Οσο ζω θα γιορτάζω την 23η Μαΐου: Στην «Π» ο πρώτος μεταμοσχευθείς στο ΠΓΝΠ Κώστας Κατσανός
Τότε που έγινε η μεταμόσχευση ήμουν 26 ετών. Σήμερα είμαι 54 ετών και ο πατέρας μου 83 ετών – 28 χρόνια μετά συνεχίζει να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του
Αν και πέρασαν 28 χρόνια από τις 23 Μαΐου 1997, ημέρα που μπήκε στη χειρουργική αίθουσα προκειμένου να κερδίσει ξανά τη ζωή του μέσω της μεταμόσχευσης νεφρού από ζώντα δότη, που ήταν ο πατέρας του, ο συμπολίτης Κωνσταντίνος Κατσάνος συνεχίζει να τη γιορτάζει με την ίδια ευγνωμοσύνη.
Αυτό έκανε και προχθές. «Εχω επιλέξει να μη γιορτάζω την ονομαστική μου εορτή στις 21 Μαΐου, αλλά στις 23 που είναι η μέρα της αναγέννησής μου. Το Σάββατο, όπως κάθε χρόνο την ημέρα αυτή, μαζευτήκαμε με την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους σωτήρες μου, που είναι οι γιατροί μου, να γιορτάσουμε» μας είπε περιγράφοντας:
«Εχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες αλλά το μυαλό μου, η ψυχή μου και όλη μου η ζωή είναι επικεντρωμένη στο πρωινό, ώρα 6.50 π.μ., της 23ης Μαΐου που περίμενα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών να μπω στο χειρουργείο, για να γίνει η μεταμόσχευση νεφρού με δότη τον πατέρα μου, Γιώργο. Η τελευταία εικόνα από πρόσωπα που έχω λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία είναι της νοσηλεύτριας, η οποία μάλιστα υπήρξε συμμαθήτριά μου και σήμερα δυστυχώς δεν είναι στη ζωή, Αγγελική Καζαντζή».
Δεδομένου ότι ήταν η πρώτη μεταμόσχευση που θα διενεργούνταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών ο Κώστας Κατσάνος μάς λέει ότι δεν είχε καμία ανησυχία για το αποτέλεσμα. «Τότε που έγινε η μεταμόσχευση ήμουν 26 ετών. Σήμερα είμαι 54 ετών και ο πατέρας μου 83 ετών. Είμαστε και οι δύο υγιείς και συνεχίζουμε την πορεία της ζωής μας».
Από τον προχθεσινό εορτασμό ο Κώστας Κατσάνος με τους σπουδαίους επιστήμονες Ανδρέα Τζάκη ( δεξιά) και τον Νικολαο Καρυδη
Ο κ. Κατσάνος δεν παραλείπει διαρκώς να εκφράζει την ευγνωμοσύνη του στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. «Ημουν τυχερός, διότι είχα γνωρίσει τον Θεόδωρο Καρατζά, χειρουργό, ο οποίος ήταν γνωστός και εργαζόταν δίπλα στον Ανδρέα Τζάκη. Μπήκα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών, επειδή ήμουν και άρρωστος με γρίπη στις 16 Μαΐου του 1997. Ο κ. Τζάκης ήταν στη Θεσσαλονίκη για ένα συνέδριο. Εφτασε η 23η Μαΐου και -όπως είχε προγραμματιστεί- έγινε η μεταμόσχευση. Ολα πήγαν πολύ καλά κι έτσι είμαστε σήμερα εδώ και γιορτάζουμε αυτήν την ημέρα. Και είμαι τυχερός, διότι έχω δίπλα μου εκτός από την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου και πολύ καλούς φίλους και φίλες που μοιραζόμαστε τα πάντα και με στηρίζουν σε ό,τι χρειαστώ» και προσθέτει:
«Οι άνθρωποι που έζησαν μαζί μου την περιπέτεια της υγείας μου είναι πλέον δικοί μου άνθρωποι. Είναι μέλη της οικογένειάς μου, είναι φίλοι μου. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματά μου σε αυτήν τη γιορτή, την οποία μοιράζομαι με ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Να φανταστείτε ότι μία γιατρό από τότε μέχρι και σήμερα τη φωνάζω “μαμά”. Πρόκειται για την Χρύσα Πετροπούλου, που είναι σήμερα διευθύντρια της Νεφρολογικής Κλινικής στον Πύργο, διότι ήταν συνεχώς δίπλα μου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω φυσικά τον κ. Καρατζά, ο οποίος ήταν ο βασικός παράγοντας σε όλη αυτήν την περιπέτειά μου. Τον διακεκριμένο -παγκοσμίως- χειρουργό Ανδρέα Τζάκη, ο οποίος και φέτος ήταν κοντά μου την ημέρα της μεγάλης αυτής γιορτής. Τον τότε διευθυντή της Νεφρολογικής Κλινικής Ιωάννη Βλαχογιάννη, στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά. Τον νυν διευθυντή της Κλινικής καθηγητή Δημήτριο Γούμενο, που την περίοδο εκείνη είχε έρθει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και ποτέ δεν σταμάτησε να με φροντίζει. Τον νυν αναπληρωτή καθηγητή Ευάγγελο Παπαχρήστου, ο οποίος τότε ήταν ειδικευόμενος και φυσικά το νοσηλευτικό προσωπικό της Κλινικής με επικεφαλής την Βασιλική Σιδερά, που είναι μέχρι σήμερα προϊσταμένη της Κλινικής. Ακόμα και τη γραμματέα του καθηγητή, τη Χρύσα Μπογδανοπούλου, που επίσης στάθηκε δίπλα μου με τον τρόπο της. Ολοι από εκείνη την ημέρα έγιναν κολλητοί μου φίλοι και είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Στους δικούς μου ανθρώπους είναι πλέον και ο καθηγητής χειρουργικής ο Νικόλαος Καρύδης, ο οποίος αποτελεί κεφάλαιο για το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών και τις μεταμοσχεύσεις».
Ο Κώστας Κατσάνος με τον Ιωάννη Βλαχογιάννη
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Μιλώντας για τον σωτήρα του και τον άνθρωπο που του εμφύσησε τη ζωή για δεύτερη φορά, τον πατέρα του Γιώργο, η φωνή του σπάει και αδυνατεί να αρθρώσει λέξεις. «Δεν υπάρχουν λέξεις. Το “ευχαριστώ” είναι πολύ αδύναμο».
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Κλείνοντας ο Κώστας Κατσάνος δεν παραλείπει να αναφερθεί στη δωρεά οργάνων. «Εγώ κέρδισα τη ζωή μου και την απολαμβάνω σήμερα χάρις στη μεταμόσχευση. Μην ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε υποψήφιοι κάποια στιγμή της ζωής μας να βρεθούμε στην κλίνη κάποιου νοσοκομείου περιμένοντας τα πολύτιμα δώρα ζωής. Η δωρεά οργάνων είναι πηγή ζωής και είναι η μοναδική διαδρομή, για να συνεχίσουν κάποιοι άνθρωποι να αναπνέουν, να ζουν».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
