική περίοδο- βλέπω μου αρέσει πολύ: ο κόσμος μοιάζει να έχει αφήσει πίσω του την ακραία πόλωση, την εχθροπάθεια, τους μανιχαϊσμούς της περασμένης δεκαετίας. Οι εκλογές του 2023 δεν είναι υποτονικές. Είναι ψύχραιμες. Το θεωρώ δείγμα ωρίμανσης. Οσο για τον νικητή της εικοστής πρώτης Μαΐου -ή μήπως της δευτέρας Ιουλίου;- θα του συνέστηνα να αντισταθεί πάση θυσία στην οίηση της νίκης…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News