Εύη Αγγελακοπούλου: «Χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει δημιουργία»
Ολα ξεκίνησαν από ένα διήγημα που έστειλε σε έναν διαγωνισμό. Εκτοτε το νερό κύλησε στο αυλάκι. Γράφει ποίηση, διήγημα και θέατρο, διδάσκει δημιουργική γραφή, είναι ραδιοφωνική παραγωγός. Με αφορμή την πρώτη της ποιητική συλλογή «Σοκολάτα στο ταβάνι» (εκδ. «Το Δόντι»), η οποία θα παρουσιαστεί στις 4 Ιουνίου στον χώρο της μικροζυθοποιίας ΚΥΚΑΩ στο Πλατάνι, η Εύη Αγγελακοπούλου συστήνεται στην «ΠτΚ».
Πότε θυμάστε τον εαυτό σας να πρωτογράφει, και τι;
Μεγαλώνοντας άρχισα να διαβάζω λογοτεχνία και ποίηση. Θαύμαζα το πώς εκφράζονταν κάποιοι συγγραφείς και πώς ξέφευγαν δημιουργώντας άλλους κόσμους. Κάποια στιγμή είδα έναν διαγωνισμό συγγραφής διηγήματος σε 140 λέξεις του Γιάννη Φαρσάρη. Εγραψα κάτι και το επέλεξε ανάμεσα σε άλλα να δημοσιευθεί στο e-book του. Υστερα μου έστειλε ένα προσωπικό μήνυμα ότι ήθελε ένα μεγαλύτερο σε έκταση διήγημά μου και όσο τρομακτικό και πρωτόγνωρο κι αν ήταν ξεκίνησα να γράφω.
Να υποθέσω ότι το γράψιμο σας ασκούσε «πιέσεις» εξ ου και το μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή, την οποία και διδάσκετε σε παιδιά και εφήβους;
Θέλω ό,τι κάνω να το κάνω καλά. Η εκπαίδευση καλύπτει απαιτήσεις και ανάγκες που έχει η γραφή. Μετά συνεχίζεις όπως εσύ νομίζεις με τον δικό σου τρόπο, τη δική σου ταυτότητα αλλά για να καταρρίψεις κανόνες πρέπει να τους γνωρίζεις. Διδάσκω πλέον σε όλες τις ηλικίες αλλά μου αρέσει να φέρνω σε επαφή τα παιδιά με τη λογοτεχνία για να τη δουν λίγο διαφορετικά από αυτό που προσφέρει η κλασική εκπαίδευση. Η γραφή λειτουργεί θεραπευτικά όπως και η ανάγνωση, εμπνέει νέους και μεγάλους να γράψουν, να διαβάσουν, να νιώσουν, να μετακινηθούν αλλά και να γνωρίσουν τον εαυτό τους.
Εχετε γράψει ποίηση, διηγήματα, θέατρο. Ποιες πτυχές του εαυτού σας εκφράζονται μέσω του κάθε είδους και πότε καταφεύγετε στο καθένα τους;
Η ποίηση είναι η πραγματικότητα που θέλει να εκφραστεί, όταν η πραγματικότητα με βαραίνει προσφεύγω στη φαντασία, στη δημιουργία άλλων κόσμων στο διήγημα και τα δύο μαζί συνδυάζονται στο θέατρο. Ο εαυτός μου μάλλον υπάρχει παντού, σε όλα τα είδη σε όλους τους χαρακτήρες. Οσο κι αν προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από αυτόν βρίσκει τρόπους και εισχωρεί. Κάθε ανησυχία, και όλα τα σκοτάδια μου, βρίσκουν χώρο στα κείμενα ψάχνοντας να βρουν την αλήθεια και το φως. Τα σκοτάδια πρέπει να γίνουν ιστορίες για να φωτιστούν.
«Σοκολάτα στο ταβάνι», η πρώτη σας ποιητική συλλογή, όπου διαβάζουμε: «Ο πόνος και η έλλειψη είναι η καλύτερη έμπνευση» στο ποίημα «Κάποια άλλη». Ισχυσε αυτό για τη δημιουργία των ποιητικών συνθέσεων της συλλογής σας; Τι άλλο μπορεί να σας εμπνεύσει;
Η γραφή χρησιμοποιεί προσωπεία. όπως και οι άνθρωποι έχουν πολλούς ρόλους στη ζωή τους έτσι και στη γραφή. Το «κάποια άλλη» είναι όλοι οι άνθρωποι γύρω μου, οι ιστορίες τους αλλά και ο τρόπος που τις προσεγγίζουν. Χωρίς τους άλλους δεν υπάρχει δημιουργία. Ο πόνος και η έλλειψη δημιουργούν τα δυνατότερα συναισθήματα που θέλουν να εκφραστούν, να αναγνωριστούν, γι’ αυτό και βρίσκουν διέξοδο στις λέξεις, στα σύμβολα. Τα δικά μου ποιήματα δεν είναι όλα βιωματικά ούτε αναφέρονται σε δικές μου ιστορίες ή συναισθήματα. Προσπαθώ να εκφράσω τα συναισθήματα άλλων που αυτά με τη σειρά τους μπορούν να οδηγήσουν αναγνώστες στην αυτοσυνειδησία και στο να βρουν τη θέση τους. Το κείμενο και το άτομο αλληλοεξαρτώνται πριν και μετά την ολοκλήρωσή του.
Σοκολάτα: Τη συναντάμε στον τίτλο της συλλογής σας, επίσης στο ποίημα «Σοκολάτα και καραμέλα λεμόνι» αλλά και στον τίτλο του θεατρικού σας «Σοκολάτες και ομπρέλες». Συμβολίζει κάτι;
Καταρχάς να πούμε ότι η σοκολάτα βρίσκεται τυχαία και στους δύο τίτλους. Και στα δύο έχει διαφορετική σημασία. Οι κοινοί συμβολισμοί είναι η απόλαυση, η επιθυμία αλλά και μια θύμηση από τα παιδικά χρόνια. Περιμένω όμως να μάθω τι έχει αποτυπώσει μια σοκολάτα στον κόσμο των αναγνωστών και των θεατών αντίστοιχα.
Πάμε, λοιπόν, στο εν λόγω θεατρικό σας, που διακρίθηκε πέρυσι, στον Διαγωνισμό Συγγραφής Θεατρικού Εργου που διοργανώνει η Ενωση Σεναριογράφων Ελλάδας με το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ανέβηκε στη σκηνή χθες, στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Λυκαβηττού. Συναισθήματα;
Η ομάδα που πήρε το κείμενό μου και το ζωντάνεψε μου έδωσε περισσότερα συναισθήματα απ’ ό,τι το ίδιο το έργο. Μεγάλη και ιδιαίτερη χαρά οι χαρακτήρες μου να αποκτούν πρόσωπο και ζωή. Από την άλλη ήταν λίγο τρομακτικό. Μου έπεσε λίγο μεγάλο συναισθηματικά. Χαρακτήρες που συνομιλούσα μαζί τους στη φαντασία μου τώρα πια υπάρχουν. Επειδή είναι το πρώτο μου έργο, η εμπειρία είναι πρωτόγνωρη και δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα όλα μου τα συναισθήματα. Οι ηθοποιοί Αργυρώ Θεοδωράκη, Πάνος Αργυρόπουλος και Θωμάς Σιέκας έδωσαν στο κείμενο μια νέα πραγματικότητα με τη βοήθεια φυσικά της σκηνοθέτιδας Γεωργίας Βαρβέρη που το προσέγγισε με αγάπη και απόλυτη κατανόηση αυτού που ήθελα να πω και τους ευχαριστώ όλους. Χαίρομαι που είναι αυτοί που έδωσαν ύπαρξη στους ήρωές μου.
Θα μας πείτε και για μια άλλη σας αγάπη, το ραδιόφωνο;
Μετά από τόσα χρόνια, όταν ακούω τη λέξη ραδιόφωνο το μυαλό μου πάει στον mojo radio, ο οποίος έχει κλείσει πλέον. Το ραδιόφωνο ήταν το σπίτι μου, ήταν οικογένεια. Εμαθα πολλά από αυτό. Η μουσική με ακολουθεί πάντα ακόμα και όταν γράφω. Στον mojo, εκτός από τη μουσική, προτεραιότητα είχε η ομάδα. Πιστεύω πολύ στις ομάδες. Πλέον κάνω μια εκπομπή την εβδομάδα στο webradio.eap.gr αλλά μου λείπει το σπίτι.
Δανείζομαι τους τίτλους δύο ποιημάτων σας: «Σημεία στίξης» και «Τρεις τελείες». Ποιο το αγαπημένο σας σημείο στίξης -και γιατί;
Το ερωτηματικό. Κι ας απαντήσω λάθος κι ας μου δώσουν λάθος απάντηση. Προτιμώ το σημάδι αυτό που μας προχωράει και μας εξελίσσει. Το να επαναδιαπραγματευόμαστε τα δεδομένα. Μου αρέσει να ψάχνω, να βρίσκομαι διαρκώς σε μια αναζήτηση, να αμφισβητώ. Η σωστή ερώτηση μας κινητοποιεί. Η στασιμότητα έχει μια πλήξη.
«Ξεπάγωσα δυο χάδια που είχα φυλάξει/στην κατάψυξη,/τα χρησιμοποίησα και τα δύο/πάνω στο γδαρμένο δέρμα» στίχοι από τους «Λεκέδες». Υποθετικά μιλώντας, αν την περίοδο αυτή αποψύχατε ένα κατεψυγμένο χάδι πού θα το εναποθέτατε;
Στα παιδιά και σε όσους νιώθουν παιδιά και αναρρώνουν από ασθένειες άλλων.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
