Παπαδόπουλος στην “Π”: «Ισως έχει φύγει λίγη από την αναίδειά μας για τη ζωή»

Το υπερεπιτυχημένο «Δείπνο ηλιθίων» το περιμέναμε τον περασμένο χειμώνα στην Πάτρα. Η πανδημία, βεβαίως, ανέτρεψε τα σχέδια, τότε, αλλά και στη συνέχεια, αφού, το ανέβασμά της για 5^η χρονιά στο θέατρο «Κάπα» στις 29 Οκτωβρίου, έφτασε μόλις στις 4 παραστάσεις. Τώρα, δίνεται η δυνατότητα στο κοινό να παρακολουθήσει την παράσταση διαδικτυακά για δύο μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις αύριο και μεθαύριο μέσω του Viva.gr. Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της Σπύρος Παπαδόπουλος μιλάει στην «Π».

Νομίζω ότι αυτό που κάνει πιο πολύ εντύπωση στον κόσμο, όπως μας λένε μετά, είναι ότι είναι ένα έργο δοσμένο με πολύ ωραίο τρόπο από τον συγγραφέα κι ότι σκηνοθετικά το έχω σεβαστεί. Δεν κάνουμε αστεία πάνω στη σκηνή, μιλάμε για έναν άνθρωπο (σ.σ. τον Φρανσουά Πινιόν που υποδύεται ο ίδιος), ο οποίος έχει μια αθωότητα, έως και αφέλεια, καθόλου ηλίθιος δεν είναι. Εμείς, όμως, κολλάμε πολύ εύκολα ταμπέλες. Υπάρχει αυτός ο καθημερινός ρατσισμός για τον οποιονδήποτε του οποίου η συμπεριφορά διαφέρει από των υπολοίπων. Επειδή, λοιπόν, όλοι έχουμε αυτή την ενοχή μέσα μας, συμμετέχει πολύ ο κόσμος, γελάει με τις καταστάσεις, και στο τελευταίο πεντάλεπτο το πράγμα γυρίζει τούμπα και φεύγουν όλοι κλαμένοι. Αυτό νομίζω ότι τους αρέσει πιο πολύ. Οτι μετά το συνεχές γέλιο, έρχεται ένα αναπάντεχο τέλος.

Επειδή το έργο έχει ξανανέβει αρκετές φορές και σου δίνει τα περιθώρια, το παρουσιάζουν ως μια τρελή κωμωδία. Δηλαδή, όταν έχεις να έργο με έναν βλάκα, αν τον αναγνώσεις ως τέτοιον, μπορεί να τον βάλεις να κάνει του κόσμου τις ζημιές, τις χοντράδες και τα λάθη, έτσι ώστε να βγάζει πολύ γέλιο. Εγώ δεν το είδα καθόλου έτσι. Γενικώς δεν τα βλέπω έτσι τα πράγματα. Προσπάθησα να τον δω ως πάσχον πρόσωπο κι όχι ως έναν τύπο που κάνει τους άλλους και γελάνε. Αυτό διάβασα μέσα στο έργο, αυτή τη γραμμή κράτησα και αυτή νομίζω πως άρεσε τελικά.

Ποτέ δεν κουράζομαι στο θέατρο εγώ. Δεν το κάνουν πολλοί, αλλά είμαστε κάποιοι στο θέατρο που δεν κουραζόμαστε γι’ αυτό ακριβώς που είπατε. Γιατί, κάθε βράδυ, είναι σαν αυτό που κάναμε στα νιάτα μας συχνά. Σα να βγαίνεις κάθε βράδυ με διαφορετική κοπέλα, γιατί το κοινό είναι διαφορετικό. Οπότε ακόμα και τα ίδια πράγματα να λες, τα λες με άλλη προσέγγιση, με άλλη ενέργεια. Και κάθε μέρα που παίζεις, αν δεν αναπαράγεις απλώς αυτά που ξέρεις, αλλά έχεις τις πόρτες του μυαλού σου ανοιχτές, όλο κάτι καινούργιο βρίσκεις. Το παραμικρό. Που ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει, αλλά για σένα είναι ένα μικρό στοιχηματάκι που είτε κερδίζεται είτε χάνεται.

Να σας πω την αλήθεια, ιδεολογικά είμαι ενάντιος σε αυτό. Το θέατρο είναι ζωντανό, ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου, αυτή είναι η γοητεία του και γι’ αυτό δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει το θέατρο. Ωστόσο, με πίεσαν διάφοροι φίλοι, συνεργάτες, για να πληρωθούν κάποιοι άνθρωποι κ.λπ., κ.λπ. Δεν περίμενα, βέβαια, να το αγκαλιάσει ο κόσμος. Είδα, όμως, πόσο καλά πηγαίνουν οι άλλες παραστάσεις. Επειδή το θέατρο ασκεί γενικά μια άλλη γοητεία στον θεατή, ίσως προτιμάει, λόγω της κλεισούρας, να το δει διαδικτυακά από την αντίστοιχη ταινία. Νομίζω, όμως, ότι όταν τελειώσει όλο αυτό και αρχίσουμε να ζούμε σαν άνθρωποι πάλι, αυτό το πράγμα δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα. Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος. Κάποιοι φίλοι μού έλεγαν «γιατί να μην το κάνεις όταν ένας άνθρωπος αποκλείεται να έρθει να σε δει γιατί είναι μακριά».

