Ο Καρνάβαλος έφτασε τα 70
Η πρώτη μεταπολεμική απόπειρα του 1951 έγινε από ιδιωτικούς συλλόγους. Σημείωσε επιτυχία απρόσμενη. Και το 1952 ο δήμαρχος Ρούφος έβαλε τον Δήμο στο τιμόνι του βασιλιά Καρνάβαλου
Τι τα θέλουμε τα καρναβάλια; Είναι μια κουβέντα που έχει ακουστεί και μεταξύ πατρινών με διάφορες δυσμενείς αφορμές κατά καιρούς- Πόλεμος Κόλπου, Χρεοκοπία, Πανδημία- αλλά υπήρξε μια χρονιά που είχε κατά κόρο και εντόνως διατυπωθεί: Οταν η Πάτρα, τρία χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, επιχειρούσε αναβίωση του καρναβαλιού της, το οποίο είχε στερηθεί από τον χειμώνα του ’41.
Η επιχείρηση εκείνη είχε στεφθεί υπό πανηγυρική επιτυχία.
Μας χωρίζουν 70+1 χρόνια από τη θριαμβευτική εκείνη αναβίωση, την οποία «αναβίωσε» με τη σειρά του πριν 30 χρόνια ο ερευνητής δημοσιογράφος Νίκος Ε. Πολίτης, στο θρυλικό του πλέον «Καρναβάλι της Πάτρας».
Το βιβλίο του σπουδαίου πατρινού- που είχε λευκαδίτικη καταγωγή, αλλά το καρναβάλι είχε δεχθεί αποφασιστικές επιρροές από τα Ιόνια και το στοιχείο της εσπερίας- αναγνωρίζει ότι χωρίς τον ιδιωτικό παράγοντα τίποτα δεν γίνεται: Την αναβίωση την οφείλουμε σε δύο ιστορικά σωματεία, την Μαντολινάτα και τον Ορφέα.
* «Στους κύκλους των γεννήθηκε η ιδέα ότι καρναβαλικές γιορτές, σαν αυτές που γίνονταν πριν από τον Πόλεμο, θα μπορούσαν να τονώσουν την καλλιτεχνική ζωή, την τουριστική κίνηση και την οικονομική κατάσταση της πόλεως. Τις αντιλήψεις αυτές έφερε στη δημοσιότητα ο Χριστόφορος Μουρτίδης με χρονογράφημα στον «Νεολόγο» της 5ης Ιανουαρίου 1951. Από τους πρώτους που συμφώνησαν ήταν ο ιατρός Ανδρέας Σαμούρης, πρόεδρος τότε της «Αχαϊκής Εταιρείας». Με την ιδιότητα αυτή κάλεσε σε σύσκεψη εκπροσώπους διαφόρων οργανώσεων και άλλους παράγοντες. Η σύσκεψη είχε αρνητικό αποτέλεσμα. Ηταν περισσότεροι οι απαισιόδοξοι και διατακτικοί. Εν των μεταξύ γενικεύεται η συζήτηση από τις στήλες του τοπικού Τύπου. Όσοι απορρίπτουν την ιδέα ενός οργανωμένου Καρναβαλιού, επικαλούνται την κακή οικονομική κατάσταση. Είναι αλήθεια ότι το 1951 είχε τερματισθεί ο εμφύλιος πόλεμος, αλλά οι πληγές του δεν είχαν ακόμη επουλωθεί.
— Τι θά ώφελήσουν τά Καρναβάλια, όταν ύπάρχει τόση ανεργία καί δυστυχία; — ρωτάει ο επιστολογράφος εφημερίδας και προσθέτει: «Θά είναι σά νά μιμούμεθα τόν ΝαστραδίνΧότζα, πού μουτζούρωνε τά παιδιά του, γιά νά γελάνε βλέποντας το ένα τό άλλο καί νά ξεχνούν τήν πείνα τους».
—’ Αλλά, απαντά ο Μουρτίδης, καμία όξύτης τής καταστάσεως καί θολούρα τής διεθνούς άτμοσφαίρας δέν μειώνει τή φυσική τάση πρός τή χαρά.
Μερικοί για να μην αρνηθούν ευθέως τη σκοπιμότητα, αμφισβητούν τη δυνατότητα αναβιώσεως του Καρναβαλιού. Δεν υπάρχει ψυχική διάθεση, υποστηρίζει ο Διον. Φωτόπουλος και τονίζει ότι οι νέοι που θα πρέπει να πρωτοστατήσουν, δεν ξέρουν, δεν γνώρισαν ποτέ το Καρναβάλι της Πάτρας, αφού δεν υπήρχε τα τελευταία δέκα χρόνια (1941-1950)».
* Ομως τα σωματεία συνεχίζουν τη ζύμωση και τη δράση: Θα φέρουν σε πέρας τη διοργάνωση, πετυχαίνοντας το πρώτο μεταπολεμικό Καρναβάλι που όπως έγραψε μία εφημερίδα αποτέλεσε «παμπατραϊκή έξόρμηση χαράς», δικαιώνοντας όσους υποστήριζαν ότι η ανάγκη της ψυχαγωγίας είναι τόσο επιτακτική, ώστε να παραμερίζει τις στενοχώριες του σήμερα και τις ανησυχίες για το αύριο.
Γράφει ο Ν. Πολίτης:
— Η βραδυνή παρέλαση ενθουσίασε πολλούς ξένους που φώναζαν «μπράβο Πάτρα».
— Για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις ήρθαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο χίλια άτομα από την Αθήνα.
Για το Καρναβάλι του 1951 ο τοπικός Τύπος σημείωσε ότι «τά χαρακτηριστικά γνωρίσματά του είναι δυνατόν νά συγκριθοϋν σέ πολλά πρός τό πρόσφατον προπολεμικόν παρελθόν». Τόνισε επίσης ότι «έθαυματούργησε ή δημιουργός δύναμις τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας καί έδάμασε τήν μακαριότητα καί τήν άπαισιοδοξίαν». Και όλες οι εφημερίδες απηύθυναν θερμά συγχαρητήρια προς τους οργανωτές των εορτών, αλλά καμία δεν δημοσίευσε τα ονόματά τους.
Από τον επόμενο χρόνο 1952 την πρωτοβουλία για την οργάνωση του Καρναβαλιού ανέλαβε ο Δήμος Πατρέων»
Ο οποίος θα εμφανίσει το πρώτο άνθινο άρμα της μεταπολεμικής εποχής από τον ανθοκόμο Νίκο Μαρούδα, μια παράδοση που συνεχίστηκε από τα ίδια χέρια για πολλά χρόνια, καθώς το ανθοπωλείο Μαρούδα έγινε συνώνυμο του καρναβαλιού περισσότερο και απο τον Αλκη Στέα.
Ο βασιλιάς καρνάβαλος του ’52 φαντάζει πελώριος και «γελοίος στη μορφή αλλά άκακος».
Δήμαρχος το 1952 είναι ο Ρούφος που βάζει αμέσως το καρναβάλι υπό τη σκέπη του Δήμου. Και αυτο κράτησε για 70 χρόνια χωρίς σταματημό.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
