«Μια άλλη Θήβα»: Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μιλά στο pelop.gr για το έργο, τη βία, την αγάπη και τις σιωπές
Με λόγο γήινο αλλά καίριο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μας οδηγεί στη «Μια άλλη Θήβα», εκεί όπου η προσωπική εξομολόγηση συναντά τη σκηνική πράξη και οι σιωπές γίνονται πολιτικό σχόλιο. Μέσα από τη δική του ματιά, το θέατρο γίνεται γέφυρα ανάμεσα στον θεατή και τον εαυτό του.
Τρία χρόνια μετά την πρώτη της πρεμιέρα, η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» συνεχίζει να συγκινεί και να γεμίζει θέατρα. Ο σκηνοθέτης της, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, με αφορμή την αποψινή παρουσίαση της παράστασης στην Πάτρα και στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τον ήρωα που δεν ζητά συγγνώμη, για το κοινωνικό θέατρο, την προσωπική του σχέση με την πατρική φιγούρα, τις συνεργασίες του, την ελευθερία των ηθοποιών, τις παγκόσμιες αλλαγές στην κοινωνία και την ουσία της σκηνοθεσίας.
ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΛΛΗ ΘΗΒΑ
«Έχουμε ένα παιδί που είναι στη φυλακή γιατί έχει σκοτώσει τον πατέρα του. Ο πατέρας ήταν εξαιρετικά βίαιος – κακοποιούσε και το παιδί και τη μητέρα του. Η μητέρα πεθαίνει από καρκίνο, και ο πατέρας κατηγορεί τον γιο ότι αυτός φταίει. Ο γιος φεύγει απ’ το σπίτι, και το μόνο που μπορούσε να κάνει για να ζήσει ήταν να εκδίδεται. Ο πατέρας τον χτυπούσε, τον βασάνιζε μπροστά σε φίλους του. Κάποια στιγμή δεν άντεξε – και τον σκότωσε».
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος αναφέρεται στην ακραία βιαιότητα της συνθήκης. «Τον χτυπούσε με λουρί μπροστά σε φίλους του, για να τον εξευτελίσει. Τον κατηγορούσε ότι είναι αρσενική πόρνη. Όλα αυτά είναι πραγματικά στοιχεία του έργου». Και ο ίδιος δεν αναζητά κανένα ελαφρυντικό. «Δεν απολογείται ο Μαρτίν. Δεν ζητάει συγχώρεση. Δεν αισθάνεται τύψεις – και δεν έχει γιατί να αισθανθεί. Αυτό είναι το συγκλονιστικό. Παραδέχεται τον φόνο, αλλά δεν τον απολογείται. Δεν έχει ψευδαισθήσεις. Δεν υπάρχει ενοχή».
Η ΠΡΩΤΟΓΟΝΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
«Ένας συγγραφέας ζητά να τον επισκέπτεται στη φυλακή για να γράψει έργο πάνω στην πατροκτονία. Κι έτσι αρχίζουν οι συναντήσεις τους. Ο μικρός δεν κάνει παρέα με άλλους κρατούμενους. Παίζει μόνος του μπάσκετ κάθε μέρα σε μια μπασκέτα – αυτή είναι και η σκηνή μας, ένα γήπεδο με σιρματόπλεγμα. Και μέσα από αυτές τις επισκέψεις, κάτι αλλάζει. Όχι φιλία. Όχι κάθαρση. Αλλά μια επαφή. Για πρώτη φορά, κάποιος τον ακούει».
«Και στο τέλος ζητά να πάει στον τάφο του πατέρα του», λέει ο σκηνοθέτης. «Δεν το κάνει από ενοχή. Δεν το εξηγεί. Δεν εξηγείται. Και αυτή είναι η επιτυχία του έργου: αφήνει χώρο. Ο καθένας το ερμηνεύει όπως θέλει».
Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, Η ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
Το έργο, παραδέχεται, τον έκανε να αναρωτηθεί και για τη δική του σχέση με τον πατέρα του. «Ο πατέρας μου δεν ήταν βίαιος. Ήταν απλώς αδιάφορος. Και αυτό μένει μέσα σου. Αυτό με απασχόλησε κι εμένα. Το θέατρο σε κάνει να ψάξεις μέσα σου». Και κάπως έτσι, μια παράσταση για έναν φόνο γίνεται παράσταση για τις σιωπές.
Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΩΣ ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ
«Για μένα σκηνοθεσία δεν είναι μόνο η δική μου. Είναι και του ηθοποιού, και του θεατή. Ο καθένας σκηνοθετεί αυτό που βλέπει. Κι εγώ αυτό το σέβομαι. Δεν μπορώ να πω ότι όλοι θα δουν το ίδιο έργο. Δεν γίνεται αυτό». Και για την ίδια την πράξη της σκηνοθεσίας, λέει: «Δεν φέρνω τίποτα έτοιμο. Το διαβάζω ξανά και ξανά και μετά δουλεύω με τους ηθοποιούς. Δεν τους δίνω εντολές. Τους ακούω. Βρίσκουμε μαζί το έργο. Κι εκεί μέσα μπαίνει και η μαγεία».
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, Η ΕΚΠΛΗΞΗ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
«Μου αρέσει να δουλεύω με νέους ηθοποιούς. Μαθαίνεις μαζί τους. Ανακαλύπτεις. Δεν φοβάμαι. Δεν θέλω να είμαι δικτάτορας – ούτε επιτρέπεται πια. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Και η συνεργασία με τον Δημήτρη Καπουράνη και τον Θάνο Λέκκα ήταν από τις πιο ουσιαστικές της ζωής μου. Υποστηρίζουν την παράσταση κάθε μέρα. Προετοιμάζονται, κάνουν ασκήσεις, μιλούν μεταξύ τους. Την κουβαλάνε».
Και σε ερώτηση για το αν θα ξαναέστηνε την παράσταση με άλλους: «Όχι. Με τίποτα. Αν έφευγε κάποιος από τους δύο, δεν θα την ξαναέκανα. Αυτή η χημεία δεν ξαναφτιάχνεται».
ΜΙΚΡΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΕΙΣ
«Οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν είναι πια η εποχή του Σταύρου Παράβα. Δεν κάνεις καρικατούρες. Οι νέοι το καταλαβαίνουν πιο γρήγορα. Θέλουν κάτι άλλο. Και το θέατρο πρέπει να είναι και πολιτικό. Να λέει κάτι. Να ταρακουνάει. Να μετατοπίζει. Έστω λίγο».
«Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και μετά τον Μάη του ’68. Τέτοιες μετακινήσεις χρειάζονται. Δεν γίνονται από όλους, αλλά γίνονται. Και για μένα, αυτές έχουν αξία. Δεν αλλάζεις τον κόσμο με μια παράσταση, αλλά μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο. Αυτό φτάνει».
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ
«Έχω διδάξει, αλλά πολλές φορές απογοητεύτηκα. Δεν φταίνε τα παιδιά. Φταίνε οι σχολές. Υπάρχουν προβλήματα. Έλεγα θα το ξανακάνω και μετά το μετάνιωνα. Αλλά όταν αγαπάς κάτι, το ξαναδοκιμάζεις. Παρ’ όλα αυτά, βαριέμαι να ξαναστήσω μια παράσταση απ’ το μηδέν με άλλους. Δεν έχει κανένα νόημα για μένα».
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΡΙΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
«Έχω δουλέψει με πάνω από 400 ηθοποιούς. Αυτή η παράσταση ήταν κάτι ξεχωριστό. Δεν μου έχει ξανατύχει να κρατήσει τόσο, να αγκαλιαστεί τόσο. Από τις πρώτες παραστάσεις έγινε sold out. Και μετά δεν σταμάτησε. Ακόμα και σε μεγάλα θέατρα. Και εγώ την κουβαλάω μαζί μου. Την αγαπάω. Τη σέβομαι».
Ο ΘΕΑΤΗΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Δεν έχει σημασία τι εννοώ εγώ. Σημασία έχει τι παίρνει ο θεατής. Εκείνος κάνει τη δική του σκηνοθεσία. Αν βρει κάτι δικό του μέσα σε αυτό, έχει γίνει το πιο σημαντικό». Και αν έπρεπε να περιγράψει την παράσταση με μια λέξη; «Χημεία. Αυτή ήταν. Αυτή είναι. Αυτή κρατάω».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
