Η Πέτρα Μαυρίδη και ο Χρήστος Χρήστου μας σερβίρουν «Παπάγια μάντολες» και μιλούν στο pelop.gr

Μια καυστική κωμωδία για γερά στομάχια, έρχεται στο Επίκεντρο+ την Τρίτη 21 και την Τετάρτη 22 Μαΐου (21.00).  Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας βρίσκουμε την πατρινή Πέτρα Μαυρίδη, ενώ ως σεφ επί σκηνής ο  Χρήστος Χρήστου. Οι δύο τους μαζί μας προσφέρουν «Παπάγια μάντολες», την βραβευμένη μαύρη κωμωδία του Αντώνη Κρύσιλα, η οποία αφηγείται την πορεία ενός καταξιωμένου σεφ από την απόλυτη δόξα έως το κελί της φυλακής.

Πρόκειται για μία ιστορία δοσμένη με καυστικό χιούμορ, που συνθέτει ένα μαγειρικό καμβά από εντελώς ετερόκλειτα υλικά!

Σήμερα, οι Πέτρα Μαυρίδη και Χρήστος Χρήστου μιλούν στο pelop.gr, για τις γεύσεις που μας σερβίρουν, την κοινωνία του σήμερα, τους ήρωες  και πολλά άλλα.

Πέτρα Μαυρίδη: « Δεν σημαίνει ότι τα κοινωνικά πρότυπα είναι και τα πρότυπα του κάθε ατόμου»

Έχουμε έναν σεφ, μαγειρεύουμε. Ποια είναι τα καλά υλικά για μία παράσταση;

Σίγουρα η αμεσότητα, η ειλικρίνεια και το να μην προσπαθείς να επιβάλλεις εσύ στον άλλον το τι θα πρέπει να σκεφτεί. Να παρουσιάζεις την ιστορία και να την λες όσο καλύτερα μπορείς, χωρίς να θες να επηρεάσεις τον θεατή, αλλά όχι και να είναι «ξύλινος» ο λόγος. Να μην είναι κάτι διδακτικό.

Η παράσταση αναφέρεται και στα κακώς κείμενα της εποχής. Η εποχή που ζούμε σήμερα από ποια υλικά αποτελείται και τι γεύση έχουν; Είναι πικρά, ξινά, έχει και λίγη γλύκα μέσα;

Είναι μια δύσκολη εποχή. Μετά την κρίση, δεν είναι εύκολη η περίοδος. Αλλά από την άλλη πάντα υπάρχει μέσα σε κάθε δυσκολία, η γλύκα, η χαρά και οι ωραίες στιγμές. Βέβαια μιλάμε για μία εποχή που έχουμε πολέμους στην Ουκρανία και στη Γάζα, καταλαβαίνει κανείς πως η κοινωνία δεν βαδίζει μπρος τα εμπρός απαραίτητα. Υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα αλλά υπάρχουν και καλά, ίσως λιγότερα. Όμως ας ελπίζουμε, δεν μπορούμε να ζούμε μέσα στην μιζέρια. Ας υπάρχουν και οι ωραίες στιγμές!

Αν έπρεπε να μου κάνεις 2 κατηγορίες: τα καλά και τα κακά της εποχής που ζούμε, ποια θα ήταν αυτά;

Πλέον υπάρχουν πολλές οικονομικές δυσκολίες, δεν υπάρχει πλέον αυτή η άνεση που υπήρχε παλαιότερα. Όμως παράλληλα γίνεται και ένα «ξεσκαρτάρισμα» και αναγκαζόμαστε πλέον μία θέση. Υπάρχει αυτό το ζόρι για το οποίο πρέπει να πάρεις θέση, να έχεις πολιτική άποψη και παράλληλα να κάνεις ένα ξεσκαρτάρισμα και στην προσωπική σου ζωή. Όταν δυσκολεύεσαι πρέπει να επιλέξεις, ακόμα και όταν αναφερόμαστε σε ποια παράσταση θα παρακολουθήσεις. Θα κάνεις επιλογές, έρευνα και ούτε πλέον δέχεσαι άκριτα οτιδήποτε σου πλασάρεται από τα μέσα. Ένα επίσης καλό της εποχής είναι ότι υπάρχει ενημέρωση, όμως και εκεί χρειάζεται προσοχή, λόγω της πληθώρας των πληροφοριών.

