Μίκης, ο βασιλιάς της Ελλάδας (και μια ιστορία από το Τόκιο)!
Οι διηγήσεις του παππού και οι παλιές ιστορίες από την εποχή που ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν έφηβος κι έμενε στο διώροφο αρχοντικό των Λαμπροπουλαίων στην συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και Περικλέους στον Πύργο, μένουν για πάντα αποτυπωμένες στο μυαλό του γράφοντα. Είχαμε γράψει κάποια πράγματα τις προάλλες για τον Μίκη και την σχέση του με την πατρώα γη (στον Πύργο συνέθεσε το πρώτο του ταγκό με τίτλο «Φύγε θλίψη, μη μου ματώνεις δόλια την καρδιά»), όμως μερικά 24ωρα μετά το «ύστατε χαίρε» σε αυτόν τον τεράστιο μουσικοσυνθέτη και την αστείρευτη προσωπικότητα με τη διεθνή ακτινοβολία, νομίζουμε ότι αξίζει να μεταφέρουμε και μια άγνωστη ιστορία από το 1990.
Ηταν η χρονιά που θα κρινόταν η μεγάλη προσπάθεια της Ελλάδας για να πάρει τους «Χρυσούς» Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, τη διοργάνωση των 100 χρόνων από την αναβίωση της σύγχρονης Ολυμπιάδας. Η τελική μάχη θα δινόταν στο Τόκιο τον Σεπτέμβριο του 1990 και η ατμόσφαιρα στην ελληνική αποστολή ήταν εξαιρετική. Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δεξιοί, φιλελεύθεροι, ακόμη και ο πρώην Βασιλιάς στο πλευρό τους, όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά. Δυστυχώς η παρουσίαση που έγινε δεν ήταν καθόλου καλή. Χαρακτηριστικό είναι ότι ξεπεράστηκε κατά πολύ το χρονικό όριο που δίνει η Επιτροπή. Οι εκπρόσωποι της ελληνικής αποστολής αφιέρωσαν τον χρόνο της παρουσίασης αναφέροντας πολλές και μη σημαντικές λεπτομέρειες, αναγκάζοντας έτσι και τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ (που ήταν σφόδρα υπέρ μας!), να κάνει παρατήρηση, ζητώντας τους να σταματήσουν. Στην τελική ψηφοφορία επικράτησε η υποψηφιότητα της Ατλάντα και κάπως έτσι έμεινε η φράση «η Coca Cola κέρδισε την Ακρόπολη». Ολα αυτά σε μια συγκυρία που ο παγκόσμιος χάρτης άλλαζε κι ο ρόλος των ΗΠΑ ήταν καταλυτικός εκείνα τα χρόνια στις εξελίξεις…
Ηταν η εποχή που ο Μίκης είχε αυτήν την τεράστια σε όγκο κώμη. Οι παλιότεροι αποκλείεται να μην την θυμούνται! Στη διάρκεια δείπνου, λοιπόν, της ελληνικής αποστολής στην Ιαπωνική πρωτεύουσα, ο Μίκης καθόταν δίπλα-δίπλα με τον πρώην Βασιλιά (ναι, ναι είχαν εξαιρετική σχέση!). Ενω έτρωγαν, λοιπόν, ήρθε από πάνω τους ένας Ιάπωνας σερβιτόρος και μην παίρνοντας τα μάτια του από τον Μίκη, σκούντηξε τον Κωνσταντίνο και τον ρώτησε:
– «Ποιος είναι αυτός;».
– «Τον λένε Μίκη».
– «Είναι Βασιλιάς;».
– «Ναι!».
– «Της Ελλάδος;».
– «Οχι… της Μουσικής!».
– «Τι θέλει αυτός;», ρώτησε τον Κωνσταντίνο ο Μίκης που εντωμεταξύ είχε καταλάβει ότι μιλούσαν για εκείνον.
– «Τίποτα, τίποτα, με ρώτησε αν είσαι ο Βασιλεύς της Ελλάδος και του είπα ναι»!
Αυτός ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης. ο «Βασιλιάς της Ελλάδας», ο «Βασιλιάς της Μουσικής», ένας Οικουμενικός Ελληνας.
Με τα λάθη του, με τα πάθη του (ποιος άνθρωπος, άλλωστε, δεν έχει τέτοια;), αλλά μηδαμινά όλα τούτα μπροστά στο μεγαλειώδες έργο που άφησε ως κληρονομιά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Λάτρης της Δημοκρατίας και… της ελληνικής Μακεδονίας (μην ξεχνιόμαστε…).
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
