Η γενοκτονία των Ποντίων

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Ελλήνων του Πόντου είναι μέρος ενός ευρύτερου σατανικού σχεδίου που εξύφαναν τα νοσηρά μυαλά των Νεοτούρκων και μετέπειτα Τούρκων εθνικιστών του Μουσταφά Κεμάλ, ενάντια σε όλους τους χριστιανικούς λαούς της ανατολής, Έλληνες του Πόντου και της Μ.Ασίας, Αρμενίους και Ασσυρίους, προκειμένου να ομογενοποιήσουν θρησκευτικά και φυλετικά την Μικρά Ασία και να σφυρηλατήσουν ένα νέο Τουρκικό κράτος σύμφωνα με το όραμα του παντουρκισμού / πανΤουρανισμού.

Η Γενοκτονία αποτελεί ένα διαρκές απαράγραπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνον ένα ιστορικό γεγονός επί του οποίου χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις.

Οι Πόντιοι που διέφυγαν τον όλεθρο

Η ΔΕ ΑΡΝΗΣΗ της Γενοκτονίας αποτελεί το τελικό στάδιο της αυτής που νομιμοποιεί τον θύτη και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την διάπραξη νέων γενοκτονιών. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι στο ζήτημα της Γενοκτονίας και να συστρατευτούμε με όλες μας τις δυνάμεις στον αγώνα ενάντια στην Βαρβαρότητα. Έχουμε χρέος ως Έλληνες, ως χριστιανοί μα προπάντων ως άνθρωποι να υπηρετούμε το διεθνές δίκαιο και κάθε έννοια ανθρωπισμού αποκρούοντας τις προσβολές και καταδικάζοντας απερίφραστα, χωρίς σκοπιμότητες κάθε Γενοκτονία.

ΕΜΕΙΣ οι Απόγονοι των 353.000 Γενοκτονημένων Ελλήνων του Πόντου, έχοντας βαθιά συναίσθηση του ιερού καθήκοντος που αναλάβαμε, αγωνιζόμαστε για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας με μοναδικό οδηγό τις αθώες ψυχές τους. Λογοδοτούμε μόνο απέναντι σε αυτούς και την ιστορία και είμαστε αποφασισμένοι να νικήσουμε. Όλοι μας, πρωτοβάθμια σωματεία, η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, η Διεθνής Συνομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων και ο καθένας από εμάς ατομικά αψηφώντας το προσωπικό κόστος και την όποια διακινδύνευσα προωθούμε το ζήτημα της Γενοκτονίας σε ξένα κοινοβούλια, διεθνή επιστημονικά συνέδρια και αναλαμβάνουμε πολλές φορές να φέρουμε στις πλάτες υποχρεώσεις άλλων, προκειμένου, προσθέτοντας ψηφίδες, να καταφέρουμε να συνθέσουμε το μωσαϊκό της τελικής δικαίωσης.

ΤΟ 2019 αποτελεί ένα έτος ορόσημο για τον ποντιακό ελληνισμό, με την συμπλήρωση 100 ετών από την αποβίβαση του Γενοκτόνου Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό του Πόντου και την έναρξη του τελικού και πιο φρικαλέου σταδίου της Γενοκτονίας των προγόνων μας.

ΥΠΟ το πρίσμα της θλιβερής εκατονταετίας απαιτούμε από την Ελληνική Πολιτεία, πέραν των εκδηλώσεων μνήμης, να συνδράμει ουσιαστικά στην διεθνοποίηση του ζητήματος. Υπενθυμίζουμε πως ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι ένας αγώνας για τη δημοκρατία, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το μοναδικό μέσο δια του οποίου η σύγχρονη Τουρκία θα εκδημοκρατιστεί.

Συνεργαζόμαστε, εξελισσόμαστε, δημιουργούμε. Και δεν ξεχνάμε

Γιατί η ιστορία κάθε λαού γράφεται από τους νεκρούς. Τους ζωντανούς. Τους αγέννητους τον. Και δεν υπάρχει πολυτιμότερο πράγμα από τη μνήμη-Τίποτα δεν θα κάναμε χωρίς αυτή- Πιο πολύτιμη δε από όλες τις μνήμες, προκειμένου να διατηρηθεί ένας λαός, είναι η εθνική μνήμη, η πνευματική.

