Οταν η «Π» δείπνησε με το «παιδί του λαού»! – Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Νίκου Ξανθόπουλου

Από χθες, το «Παιδί του λαού», ο αγαπημένος ηθοποιός και τραγουδιστής Νίκος Ξανθόπουλος, πέρασε στο Πάνθεον του ελληνικού θεάτρου. «Εφυγε» πλήρης ημερών, στα 89 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του έναν κσλλιτεχνικό θρύλο!

Γνωστό λίγο πολύ το βιογραφικό του, αλλά πόσοι γνωρίζουν την καθοριστική σύνδεσή του με την Πάτρα; Βαπτίστηκε στο Δρέπανο, παιδί δούλευε σε τράτα στον Ψαθόπυργο και στα Αραχωβίτικα, ενώ στην Κατοχή ήταν φυλακισμένος από τους Ιταλούς, στην Εγλυκάδα!

Η εφημερίδα «Πελοπόννησος» είχε συναντήσει τον σπουδαίο Νίκο Ξανθόπουλο, στην Πάτρα, τον Ιανουάριο του 2006. Είχε τότε μιλήσει αποκλειστικά στην εφημερίδα μας, κάνοντας μια σπάνια εξομολόγηση ψυχής στον υπογράφοντα.
Είχε, ανάμεσα στα άλλα, θυμηθεί με δέος τα καμιόνια των Γερμανών να περνούν από μπροστά του, με προορισμό τα μαρτυρικά Καλάβρυτα, για να εκτελέσουν τη δολοφονική αποστολή τους… Αναπόλησε με θαυμασμό, την παλλαϊκή υποδοχή που έτυχε, κατά την επίσκεψή του στον κινηματογράφο «Αστυ» της Πάτρας, σε πρεμιέρα ασπρόμαυρης ταινίας του. Αλλωστε, στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο «Οσα θυμάμαι και όσα έζησα», που τότε είχε παρουσιάσει στον «Αστέρα» το βιβλιοπωλείο «Μεθενίτη», η Πάτρα κατέχει ξεχωριστή θέση!

Ο Νίκος Ξανθόπουλος μιλούσε και δάκρυζε. Συγκινείτο και χαμήλωνε τα μάτια από συστολή. Λες και έβγαινε από τα καρέ των ταινιών που ενσάρκωνε. Ηταν ένα αληθινό «παιδί του λαού»…

Μεταφέρουμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια εκείνης της συνέντευξης του στην «Π»:

Σας μελαγχολεί το παρελθόν, αναμοχλεύοντας τις μνήμες σας;
Μελαγχολία μόνο για το γεγονός, ότι βλέπω πώς ήμουν 20 χρονών και πώς έγινα τώρα. Λέω, πώς γίνεται ο άνθρωπος: Σαν ένα κτίριο παλαιό προς κατεδάφιση…

Μπαίνετε στον πειρασμό να παρακολουθήσετε ξανά τις ταινίες σας, που προβάλλονται αδιάλειπτα από τη μικρή οθόνη;

Τις παρακολουθώ! Οχι όλες. Μάλιστα διαπιστώνω ότι κάποιες δεν τις θυμάμαι και καλά-καλά. Διαπιστώνω λοιπόν εκ των υστέρων, τεχνικές ατέλειες. Γιατί τότε, ήταν φτωχές οι παραγωγές και δεν υπήρχαν και τα μέσα. Τις μελετάω τις ταινίες και σκέφτομαι κάποιες σκηνές πως θα έπρεπε να είχαν γίνει αλλιώς. Από την άλλη, βλέπω και τον εαυτό μου και νομίζω ότι θα μπορούσα να έπαιζα ακόμα καλύτερα.

