Kι από Αύγουστο… χειμώνα

Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός.

Η θερινή ραστώνη έχει δώσει την ευκαιρία για πολλές ζυμώσεις στην ευρύτερη Κεντροαριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για υπαρξιακή σύγκρουση τον Οκτώβριο στο Συνέδριο που θα δρομολογήσει εξελίξεις. Τάσεις και συνιστώσες θα τεθούν απέναντι στον Κασσελάκη και είναι σίγουρο πως η αναμέτρηση μόνο «αναίμακτη» δεν θα είναι.

Στο ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα είναι περισσότερο συντεταγμένα, ωστόσο ο Οκτώβριος είναι πολύ μακριά για να κάνει κανείς προβλέψεις για το αποτέλεσμα στην εκλογή ηγεσίας.

Εκείνο, όμως, που μπορεί να πει κανείς με ακρίβεια, είναι πως οι κοινωνικές δυνάμεις που αισθάνονται πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ (είτε από πολιτική επιλογή είτε από συνήθεια ετών) αντικρίζουν πρόσωπα, αλλά δεν διαβλέπουν διακριτές πολιτικές.

Τι κομίζει ένα άθροισμα στελεχών, που μόνο σκοπό έχει να πλασαριστεί στην επόμενη μέρα, χωρίς να έχει αρθρώσει ίχνος θέσεων;

Υπάρχει κόσμος, που αναζητά εναλλακτική πολιτική λύση, με απαντήσεις στα προβλήματά του.

Η διαδικασία εκλογής αρχηγού είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τεθούν ζητήματα στο τραπέζι, που αφορούν στις κοινωνικές τάξεις και τα μεσαία στρώματα (στο παρελθόν συνοδοιπόροι και στυλοβάτες) και τώρα αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ σαν φιγούρα βγαλμένη από το παρελθόν, που συντηρεί τη νοσταλγία για παλιές καλές εποχές, που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αισθάνονται ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν το ψηφίζουν.

Η αλλαγή αρχηγού δεν μπορεί να συνιστά αλλαγή ενός κάδρου. Είναι ζήτημα συμβολισμών πολιτικής και επιλογών, που καθορίζουν μια πολιτική φυσιογνωμία.

Κι εδώ το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αντιληφθεί πως ο ρόλος του ως συμπλήρωμα της ΝΔ, έχει τελειώσει. Γι’ αυτές του τις επιλογές πλήρωσε βαρύτατο τίμημα.

Η περίπτωση Κασσελάκη δείχνει πως δεν αρκεί κανείς να κερδίσει απλά την ηγεσία. Πρέπει να κερδίσει την ψυχή του και τα στελέχη του. Η επίκληση… «ψηφίστε με για να κερδίσω τον Μητσοτάκη» μοιάζει ιδιαίτερα έωλη ακόμα και τώρα, πια που φαίνεται μια σοβαρή φθορά της ΝΔ. Οποιος τη χρησιμοποιήσει μάλλον θα χάσει!

Ακρίβεια, φοιτητική στέγη, εθνικά θέματα, η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ατζέντα, που θα βρει συνομιλητές στην κοινωνία.

Η συνάθροιση κομματικών τάσεων, που εν είδει παρασυναγωγής, ψάχνει τη διατήρησή της στο «παιχνίδι», δεν αφορά κανέναν, πια.