Να βαράμε το κεφάλι στον τοίχο… γιατί η πόρτα μπορεί ν’ ανοίξει
Ο Ανδρέας Κοσμάτος είναι γραμματέας δημοτικής παράταξης «σπιράλ».
Η «Λαϊκή Συσπείρωση» έχει καταφέρει να περάσει στον κόσμο ότι είναι η μόνη δημοτική παράταξη, που παλεύει για τον λαό… με τον λαό!
Πλείστα όσα τα παραδείγματα με πορείες εντός κι εκτός των τειχών. Πολλές οι αφίσες, που μας θυμίζουν την πάλη με το κατεστημένο και για να μην τους ξεχνάμε, μένουν ημι-λιωμένες για μήνες σε φανάρια και κολώνες της έρμης πόλης. Πολλά πανό με συνθήματα, όλα εμπνευσμένα, όλα με οργή και πάθος, χιλιοειπωμένα και πια κουρέλια να κρέμονται από ιστορικά κτήρια κι όχι μόνο! Κιλά χυμένες οι κόκκινες μπογιές σε κάθε αυτοσχέδιο καμβά, σε τοίχους, σιντριβάνια, αγάλματα, μνημεία, ότι κι όπου γουστάρει ο «οργισμένος καλλιτέχνης»!
Τα μηνύματα σαφή: «Εμείς είμαστε τα αφεντικά της πόλης», «Εμείς ξέρουμε πιο είναι το καλό της πόλης», «Εμείς ξέρουμε πως διεκδικούνται τα δικαιώματα της πόλης», «Εμείς ξέρουμε ποια είναι τα δικαιώματα της πόλης», «το δίκιο το έχουμε
Εμείς», «ήρθαμε να φτιάξουμε ότι χαλάσατε Εσείς». Εμείς κι Εσείς… από την αρχή η στρατηγική της παράταξης, που ήρθε στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, ήταν να διαιρέσει και το κατάφερε, διαίρεσε σε κατηγορίες τους Πατρινούς: Ρίο οι πλούσιοι, Ζαρουχλέικα οι φτωχοί, κέντρο οι αστοί, παραλία οι περιφρονημένοι. Οσο πιο διακριτά τα σύνορα, τόσο πιο εύκολα αποδέχεται αυτός, που του κολλάς την ταμπέλα, τον χαρακτηρισμό που του αποδίδεις, ταυτίζεται πιο εύκολα με την ομάδα και χάνει την ιδιαιτερότητά του και το δίκιο του γίνεται το δίκιο της μάζας!
Παρατηρώντας κανείς αυτούς τους αγώνες θα βρει φοβερά και μεγάλα συνθήματα και διεκδικήσεις. Θέλουμε περισσότερα χρήματα, περισσότερους εργαζόμενους και κορωνίδα όλων το τρένο υπόγειο.
Κανείς δεν λέει, όμως, στον κόσμο ότι είναι σχεδόν αδύνατον να πάρει ο Δήμος αυτά που ζητάει! Το γιατί είναι μια άλλη συζήτηση, άλλωστε αν ήταν να πάρει κάτι θα το είχε πάρει μέσα στα 10 χρόνια, που εφαρμόζει την ίδια πολιτική.
Γιατί, λοιπόν, ζητάει τ’ άστρα και το φεγγάρι; Πρόκειται για στρατηγική επιλογή, προσανατολίζει την μαχητικότητα του κόσμου, που τον ακολουθεί σε ανέφικτες διεκδικήσεις, προκειμένου να γίνεται απαραίτητος, να φαίνεται μαχητικός και να αποπροσανατολίζει από πράγματα που δεν γίνονται. Διότι, τι μπορεί να γίνει σε μια πόλη χωρίς χρήματα και δημοτικούς υπαλλήλους; Τίποτα. Ετσι πορεύεται, εμπορεύεται λόγους, για τους οποίους δεν γίνεται τίποτα, αγοράζει ο πολύς κόσμος και ταυτόχρονα κερδίζει αρκετή από την δόξα όσων γίνονται με πρωτοβουλία και πόρους της Περιφέρειας. Η συνταγή της επιτυχίας!
Το πιο σημαντικό το άφησα τελευταίο: Αν, για παράδειγμα, διεκδικούσε πράγματα πιο εύκολα, υλοποιήσιμα, όπως π.χ. την επιδότηση των ΜΜΜ, όπως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για πιο φθηνές μεταφορές ή ειδική χρηματοδότηση για την αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας και των Κληροδοτημάτων, ακόμα και μεγάλων διοργανώσεων για τόνωση του γοήτρου και της Οικονομίας μας, τότε μπορεί το ασύλληπτο να γινόταν! Μπορεί να τον βοηθούσε η κυβέρνηση!
Δηλαδή, η πόρτα που ξεροσταλιάζει απ’ έξω ρίχνοντας συνθήματα, πανό και μπογιές μπορεί να άνοιγε και τότε ποιο θα ήταν το αφήγημα; Ποιος θα ήταν ο «δράκος του παραμυθιού»;
Πολλές φορές έχει ακουστεί από το στελέχη του κόμματος, ότι τελικός στόχος είναι η επανάσταση του προλεταριάτου και για να επιτευχθεί θα πρέπει ο κόσμος να νιώσει ότι οι κυβερνήσεις τον εγκαταλείπουν, στριμωγμένος και αδικημένος, τότε μόνο δεν θα έχει άλλη λύση.
Εμείς, λοιπόν, δεν έχουμε την κρίση να δούμε τι παιχνίδι παίζεται στην πλάτη μας;
Ή μήπως ζούμε ένα ιδιότροπο «σύνδρομο της Στοκχόλμης»;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
