Η θανάσιμη υποδοχή σε ένα νοσοκομείο
Το κύριο άρθρο της «Π»
ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ότι σε ένα νοσοκομείο, εφημερεύον και μη, ενσκήπτουν εξωτερικές κρούσεις κλιμακούμενης αλλά και δυσδιάκριτης σοβαρότητας. Αυτό θα μπορούσε να είχε μερικώς περιοριστεί εάν ήταν επαρκώς αναπτυγμένο ένα πρωτοβάθμιο σύστημα υποδοχής περιστατικών, κάτι που θα επέτρεπε μια πιο εστιασμένη διαχείριση περιστατικών στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά αυτά ακούγονται φιλολογίες, με νωπό τον θάνατο ενός συμπολίτη που δεν έτυχε περίθαλψης ενώ κινδύνευε θανάσιμα. Και εδώ είναι ο κόμπος.
Ο ΣΥΜΠΟΛΙΤΗΣ αποπέμφθηκε όχι επειδή υποτιμήθηκε η κατάστασή του, αλλά επειδή δεν αξιολογήθηκε καν με τους στοιχειώδεις ιατρικούς όρους. Μη εφημερεύοντος, λέει, του νοσοκομείου, έγινε τυχαία υποδοχή από μια νοσηλεύτρια, η οποία, ενώ σε προηγούμενο περιστατικό αντέδρασε σωστά, στο προκείμενο αντέδρασε αψυχολόγητα.
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ καθιστούν προφανή μια ανορθόδοξη συνθήκη: Η αξιολόγηση περιστατικών και κινδύνων δεν μπορεί να γίνεται με αυτοσχεδιασμούς και εμπειρικές γνώσεις, σαν να πρόκειται για τη βομβαρδισμένη Μαριούπολη, αλλά απαιτεί έναν υπεύθυνο μηχανισμό που φαίνεται ότι στα νοσοκομεία μας δεν είναι επαρκής, εμφανής και κατάλληλα αναπτυγμένος.
ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ για την αδυναμία αυτή προφανώς σχετίζονται με την ολιγανθρωπία που μαστίζει το σύστημα, αλλά όλοι ξέρουμε τη νόσο της χαλαρότητας που μαστίζει το εθνικό σύστημα υγείας.
ΕΙΝΑΙ αυτονόητο ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στις δικαιοδοσίες και τις ευθύνες ενός εφημερεύοντος νοσοκομείου από αυτές ενός μη εφημερεύοντος, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να περνάει από την πλάτη μιας νοσηλεύτριας το ερώτημα αν ένας πόνος σε έναν άνδρα ώριμης ηλικίας είναι ψύξη ή κάτι διαφορετικό.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
