Πάμε καλύτερα…αλλά δεν το ξέρουμε

ΕΠΙ ΣΕΙΡΑ ετών χαρακτηρίζαμε την περιοχή μας ως πρωτεύουσα της ανεργίας, με μια διάθεση αυτολύπησης και την παθητικότητα που γενικά χαρακτηρίζει τις κοινωνίες με χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης και αισιοδοξίας.

ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ δεδομένα ανατρέπουν το σκηνικό. Παράδεισος δεν γίναμε και ασφαλώς απέχουμε πολύ. Ομως η ανεργία μειώνεται με αποφασιστικούς ρυθμούς χρόνο με τον χρόνο. Απορροφήθηκαν πόροι, έγιναν επενδύσεις, ζωήρεψε η οικονομική δραστηριότητα σε ορισμένους τομείς, αναπτύχθηκε η επιχειρηματικότητα: Οι τοπικές δυνάμεις αξιοποίησαν ευκαιρίες ή δημιούργησαν δικές τους.

ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΑ αφηγήματα δεν έχουν βάση. Καλό είναι να εκλείψουν οι ρητορικές ευκολίες και τα στερεότυπα και να μιλήσουμε για την περιοχή μας συγκροτημένα και σοβαρά, και αυτό αφορά και τα μέσα ενημέρωσης που ρέπουμε στα δοκιμασμένα «τσιτάτα».

ΟΙ ΜΕΙΟΝΕΞΙΕΣ πλέον είναι διαφοροποιημένες. Αφορούν στην παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της περιοχής που πρέπει να ενισχυθεί και να αξιοποιήσει πολύ πιο δυναμικά τα τοπικά πλεονεκτήματα.
Αυτό απαιτεί σχεδιασμούς και πρωτοβουλίες στις οποίες ηγετικό ρόλο θα πρέπει να έχει η τοπική ιθύνουσα τάξη. Κάποτε, η αντίστοιχη είχε σαν όραμα την ίδρυση πανεπιστημίου. Σήμερα, ποιο όραμα έχει; Και ποιος αποτελεί την ιθύνουσα τάξη, τελικά;

ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον της Αχαΐας και της Δ. Ελλάδας και να μιλήσουμε ώριμα και ειλικρινά. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές μάς δίνουν την αφορμή, αλλά δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα τις εκμεταλλευθούμε ανήσυχα και παραγωγικά.

ΠΡΟΣ ΤΟ παρόν, έχουμε τις εκλογές για τη Βουλή. Οπου και πάλι τα τοπικά ζητήματα απουσιάζουν. Τουλάχιστον είμαστε σε μια καλύτερη θέση. Οχι σε καλύτερη ψυχολογία, ωστόσο. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα.