Γιώργος Μπισμπίκης: Η «εξομολόγηση» του εισαγγελικού λειτουργού της Πάτρας

Στις κενές ώρες διδασκαλίας, όταν ήταν μαθητής Γυμνασίου, μια εσωτερική παρόρμηση τον οδηγούσε στις αίθουσες του Δικαστικού Μεγάρου της Πάτρας όταν εκδικάζονταν σοβαρές υποθέσεις. Μια τέτοια, το 1973, μαγνήτισε τον μαθητή τότε της Ε’ τάξης, Γιώργο Μπισμπίκη, που θυμάται στην «Πελοπόννησο»: «Κατηγορούμενος για αποπλάνηση ανηλίκου ήταν ένας εργαζόμενος στον ”Λαδόπουλο” και είχε συνήγορο υπεράσπισης τον μετέπειτα υπουργό και πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο. Ηταν μια καθηλωτική ακροαματική διαδικασία για έναν έφηβο…». Και η προδιαγραφή, όπως αποδείχθηκε, μιας 32χρονης ευδόκιμης θητείας στο Δικαστικό Σώμα.

Ο Γιώργος Μπισμπίκης αφυπηρετεί σήμερα και παραδίδει τη «σκυτάλη» στον νέο προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Πάτρας, Νίκο Νικολάου. Κι άλλοι εισαγγελικοί λειτουργοί της πόλης συνταξιοδοτήθηκαν, ωστόσο η δική του περίπτωση ξεχωρίζει για δύο λόγους, και γι’ αυτό τυγχάνει της αναγκαίας επισήμανσης.

Αφενός, διότι υπηρέτησε 20 ολόκληρα χρόνια στην Πάτρα και αφετέρου διότι «αναίρεσε» με τη  συμπεριφορά του την «κοινωνική επιφυλακτικότητα» -αν μπορεί να σταθεί ο όρος- αρκετών συναδέλφων του.

Αν και με καταγωγή από το Μεσολόγγι, βρίσκουμε τον Γ. Μπισμπίκη τη δεκαετία του ’70 στην Πάτρα, καθότι ο πατέρας του ήταν σταθμάρχης εμπορευμάτων στον ΟΣΕ , απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1981. Προγενέστερα, ο συνονόματος παππούς του, ήταν επιθεωρητής Σιδηροδρόμων ΒΔ. Πελοποννήσου.

Ο Γ. Μπισμπίκης αποφοίτησε από το Β’ Γυμνάσιο Πατρών το 1974 και πήρε το πτυχίο της Νομικής Αθηνών 5 χρόνια αργότερα, ενώ ολοκλήρωσε την 24μηνη θητεία του στην Πολεμική Αεροπορία, ως σμηνίτης, το 1982, υπηρετώντας στην Κρήτη.

 «ΘΗΣΑΥΡΟΣ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ»

Στα χρόνια της μεγάλης κυκλοφοριακής άνθησης των εφημερίδων, έβλεπε κανείς έμφορτο τον εισαγγελικό λειτουργό Γιώργο Μπισμπίκη όταν περπατούσε στην πόλη. Αλλά και σήμερα εξακολουθεί να υπηρετεί αυτό το… χούι του: «Είναι ζήτημα ευρύτατης κοινωνικής και επιστημονικής παιδείας, αυτή η… αδυναμία μου. Διαβάζω πολύ. Στην έδρα πρόσεχα τη γλώσσα. Το πώς εκφραζόμουν. Στις προτάσεις μου, σε διάφορα βουλεύματα, από την ανάγνωση άρθρων, επιστημονικών και κοινωνικών αναλύσεων ασκείτο η ανάλογη επιρροή. Ετσι πρέπει να είναι ένας εισαγγελικός λειτουργός. Ιδίως, να βρίσκεται σε ευθέως ανάλογη σχέση με τη γλώσσα μας» υπογραμμίζει στην «Π».

Ακολούθως, ζητήσαμε την άποψή του για την εντύπωση που του αφήνει η Θέμιδα στη μακρά διαδρομή του. Είναι τυφλή; Εχει ορθάνοιχτα μάτια ή φοράει μονόκλ στο ένα μάτι; «Κρίνουμε από έδρας και κρινόμαστε από την κοινωνία. Ναι, πιστεύω ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλά και με ορθάνοιχτα μάτια. Τυφλή, όταν δεν κάνει διακρίσεις και με ορθάνοιχτο βλέμμα, όταν οι λειτουργοί της είναι καλά διαβασμένοι. Είναι, ασφαλώς, πολύ ευαίσθητος ο χώρος μας. Και ανεξάντλητη η επιστήμη μας. Αν πεις ότι πας για το… μεροκάματο, απέτυχες. Γιατί ασκούμε λειτούργημα και είμαστε φρουροί του νόμου» λέει.

«ΣΠΑΝΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΛΑΝΗ»

Η απονομή της δικαιοσύνης γίνεται δεκτή, ενίοτε με ποικίλα σχόλια από την κοινή γνώμη. Είναι φορές που γίνεται ορατό, διά γυμνού οφθαλμού, ένα πέπλο καχυποψίας. Ο Γ. Μπισμπίκης απαντά στην «Π» : «Σε σοβαρές υποθέσεις, όταν δεν είναι στέρεη η δικανική πεποίθηση, διαφυλάσσεται ο δικαστής από την αμφιβολία, που είναι υπέρ του κατηγορούμενου. Δεν αρκεί να κάνεις λογικά άλματα για να φθάσεις στην αλήθεια, ούτε να επιστρατεύεις το ένστικτο. Αλλά, το βέβαιο εν τέλει, είναι ότι σπάνια βρισκόμαστε μπροστά σε δικαστικές πλάνες…».

«ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΘΗΜΑΓΜΕΝΟΣ…»

Αραγε, πόσο διαβρωτικά λειτουργούν οι κατά καιρούς αποκαλύψεις ότι υφίστανται παραδικαστικά κυκλώματα;Ο Γιώργος Μπισμπίκης επιχειρηματολογεί στην «Π»: «Δεν είναι ευχάριστο να δίνονται λαβές και να κλονίζεται ο θεσμός. Αλλά όταν «σκάει» μια τέτοια δυσάρεστη αποκάλυψη, ο νους δεν πρέπει να στέκεται μόνο στο όποιο σκάνδαλο. Διότι την ίδια στιγμή υπάρχει η πλειονότητα των έντιμων συναδέλφων. Το 2005 είχα κι εγώ σοκαρισθεί όταν αποκαλύφθηκε ένα τέτοιο κύκλωμα. Ανέβαινα στην έδρα και ένιωθα καθημαγμένος. Νόμιζα ότι από το ακροατήριο με κοιτούσαν περιφρονητικά. Γι’ αυτό λέω ότι σε κάθε τέτοια περίπτωση αξίζει η κοινή γνώμη να συμμερίζεται και να συντάσσεται με τους έντιμους και ηθικούς. Εμείς δε, οι δικαστικοί λειτουργοί, για να γίνει απόλυτα κατανοητός ο ύψιστος βαθμός της ευθύνης μας απέναντι στη κοινωνία, οφείλουμε να συνοδευόμαστε από τη ρήση του επίτιμου αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κ. Πλαγιαννάκου που έχει πει ότι αν πέσει μια μύγα μέσα στο γάλα, πρέπει να πετάς όλο το γάλα…».