Υπάρχει μία φράση που λέει ο ήρωας: «θα ήμουν καταξιωμένος, όχι όμως και ελεύθερος». Πώς αναιρεί το ένα το άλλο;

Αυτό έχει να κάνει με την προσωπική ελευθερία του καθενός. Δεν σημαίνει ότι τα κοινωνικά πρότυπα είναι και τα πρότυπα του κάθε ατόμου. Αν αυτή τη στιγμή κάποιος θεωρείται καταξιωμένος επειδή έχει χρήματα ή μια αναγνωρισμένη θέση, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι που θέλει και ο κάθε άνθρωπος. Κάποιος μπορεί να αποζητά την ηρεμία, την ησυχία, την φροντίδα. Δεν είναι το παν τα χρήματα.

Στο μενού βλέπουμε «Παπάγια μάντολες». Τι περιλαμβάνει αυτό το μενού; Ο τίτλος είναι και λίγο ιντριγκαδόρικος.

Παρουσιάζουμε το κακό παιδί της μαγειρικής οπότε έχει διάφορα πικάντικα στοιχεία η παράσταση. Το έργο που παρουσιάζουμε έχει απ’ όλα καθώς ο ήρωας αφηγείται ιστορίες από τη ζωή του, οπότε έχει γλυκόπικρη γεύση. Έχει χιούμορ, έχει συγκινητικά σημεία, έχει θυμό, οργή, έχει και την τελική ιστορία για το πώς οδηγήθηκε στη φυλακή. Οπότε αυτό το μενού έχει απ’ όλα. Είναι λίγο σαν το αλάτι που μπαίνει παντού η κωμωδία.

Γιατί κωμωδία; Πιστεύεις πώς μέσω αυτής μπορείς να θίξεις σοβαρά θέματα χωρίς να τα υποδεικνύεις στον άλλο ή γιατί ο κόσμος χρειάζεται και λίγα μικρά διαλείμματα γέλιου έστω και γλυκόπικρα;

Έχει να κάνει και με αυτό που είπα πως δεν θα ήθελα η παράσταση να είναι διδακτική. Όταν έχεις μία καυστική κωμωδία, δεν γελάς συνέχεια, κάτι που γίνεται και στη ζωή. Και να περνάς καλά, κάπου θα συγκινηθείς, κάπου θα κλάψεις, σου δίνει την επιλογή να ζήσεις μέσα σε αυτό, να το βιώσεις. Να μην σε προκαταβάλει από την αρχή.

Εσύ έχεις συγκινηθεί σε κάποια θεατρική παράσταση;

Συνήθως συγκινούμε και κλαίω πιο εύκολα στις ταινίες. Όμως συγκινήθηκα όταν παρακολούθησα πρόσφατα την παράσταση «Ο πατέρας» με τον Περικλή Μουστάκη.

Είναι η πρώτη σου φορά στη θέση του σκηνοθέτη. Πώς είναι να περνάς από την καρέκλα του ηθοποιού σε αυτή του σκηνοθέτη;

Σίγουρα είναι καλό το ότι έχει υπάρξει αυτή η διαδρομή, από ηθοποιός σε σκηνοθέτης. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να επιβληθεί κάτι έτοιμο στον ηθοποιό. Οπότε το γεγονός ότι κατά βάση είμαι ηθοποιός βοηθάει στο να είναι μια δημιουργική διαδικασία. Θέλω και ο ηθοποιός να έχει τη δική του ελευθερία στο να υπάρξει μέσα στην παράσταση. Δεν θα έλεγα σε έναν ηθοποιό να κάνει κάτι που τον καταπιέζει και δεν θα περνάει καλά κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είναι μια διαδικασία συνεργατική.

Πώς ήταν αυτή η διαδικασία;

Επειδή έχω ασχοληθεί με την κίνηση και τον χορό όσον αφορά το στήσιμο μίας παράστασης, δεν ένιωσα κάποια ανασφάλεια, ότι βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον μη γνώριμο. Η συγκεκριμένη παράσταση κύλησε αβίαστα, σε κάποια επόμενη θα έχω περισσότερα να πω.

Θα υπάρξει συνέχεια όσον αφορά την σκηνοθεσία;

Θα υπάρξει συνέχεια σίγουρα!

Χρήστος Χρήστου: «Ήρωας είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος στις επιλογές του»

Μόνος πάνω σε μία σκηνή, αφηγείσαι ιστορίες, υπάρχουν ψυχολογικές μεταπτώσεις. Πόσο δύσκολο είναι;

Είναι ταυτόχρονα δύσκολο αλλά και ωραίο. Όμως δεν είμαι μόνος πάνω στην σκηνή. Αφενός έχω το κείμενο του Αντώνη Κρύσιλα, ένα κείμενο το οποίο έχει κάτι να πει στο σήμερα και είναι μια όμορφη λαϊκή ιστορία και αφετέρου έχω το κοινό το οποίο δεν είναι αμέτοχο, αλλά είναι συμπαίκτης στην παράσταση. Η διάδραση της παράστασης κάνει τον ήρωα να «κουμπώνει» και να γίνεται παρέα με το κοινό, με τον κόσμο να ταυτίζεται μαζί του. Από τις πρώτες στιγμές της παράστασης σπάει ο πάγος γρήγορα. Όλο αυτό μου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος μου. Το πιο δύσκολο κομμάτι και αγχωτικό είναι μέχρι να ξεκινήσει.

Ποιος είναι ο ρόλος του κοινού; Υπάρχει περίπτωση να «ανεβάσει» ή να «κατεβάσει» την παράσταση, να είναι διαφορετική κάθε φορά και πώς βλέπεις αυτές τις μεταπτώσεις κάθε φορά;

Η αλήθεια είναι πως παίζει καθοριστικό ρόλο. Υπάρχει ο σκελετός της παράστασης, που έχει στηθεί από την Πέτρα Μαυρίδη, αλλά από εκεί και πέρα αλλάζει ανάλογα με το κοινό, τον αριθμό του κοινού, αν είναι «σφιγμένο» ή πιο χαλαρό. Ένας τεχνικός στο Θέατρο 104 στην Αθήνα όμως είχε κάνει ένα κομπλιμέντο και συνήθως λέμε πως από τους τεχνικούς μαθαίνεις την αλήθεια. Παρατηρούσε λοιπόν το κοινό, πώς ήταν όταν έμπαινε και πώς όταν έφευγε από την παράσταση. Είδε στα μάτια τους πως συντελούνταν μία ψυχαγωγία και έφευγαν διαφορετικοί. Όταν μου το είπε μου άρεσε πολύ. Το βλέπω και εγώ το κοινό, πώς μεταμορφώνεται, πως αλλάζει. Το κοινό είναι το 50% της παράστασης και το άλλο 50% είμαστε εμείς. Είναι ένα θεατρικό ραντεβού. Αν είναι και οι δύο δοσμένοι έχουμε υπέροχες βραδιές. Και από αυτό το έργο μόνο υπέροχες βραδιές έχω να θυμηθώ, ακόμα και στις δυσκολίες του, ακόμα και με 5 άτομα κοινό περάσαμε υπέροχα.

Ποιο είναι το στοιχείο του χαρακτήρα του ήρωα που «γραπώνει» από την αρχή το κοινό και τον κάνει δικό του;

Αυτό που σχολιάζουν οι θεατές μετά το τέλος της παράστασης: η αμεσότητά του, η απλότητα του ήρωα. Υπό άλλες συνθήκες ο ήρωας θα μπορούσε να είναι πιο περίεργος. Βρίσκεται στην φυλακή, αν και αυτό δεν το γνωρίζει το κοινό από την αρχή. Στην πορεία ξετυλίγεται το νήμα και αποκαλύπτεται πως είναι μάγειρας στις φυλακές… Παρόλο που μιλάμε για έναν άνθρωπο στην φυλακή, θα μπορούσε το κοινό να είναι πιο καχύποπτο. Όμως, ξετυλίγεται το νήμα, λέει την άποψή του και την ιστορία του, γιατί οδηγήθηκε να κάνει όσα έκανε και νομίζω πως αυτό που κερδίζει το κοινό είναι η αμεσότητά του, η αλήθεια του.