Και άτομο χωρίς μνήμη θα καταστραφεί. Ομάδα χωρίς μνήμες, θα καταστραφεί. Λαός χωρίς μνήμες, θα καταστραφεί.

 

Αντιστάθηκαν

Έναν αιώνα πριν, στα τραγικά χρόνια της Γενοκτονίας, οι Πόντιοι δεν ενέδωσαν στην καταπίεση, στις αγριότητες, στις μαζικές δολοφονίες, στην βάρβαρη εξόντωση χωριών και πόλεων σε όλη την έκταση της πατρογονικής Γης του Πόντου: Αμάσεια, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Αργυρούπολη, Οινόη, Σινώπη, Σάντα…

ΟΙ 353.000 ανθρώπινες ζωές, που έφυγαν ηρωικά και μαρτυρικά, είναι ο ελάχιστος αριθμός των προγόνων μας, που βασανίστηκαν φριχτά και δολοφονήθηκαν. Οι Πόντιοι εντούτοις αντιστάθηκαν στον πλήρη αφανισμό, αναπτύσσοντας έναν μοναδικό και ένδοξο Αγώνα Σωτηρίας και κουβαλώντας συνάμα ένα βαρύ και πολύτιμο φορτίο – την διατήρηση της ταυτότητας της Ποντιακής οικογενειακής εστίας.

Η προσφυγική ταυτότητα και η ανάκτησή της, έχει ακόμη πολύ απόσταση να διανύσει και να δημιουργήσει τις συνθήκες για νέα και σύγχρονα αιτήματα. Ωστόσο η ιστορική περίοδος που διανύουμε δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες. Πα-ρότι η πρώτη γενιά Ποντίων έχει σχεδόν ολοκληρώσει τον κύκλο της σ’αυτή τη ζωή, υπάρχει πλέον η καταγραμμένη μαρτυρία της. Μαρτυρία ζωής και ιστορικής πορείας.

Η ΕΛΕΥΣΗ των προσφύγων στην Ελλάδα, αποτέλεσμα του βίαιου διωγμού τους από τις εστίες τους, αποτελεί μείζον γεγονός για την ελληνική κοινωνία και ιστορία. Μορφές του προσφυγικού πληθυσμού αποτέλεσαν τους φορείς οικονομικής ανάπτυξης και πνευματικής ανύψωσης, μεταφέροντας, διασώζοντας, καταγράφοντας και ενισχύοντας την Ποντιακή κληρονομιά, εμπλουτίζοντας με μνήμες, παραδόσεις και καταγραφές τον πολιτισμό της περιοχής.

Παρά τις δυσκολίες, παρά τα μεγάλα εμπόδια και ίσως τις προσδοκίες που διαψεύστηκαν, οι Έλληνες που εγκαταστάθηκαν στη Πάτρα και στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας μετά το 1922, αποτέλεσαν μια κιβωτό διάσωσης των Ποντιακών παραδόσεων. Στις σελίδες που ακολουθούν, οι αναγνώστες θα περιδιαβούν αυτήν την κιβωτό και θα γνωρίσουν τις ιστορίες Πόντιων οικογενειών της περιοχής μας, τις ρίζες τους, τη μόρφωση και τις δραστηριότητές τους, το ταξίδι τους μέχρι τη γη της Αχαΐας και έως ότου να φτάσουν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία.

ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ και οι αξίες τους μεταφέρθηκαν και διατηρούνται μέχρι της ημέρες μας, στην εστία των Ποντίων στην πόλη μας, το Σωματείο «Φάρος» Ποντίων της Πάτρας. Από το 1984, ο σύλλογός μας κρατά άσβεστη τη φλόγα της Ποντιακής παράδοσης, της Ποντιακής ψυχής… Υποδέχεται τα μέλη και τους φίλους του σε μια φιλόξενη εστία όπου ο επισκέπτης θα ανοίξει ένα παράθυρο στην ιστορία των Ποντίων της πόλης μας μέσα από κειμήλια και φωτογραφίες, θα χορέψει στους ήχους της λύρας, θα μάθει τα μυστικά της ποντιακής κουζίνας, θα τραγουδήσει σε μια ζωντανή διάλεκτο, την Ποντιακή, και εν τέλει θα νιώσει μέλος μια μεγάλης οικογένειας. Ο σύλλογός μας δεν έχει στεγανά. Πιστεύουμε στη συνεργασία, εξελισσόμαστε και δημιουργούμε μακροχρόνιες, αδελφικές σχέσεις με πολιτιστικούς και κοινωνικούς φορείς, επιβεβαιώνοντας την ουσιαστική δράση μας στον κοινωνικό ιστό της πόλης μας.

ΓΙΑ ΠΑΝΩ από 35 χρόνια λοιπόν, βάζουμε το δικό μας λιθαράκι στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των προγόνων μας μέσα από πληθώρα δράσεων όπως μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, εκδόσεις λευκωμάτων, εκθέσεις φωτογραφίας, παρουσιάσεις βιβλίων και φυσικά, ως κορωνίδα όλων αυτών, οι ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Η αρχηγός

ΜΕΤΑ την απελευθέρωση στρώθηκαν όλοι στη δουλειά. Αρχηγός της οικογένειας, ακόμα και όταν τα παιδιά αρχίζουν να παντρεύονται, παραμένει η γιαγιά Άννα, αναπαράγοντας το μοτίβο του Πόντου. Διαχειριζόταν τα οικονομικά, συμβούλευε ή και αποφάσιζε για όλους. Άρχισαν να αποκτούν και πάλι περιουσιακά στοιχεία, μεταξύ των οποίων το οικόπεδο που έχτισαν σπίτια με κοινή αυλή τα αδέλφια· ένα από αυτά το πατρικό μου.

ΣΕ ΑΥΤΗ την αυλή μεγάλωσα μαζί με τα ξαδέλφια μου. Ακούγοντας διαρκώς ποντιακά. Σε ένα περιβάλλον θρησκευόμενο, αλλά και σταλινικό (όχι των μπολσεβίκων, αλλά αυτών που πολέμησαν τον φασισμό και κράτησαν τον κόσμο ελεύθερο). Σε μια οικογένεια που τους είχαν δυσκολέψει την ενσωμάτωση με ποικίλους τρόπους, αλλά δεν παραπονέθηκαν ποτέ δημόσια και είχαν την ελληνική καταγωγή ως αξία. Οι μεγάλοι μιλούσαν Ρωσικά στο σπίτι (ιδίως όταν δεν ήθελαν να καταλάβουμε τι έλεγαν), συχνό μας άκουσμα ήταν ο ύμνος του Ρωσικού Στρατού στο πικάπ και δεν χάναμε καλοκαιρινή παράσταση των μπαλέτων του σοβιετικού στρατού (στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν πολύ συχνές στο Αρχαίο Ωδείο), όμως παράλληλα σέβονταν και υπηρετούσαν με τον πιο τυπικό τρόπο τους θεσμούς και μας δίδαξαν ανάλογα.

ΜΕ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ μέτρα θα λέγαμε ένα περιβάλλον γεμάτο αντιφάσεις. Έτσι ήταν άραγε; Ή μήπως ακολουθούσαν το μοτίβο αιώνων του Πόντου που ο ελληνισμός και οι αξίες του ανθρωπισμού, της εργατικότητας, της δημιουργικότητας, της οικογένειας δεν ταυτίζονται με προσωρινές ιδεολογίες και χάραξη συνόρων;

Μια απάνθρωπη θηριωδία

19Η ΜΑΪΟΥ. Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο.

Ημέρα άφατης θλίψης για τους χιλιάδες Πόντιους αδερφούς μας που χάθηκαν.