Δίκιο έχουν κι έχετε, και τον δρόμο που προβλέπω ότι θα πάρει αυτή η ιστορία με το online streaming είναι ότι θα παίζεις μια παράσταση κι όταν την κατεβάζεις, θα την έχεις σε κάποιο σάιτ, όπου θα μπορεί να μπαίνει ο κόσμος να τη βλέπει είτε συμβουλευτικά είτε για να διασκεδάσει.

Ισχύει αυτό που λέτε, αλλά ξέρετε, υπάρχει μεγάλη απώλεια στο «σήμα» -είναι αδύνατο εκεί. Αν κάποιος δεν έχει πάει ποτέ στο θέατρο και δει μια παράσταση από τον καναπέ του, δε θα καταλάβει τι είναι θέατρο. Γιατί, γνωρίζετε πολύ καλά, ότι είναι αλλιώς όταν τα πράγματα εξελίσσονται σε χρόνο ενεστώτα. Βλέπεις τον ηθοποιό κοντά σου, ενώ μερικές φορές κοιτάει στην πλατεία και νομίζεις ότι απευθύνεται σ’ εσένα.

Φέραμε επαγγελματίες κινηματογραφιστές με επτά κάμερες από κάτω για να το κάνουμε τουλάχιστον όσο πιο κοντά στο σινεμά μπορούμε. Να μη χάνεται τίποτα.

Νομίζω ότι θα αργήσουμε να ξαναπάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Εχουμε δρόμο πολύ. Γι’ αυτό και προτείνω να προσέχουμε πολύ και να μην ξεθαρρεύουμε γιατί το έχουμε εύκολο. Οταν όμως με το καλό λήξει αυτή η υπόθεση, η πρώτη αντίδραση του κόσμου νομίζω ότι θα είναι να βγει έξω και να κάνει ό,τι του έλειψε. Πιστεύω ότι θα γεμίσουν τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι πλατείες, τα μαγαζιά, τα εστιατόρια, τα πάντα, θα φωνάξει ο κόσμος ένα «φτου ξελευτερία». Νομίζω επίσης ότι κάτι, ίσως, να έχει φύγει από την αναίδεια για τη ζωή που είχαμε, κυρίως, εμείς που ζούμε στις μεγάλες πόλεις. Το στρίμωγμα που φάγαμε, και θύμιζε ώρες-ώρες πολεμικές συνθήκες, θέλοντας και μη βοήθησε σε μία εμβάθυνση, σε μια αλλιώτικη θεώρηση των πραγμάτων που πιστεύω ότι θα αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα όχι σε όλους, αλλά σε πολλούς ανθρώπους.

Ευεργετικά. Μπορεί να ακούγεται λίγο αναίδεια, αλλά ευεργετικά. Επειδή πριν δεν είχα καθόλου χρόνο, μου περισσεύει χρόνος να διαβάσω, να δω ταινίες, να μιλήσω ήρεμα με τους φίλους μου, να μην έχω καθόλου άγχος… Το να μην έχω να κάνω τίποτα την επόμενη μέρα, να είμαι στο σπίτι και να κάνω ό,τι θέλω, έχω να το νιώσω από 10 χρονών παιδί -που και τότε είχα το σχολείο. Αυτή, λοιπόν, την ελευθερία τη βιώνω και τη γεύομαι με όλα μου τα κύτταρα.

Εχω βρει το επόμενο έργο, τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», αλλά επειδή κάνω και τις παραγωγές και η συγκεκριμένη είναι λίγο ακριβή και με αρκετούς συντελεστές, φοβάμαι να το ανεβάσω. Θα περιμένω να δω πώς πάει η κατάσταση, και αν δεν επανέλθουμε στις κανονικές συνθήκες, θα το κρατήσω για του παραχρόνου.

Info: Ωρες προβολών: 11 π.μ., 5 μ.μ., 9 μ.μ. Κάθε προβολή θα μένει ανοιχτή για 4 ώρες. Οι ενδιαφερόμενοι από το εξωτερικό πρέπει να κάνουν την αντιστοίχιση με την τοπική τους ώρα. Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 40 λεπτά. Τιμή εισιτηρίου 12 ευρώ. Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Βασίλης Ρίσβας, Αννα Μενενάκου, Χρήστος Σπανός, Ξανθή Γεωργίου και ο Δημήτρης Μαυρόπουλος.

Αγοράζετε εισιτήρια από εδώ:

«Δείπνο Ηλιθίων» TV & YOUTUBE SPOT