Εσύ πώς θα χαρακτήριζες τον ήρωα; Τον συμπαθείς, τον κατανοείς, τον καταλαβαίνεις; Υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία λες πως εγώ θα λειτουργούσα αλλιώς;

Πάει καιρός από τότε που πρωτοδιάβασα το έργο. Όταν το διάβασα, ήμουν ένας εξωτερικός παρατηρητής και τα έβλεπα πιο ψυχρά τα πράγματα. Σιγά-σιγά άλλαξε η πρώτη μου αίσθηση. Ερμηνεύοντάς τον, τον έχω χωνέψει τόσο πολύ που τον δικαιολογώ σε όλα. Τώρα δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μαζί του. Τον έχω «φορέσει» τόσο πολύ τον δικαιολογώ και «πατάω» πάνω στα σημεία που αναγνωρίζω ότι έχει δίκιο. Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω, θυμάμαι που έλεγα «τώρα τι κάνει», «μου φαίνεται λίγο γκρινιάρης», «γιατί συμπεριφέρεται έτσι;». Εντέλει λειτούργησε υπέρ του, το ότι προσπαθεί να βρει το δίκιο του, κόντρα σε όλη αυτή την υποκρισία που υπάρχει, ενεργεί όπως αυτός θέλει. Και το ότι βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της φυλακής και λέει πως τώρα είναι ελεύθερος, είναι για εμένα πολύ σημαντικό, ένα σημείο-κλειδί για εμένα ώστε να τον καταλάβω.

Πόσο σημαντικό είναι κάποιος τελικά να λέει την άποψή του, να ενεργεί όπως πιστεύει, ακόμα και με το συναίσθημα και όχι αυστηρά με την λογική;

Πολύ σημαντικό να ενεργεί κάποιος έτσι, ακόμα και με το συναίσθημα αλλά και με την λογική. Είναι σημαντικό να ακούμε ιστορίες για ανθρώπους που έκαναν κάτι και χαρακτηρίζεται ήρωας. Αυτό εκλείπει από την εποχή μας, λόγω και της οικονομικής κατάστασης που καθιστά δύσκολα τα πράγματα. Να βρίσκουμε ή να δημιουργούμε ήρωες. Ανθρώπους που αντιστέκονται στο φαινομενικό, στο ότι «έτσι πρέπει να γίνει» ή «έτσι είναι και δεν αλλάζει». Κάποιον που λέει πως πρέπει να πάνε τα πράγματα αλλιώς και ας γκρεμιστούν τα πάντα! Και αυτό γιατί στην καθημερινότητα ακούω συνέχεια «έτσι είναι τα πράγματα, βολέψου έτσι». Ενώ στα παιδιά υπάρχει μια αγωνιστική διάθεση, όσο μεγαλώνουμε είναι λες και μπαίνουμε σε ένα καλούπι!

Άρα για εσένα τι κάνει έναν άνθρωπο ήρωα;

Το να είναι ελεύθερος στις επιλογές του, κόντρα κάποιες φορές και στα συμφέροντά του, να ακολουθεί το ήθος του.

Μιας και ο ήρωάς σου είναι σεφ, τι γεύση σου έχει αφήσει αυτή η παράσταση;

Πολύ γλυκιά! Και να φανταστείς πως δεν μαγειρεύω καθόλου και γνωρίζω την δόξα στο θέατρο ως μάγειρας! Είναι μια πολύ ωραία γεύση, έχοντας στο μυαλό μου την ολοκλήρωση όλων αυτών ιστοριών. Σκέφτομαι ότι έχει λόγο να λέγεται αυτή η ιστορία.

Info

Συντελεστές:

Κείμενο: Αντώνης Κρύσιλας
Σκηνοθεσία: Πέτρα Μαυρίδη
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Κράβαρης
Επιμέλεια Κίνησης: Πέτρα Μαυρίδη
Φωτισμοί: Χρήστος Χρήστου
Φωτογραφίες-Αφίσα: Αντώνης Χρήστου
Τρέιλερ: Γρηγόρης Πανόπουλος
Επικοινωνία Παράστασης: Νταίζη Λεμπέση
Ερμηνεύει ο Χρήστος Χρήστου.

Γενική είσοδος 14 ευρώ. Μειωμένο 12 ευρώ (Φοιτητικό/Ανέργων/Ατέλεια/ΑμΕΑ/65+).
Early Bird 10 ευρώ.
Εισιτήρια στο:
https://www.more.com/theater/papagia-mantoles/
Πληροφορίες στο 2610 46 10 50

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News