Φτωχές παραγωγές, αλλά ταινίες που τότε «έσπαγαν» κινηματογραφικά ταμεία και τώρα συνεχίζουν να σημειώνουν αξιοπρόσεκτα νούμερα τηλεθέασης. Για ποιο λόγο πιστεύετε;

Τώρα, διαπιστώνω πράγματα που με κάνουν και συγκινούμαι. Που μου λιώνουν τα μέσα μου. Συναντώ ανθρώπους όλων των ηλικιών και όλων των τάξεων, να με σφίγγουν στην αγκαλιά τους και να μου λένε, «εσύ μας μεγάλωσες», «σε σένα χρωστάω αυτό που έγινα». Τις προάλλες ένας καθηγητής Πανεπιστημίου μού είπε ότι «σε αισθάνομαι και λίγο σαν πατέρα μου. Σε έβλεπα στις ταινίες να πηγαίνεις χιλιόμετρα με τα πόδια για να μορφωθείς και έλεγα ότι θα τα καταφέρω και εγώ όπως ο ήρωας του έργου». Και αυτό ξέρεις γιατί συνέβαινε; Γιατί αυτές οι ταινίες, είχαν ήθος, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, αλήθεια.

«ΑΠΛΑ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΒΓΑΖΑΜΕ!»

Είχατε τότε συναίσθηση ότι γράφατε κινηματογραφική ιστορία;

Εμείς απλά το μεροκάματο βγάζαμε! Απλά, εκείνες οι ταινίες περνάγανε τα βιώματά μας, χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε. Γιατί εγώ είχα δυνατότητα να συνεργάζομαι με τον σεναριογράφο και να βγάζω όλη μου τη ζωή, στην υπόθεση του έργου. Γι αυτό δεν κοροϊδεύαμε τον κόσμο και ο κόσμος το εισέπραττε αυτό και το εκτιμούσε.

Μήπως ο κόσμος σάς εγκλώβισε καλλιτεχνικά, στην μανιέρα του «παιδιού του λαού»;

Κάποια στιγμή αισθάνεσαι όμηρος του κόσμου. Κάνα δυο φορές επιχείρησα να κάνω άλλα πράγματα, αλλά δεν τα δέχθηκε το κοινό. Από την άλλη, συνειδητοποίησα ότι κάποιος πρέπει να μιλήσει και για τέτοια κοινωνικά θέματα. Τέτοιου είδους ταινίες έκαναν πάρα πολλοί ηθοποιοί τότε. Οτι οι δικές μου, είχαν τέτοια επιτυχία και απήχηση, σημαίνει ότι ταίριαζαν απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία μου.

Παραμείνατε πάντα το «παιδί του λαού». Ωστόσο, δεν κινδυνεύσατε ποτέ να καβαλήσετε το καλάμι;

Καλάμια δεν υπήρχαν στη γειτονιά που μεγάλωσα!… Η πάστα σου θα πρέπει να είναι πολύ σκάρτη, για να εγκαταλείψεις τους ανθρώπους του λαού που σε ανέδειξαν…

Στο βιβλίο σημειώνετε: «Κανείς δεν με ξέρει». Φταίτε και εσείς γι αυτό;

Φταίω, γιατί όταν έκανα τις ταινίες δεν αντιδρούσα. Δεν απαντούσα σε όσα μου καταμαρτυρούσαν διάφοροι. Βλέπεις εμείς στην «ΚΛΑΚ Φιλμ» δεν είχαμε γραφείο δημοσίων σχέσεων, όπως οι άλλες εταιρείες. Μου έλεγαν και έγραφαν ότι ήμουν ένας οικοδόμος, που με βρήκανε από το διπλανό γιαπί και με βάλανε να παίξω στις ταινίες. Δεν ξέρανε το παρελθόν μου. Τα άριστα που τελείωσα όλες τις σχολές, τα χιλιάδες βιβλία που έχω διαβάσει. Αλλά ας μην περιαυτολογώ. Δεν είναι σωστό…

«ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΛΟΓΙΑ»

Σας συγκινεί η αγάπη του κόσμου;

Εγώ τα χάνω! Βλέπω ανθρώπους, από 14 έως 90 χρονών, να έρχονται και να με αγκαλιάζουν!. Τι να σου πω… Δεν έχω λόγια να σου περιγράψω τα συναισθήματά μου… Πολλές φορές, μουδιάζω, όταν εισπράττω ακόμα τόση αγάπη, από τον λαό και τους νέους ανθρώπους.

