«Η Ανθρώπινη Φωνή» Σάββατο 14 και Κυριακή 15 Ιανουαρίου στο θέατρο «όροφως» – Τι λέει στην «Π» η πρωταγωνίστρια Λουκία Μιχαλοπούλου
Το εκπληκτικό έργο του Κοκτώ «Η Ανθρώπινη Φωνή» ανεβαίνει στο «όροφως» – Μιλάει στην «Π» η βραβευμένη πρωταγωνίστρια Λουκία Μιχαλοπούλου
Για δύο μόνο παραστάσεις έρχεται στο θέατρο «όροφως» (Οθωνος Αμαλίας 112), το Σάββατο 14 και την Κυριακή 15 Ιανουαρίου (ώρα 21:00), το συγκλονιστικό έργο του Ζαν Κοκτώ «Η Ανθρώπινη Φωνή», σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και με τη βραβευμένη ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου επί σκηνής.
Η πρωταγωνίστρια μίλησε στην «Π» για τις αναγωγές και την προφητική διάσταση του έργου, που αν και γράφτηκε το 1928, έχει ως καταλύτη μία… τηλεφωνική συσκευή! Αραγε, πόσο τρομακτικά, περιγράφει αυτό που βιώνουμε σήμερα;
«ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ»
Είναι ένα τεράστιο κείμενο, μια μεγάλη πρόκληση και πρόσκληση για έναν ηθοποιό. Ενα χαρακτηριστικό του συγγραφέα, είναι ότι στην ηρωίδα του δεν δίνει μια ταυτότητα. Δηλαδή δεν έχει όνομα. Ο λόγος είναι ότι καλεί την κάθε ηθοποιό να δώσει την δική της ταυτότητα στην ερμηνεία. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ απενοχοποιημένη, σε σχέση με το τι «κουβαλάει» αυτό το κείμενο και με το ποιες σημαντικές προσωπικότητες του θεάτρου και του κινηματογράφου το έχουν ερμηνεύσει στο παρελθόν.
Το κείμενο σε προτρέπει να δώσεις τη δική σου ταυτότητα. Η μεγαλύτερη δική μου πρόκληση είναι να είμαι ειλικρινής απέναντι στο κείμενο και να καταφέρω να μην κρυφτώ ακόμα και από τον ίδιο τον εαυτό μου. Δεν θέλω να φοβηθώ, να είμαι πραγματικά εκτεθειμένη και απέναντι στο κείμενο και απέναντι στους θεατές.
ΤΟ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Είναι σοκαριστικό το πόσο προφητικό είναι το κείμενο. Αφού στην «Ανθρώπινη Φωνή» που γράφτηκε το 1928, ο Κοκτώ συλλαμβάνει με τρόπο προφητικό την καθοριστική επίδραση του τηλεφώνου, που έμελλε να αλλάξει τα πάντα στις σχέσεις μας. Και το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει, είναι εάν η τεχνολογία και η πρόοδος μας συνδέει ή μάς απομακρύνει τελικά.
ΕΝΑ «ΣΚΟΤΕΙΝΟ» ΚΕΙΜΕΝΟ
Είναι ένα «σκοτεινό» κείμενο, από την άποψη ότι μιλάει για έναν χωρισμό. Εγώ όμως βλέπω κάτι πάρα πολύ φωτεινό σε όλο αυτό: Τη δύναμη που έχει αυτή η γυναίκα να εκφράσει σε απόλυτο βαθμό αυτό που αισθάνεται. Και το γεγονός ότι υπήρξε μία σχέση αγάπης, από μόνο του είναι κάτι φωτεινό.
«ΖΗΛΕΥΩ ΤΗΝ ΗΡΩΙΔΑ»
Εγώ τη ζηλεύω πολύ αυτή τη γυναίκα. Υπήρξε για μένα μεγάλο σχολείο αυτή η παράξενη αφοσίωση που είχε σε έναν άντρα, το πώς τη βιώνει και το πώς την εκφράζει. Και εγώ δίνομαι στα πράγματα, το θέμα είναι κατά πόσο μπορώ να εκφραστώ. Να πω ακριβώς ό,τι αισθάνομαι, χωρίς να φοβηθώ μην διαταραχθεί κάτι.
«ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»
Είναι δύσκολο να βγει προς τα έξω η εσωτερικότητα του ρόλου και όχι κάποιος μελοδραματισμός. Κάθε φορά είναι ένα καινούργιο πείραμα για μένα. Και το λέω πείραμα, γιατί η λέξη παράσταση μου αφαιρεί τη δυνατότητα να ρισκάρω κάτι. Προσπαθώ να μην το βλέπω σαν παράσταση, αλλά το λέω πείραμα. Δεν είναι εύκολο, ούτε οι ισορροπίες είναι εύκολες. Δεν μπορείς ερμηνευτικά να φαίνεσαι ισορροπημένος, γιατί είναι πολύ βαρετό. Μου αρέσει όταν κινδυνεύω. Δηλαδή αυτό που έχω φτιάξει, να το χαλάω. Δεν γίνεται χωρίς κίνδυνο το θέατρο. Αλλιώς δεν έχει κάποιο νόημα…
«ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ»
Δεν είναι η ίδια παράσταση κάθε βράδυ. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Αυτό όμως εμένα, πάντα με ενδιαφέρει σε όλες τις δουλειές μου. Γι’ αυτό και οι μέρες που έχω παράσταση δεν είναι εύκολες για μένα. Οαν «ζωντανεύει» ένα αόρατο πρόσωπο, αυτό με γεμίζει υπερηφάνεια. Το βρίσκω μαγικό. Κουβαλάω αυτή τη γυναίκα που υποδύομαι, ολόκληρο το 24ωρο! Αντίπαλός μου σε κάθε παράσταση είναι η ματαιοδοξία του ηθοποιού. Η αγωνία μήπως τυχόν και πουν, ότι δεν είμαι καλή ηθοποιός!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