ΗΜΕΡΑ Μνήμης για το βίαιο ξεριζωμό από τις εστίες του, του Ελληνισμού του Πόντου. Που πάλευε για την επιβίωσή του για 3.000 χρόνια. Οι Ελληνες του Πόντου κράτησαν όρθια στο πέρασμα των αιώνων την Εθνική Συνείδηση. Αν και απομακρυσμένοι από τον εθνικό κορμό των παραλίων της Μικράς Ασίας διέγραψαν λαμπρή πορεία παράλληλη με αυτή των υπόλοιπων Ελλήνων.

Στο διάβα του χρόνου περικυκλωμένοι από Μουσουλμάνους και άλλες εθνότητες διατήρησαν με συνέπεια την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα. Τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους.

ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ, στην πνευματική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου τους. Αν και αποτελούσαν πληθυσμιακά μόνο το 40% της περιοχής.

Η Σαμψούντα, η Τραπεζούντα και οι άλλες ιστορικές πόλεις του Πόντου δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την κοινωνική και πολιτιστική ζωή πολλών ευρωπαϊκών πόλεων της εποχής.

Μία κοινωνία με υψηλό πνευματικό επίπεδο όπου ανθούσαν 1.400 σχολεία, ανάμεσά του το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας.

19η Μαΐου 1919. Η κομβική ημερομηνία που τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο για την τελειωτική εξόντωση του Ελληνισμού του Πόντου. Μέχρι το 1924 η γη του Πόντου είχε γίνει θέατρο μιας απίστευτης θηριωδίας: 815 χωριά ανασκάφηκαν, 1.134 εκκλησίες καταστράφηκαν, 960 σχολεία γκρεμίστηκαν. 353.000 Πόντιοι εξολοθρεύτηκαν. Περισσότεροι από 400.000 ξεριζωμένοι έφθασαν στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία

Μοναδικές αποσκευές τους, οι μνήμες, οι θύμησες και ένας βαθύς πόνος στην ψυχή τους για τις χαμένες πατρίδες.

 

Η Γενοκτονία

ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ, η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού μοιάζει με παραμύθι. Σε άλλους φαντάζει ως ένα απόμακρο τραγικό γεγονός που συνέβη κάπου, κάπως, κάποτε.

ΚΑΠΟΙΟΙ δεν (ανα)γνωρίζουν ή αλλοιώνουν τη σημασία του όρου, προσπαθώντας να ξεχάσουν «εθνικές καταστροφές».

Η 19η Μαϊου αποτελεί ημέρα μνήμης και μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, πένθους για τους αδικοχαμένους αλλά και ημέρα ευθύνης, ηθικής αναγνώρισης για τα θύματα της γενοκτονίας και τους απογόνους τους.

ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ αφορούν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και έχουμε χρέος όσα γνωρίζουμε να τα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Το δηλητήριο του εθνικισμού πάντα ξεριζώνει, σκοτώνει και αφανίζει λαούς και πολιτισμούς. Αναδεικνύοντας τους μηχανισμούς και τις πολιτικές της γενοκτονίας, αποτρέπουμε την αναπαραγωγή τέτοιων γεγονότων στο μέλλον. Οι Έλληνες του μαρτυρικού Πόντου που βρέθηκαν στη γη της Πάτρας, του Αιγίου, της Απιδεώνας, στα χωριά Μα-

τσούκι, Σφήνα (Κυψέλη), στον Άγιο Νικόλαο Κατούνας, στον Άγιο Νικόλαο Βόνιτσας, σε χωριά της Μακρυνείας, στον Άγιο Κωνσταντίνο Αγρίνιου, στον Πύργο παρ’ όλες τις αντιξοότητες επούλωσαν τις πληγές τους και κράτησαν τις μνήμες της μακραίωνης πατρίδας και τις μετέδωσαν στις επόμενες γενιές. Αγωνίστηκαν, στάθηκαν στα πόδια τους κι έστησαν ξανά τις ζωές τους.

ΕΦΕΡΑΝ μαζί τον πολιτισμό, τη μουσική και το χορό, τα ήθη, τα έθιμα, τις ιστορίες, τη μαγειρική τους και τα χαρακτηριστικά τους όπως η εργατικότητα και η φιλοπατρία.