Υπήρξαν στιγμές την εποχή των ταινιών, που νιώθατε ότι δεν αξίζετε αυτό τον παροξυσμό του κόσμου, προς το πρόσωπό σας;

Κάπου τα χάνεις από την πάρα πολύ μεγάλη αγάπη του κόσμου! Εγώ απλά ένιωθα ότι έκανα το καθήκον μου απέναντι στους γονείς μου, στο φτωχολόι της γειτονιάς μου, απέναντι στα φιλαράκια μου. Δεν νομίζω ότι έκανα και τίποτα σπουδαίο! Τι να πούμε τότε και για εκείνους τους ανθρώπους που έκαναν τόσα σπουδαία και καθοριστικά κατορθώματα για τους συνανθρώπους τους;

«ΔΕΝ ΤΑ ΕΖΗΣΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ»

Αυτό το βιβλίο είναι ένα «παράθυρο» που ανοίγετε στο κόσμο. Τα τελευταία χρόνια, είχατε περιχαρακωθεί στον εαυτό σας. Γιατί;
Κατέβασα τα ρολά, γιατί εγώ δουλεύω από 8 χρονών! Εχω γυρίσει όλον τον κόσμο, έχω δουλέψει πάρα πολύ στη ζωή μου, έχω κουραστεί. Ξέρεις κάτι; Τα παιδιά μου δεν τα έζησα. Ηθελα λοιπόν, να ζήσω τα εγγόνια μου τώρα! Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό: Θέλω να προλάβω, στην ηλικία που είμαι, να διαβάσω τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει ακόμα! Για μένα η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να κάθομαι σε μια γωνιά και να διαβάζω το βιβλίο μου. Οταν ήμουν μικρός, διάβαζα έναν τόμο την ημέρα.

«ΕΙΧΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Σημειώνετε στο βιβλίο σας: «Σε αυτήν την υπέροχη, άθλια χώρα που ζούμε». Σας έχει πικράνει η Ελλάδα;

Είναι ικανή για το χειρότερο και το καλύτερο! Είναι αντιφατική χώρα. Σε πληγώνει αυτή η χώρα. Κάποια στιγμή, είχα αποφασίσει να εγκαταλείψω την Ελλάδα και μάλιστα όταν ήμουν στο απόγειο της δόξας μου. Και αυτό για την ασάφεια, την ανασφάλεια, τη διαβολή, την επιβουλή, που διακρίνει αυτό τον τόπο.

Είναι αλήθεια ότι στερηθήκατε το θέατρο, εξαιτίας του σινεμά;

Αυτό είναι αλήθεια. Γιατί είμαι αγχώδης και δεν ένιωθα ότι θα μπορούσα να αντεπεξέλθω παράλληλα και στις δύο αυτές καλλιτεχνικές υποχρεώσεις μου. Αφησα το θέατρο λοιπόν και επί 6 περίπου χρόνια έκανα μόνο ταινίες. Μετά ήταν δύσκολο για μένα να επανέλθω. Και αυτό, και συγγνώμη που θα το πω για μένα, γιατί ήμουν τόσο μεγάλο όνομα από το σινεμά, που δεν θα «χώραγα» σε έναν θίασο. Ποιος να με πάρει στο θίασο, που όταν θα εμφανιζόμουνα στη σκηνή, θα έπεφτε τόσο χειροκρότημα, που θα χάλαγε η παράσταση; Και έτσι στράφηκα στο τραγούδι, όπου ασχολήθηκα 20 ολόκληρα χρόνια. Οταν σε θέατρο και σινεμά, αφιέρωσα μόνο 15 χρόνια!.

Καλλιτεχνικά λάθη;

Αχ, έχω κάνει πολλά λάθη. Ενα από αυτά, ήταν και ο δίσκος που θα περιελάμβανε τραγούδια των Πλέσσα, Λοΐζου, Σπανού, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Από κάποιες συγκυρίες δεν τον ηχογράφησα. Είχε μέσα τραγούδια που αργότερα έγραψαν ιστορία, όπως το «Καμαρούλα μια σταλιά» και άλλα…

Δεν υπάρχει κάτι που λαχταράτε πλέον;
Τίποτα! Θέλω να γεράσω ομαλά και ήρεμα…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News