ΓΙΑΤΙ όλα αυτά δεν μπορεί κανένας να καταστρέψει. «Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο». Θα συνεχίσουμε να κρατάμε ζωντανή την ιστορική συνείδηση, μαζί με την ευγνωμοσύνη προς τον Ποντιακό Ελληνισμό. Ελάχιστη τιμή η μνήμη και συνεχής ο αγώνας για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας.

 

Μακρά ιστορία

Το βόρειο τμήμα της Μικρός Ασίας με όριο τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας ή του Εύξεινου Πόντου, εκτεινόταν η περιοχή του Πόντου, όπου οι Έλληνες ίδρυσαν αποικίες κατά τον 8ο – 10ο π.Χ. αι. (Β ‘ελληνικός αποικισμός). Στόχος τους, η αναζήτηση μετάλλων και η εκμετάλλευση πρώτων υλών. Πρώτοι οι Ιωνες της Μιλήτου ίδρυσαν τη Σινώπη. Βαθμιαία η Σινώπη ίδρυσε την Αμισό, την Τραπεζούντα, την Κύτωρο, την Κερασούντα, τα Κοτύωρα, την Κρώμνα. Ακολούθησαν οι Μεγαρείς οι οποίοι έκτισαν την Ηράκλεια, -εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά κράτη-, οι Φωκαείς, οι Αθηναίοι και ελληνικές αποικίες με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς εξαπλώθηκαν σε όλα τα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Οι Έλληνες άποικοι της αρχαιότητας διατήρησαν την εθνική τους συνείδηση και τις παραδόσεις τους, επηρέασαν με τον πολιτισμό τους άλλους λαούς της ενδοχώρας, και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή της κυρίως Ελλάδας.

Την αποίκηση των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο αναζητώντας κυρίως χρυσό και άλλα μέταλλα απηχεί κατά πολλούς ο μύθος της Αργοναυτικής εκστρατείας, θέτοντας ενδεχομένως σε αμφισβήτηση τη χρονολογία του αποικισμού. Σε κάθε περίπτωση, ο μύθος αυτός όπως και άλλοι μύθοι της ελληνικής μυθολογίας- του Φρίξου και της Έλλης ή του άθλου του Ηρακλή με τη ζώνη της Ιππολύτης, βασίλισσας των Αμαζόνων- αποτελούν ενδεικτικά στοιχεία ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επαφές με τις περιοχές αυτές πολύ πριν από τον αποικισμό.

Η περιοχή του Πόντου τα μεταλεξανδρινά χρόνια απέκτησε πολιτική σημασία, τότε έλαβε και το όνομα Πόντος. Κατακτήθηκε από τον Μιθριδάτη τον Α’, ο οποίος ίδρυσε το Βασίλειο του Πόντου με έδρα την Αμάσεια. Επί του Μιθριδάτη ΣΤ’, του Ευπάτορα, το Βασίλειο γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη κι η ελληνική γλώσσα καθιερώθηκε ως η επίσημη γλώσσα. Παρότι ο Ευπάτορας αύξησε τα εδάφη του Βασιλείου του Πόντου με την Κολχίδα, Καππαδοκία, Βιθυνία, στην αναμέτρησή του με τους Ρωμαίους ηττήθηκε. Το Βασίλειο του Πόντου περιήλθε τότε στους Ρωμαίους ως Επαρχία Βιθυνίας και Πόντου. Κατά τα χρόνια του Βυζαντίου ο Πόντος, με πρωτεύουσα αρχικά τη Νεοκαισάρεια και αργότερα την Τραπεζούντα, αποτέλεσε μια από τις επαρχίες του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204 μ.Χ.) η δυναστεία των Κομνηνών ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, ένα από τα τρία ανεξάρτητα ελληνικά κράτη που ιδρύθηκαν τότε, (Αυτοκρατορία της Νίκαιας, Δεσποτάτο της Ηπείρου), με στόχο την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους Δυτικούς και την αποκατάσταση της βυζαντινής εξουσίας.

 

– Από τις “Επιλογές” της “Π” στις 18 Μαϊου 2019

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News