Πάτρα – Πλατεία Ελευθερίας: «Ως πότε θα ζούμε με τον φόβο;» – Μόνιμος κάτοικος των Προσφυγικών ξεσπά στην «Π»

Αναγνώστης της «Πελοποννήσου» και κάτοικος της περιοχής την τελευταία 15ετία, όπου όμως γνώριζε τη γειτονιά αφού εκεί ζούσε ο παππούς του, ήρθε σε επικοινωνία, ζητώντας να γίνουμε η φωνή του. «Το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι φασαρίες, τσακωμούς, πυροβολισμούς και εμπόριο ναρκωτικών. Απροκάλυπτα και ασταμάτητα» τονίζει ο κάτοικος των Προσφυγικών, του οποίου τα στοιχεία διαθέτει η «Π», αλλά ο ίδιος δεν θέλει να αποκαλύψει υπό τον φόβο αντιποίνων.

Χωρίς διάθεση ρατσιστικής συμπεριφοράς, ο απογοητευμένος κάτοικος εκτιμά ότι η περιοχή κάποτε ήταν σημείο συνάντησης, αλλά αυτή η κατάσταση άλλαξε όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι Ρομά. «Θυμάμαι, μας κατέβαζε ο παππούς στην πλατεία χωρίς φόβο για να πάμε στο περίπτερο και να παίξουμε με άλλα παιδιά. Πλέον, τα παιδιά που βρίσκονται στην πλατεία βανδαλίζουν ό,τι βρουν με τους γονείς τους να αδιαφορούν καθώς έχουν στον νου τους το εμπόριο ναρκωτικών» σημείωσε.

Παράλληλα, θέλησε να υπενθυμίσει τα περιστατικά βίας που έχουν σημειωθεί κατά καιρούς, ακόμα και με θύματα ηλικιωμένους, οι οποίοι «τρέμουν να κατέβουν στην πλατεία, καθώς φοβούνται μην πέσουν θύματα κλοπής». Με μεγάλη ανησυχία, ως ένας άνθρωπος συναισθηματικά δεμένος με την προσφυγική γειτονιά, ο αναγνώστης της «Π» δηλώνει και ρωτά:

«Η παρακμή που ζούμε στην πλατεία αυτή είναι τεράστια. Η πλατεία έχει ερημώσει επικίνδυνα. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, σε μια πλατεία που είχε 3 περίπτερα και πόσα καφενεία τις παλιές εποχές και τα οποία δούλευαν και ζούσαν οικογένειες. Τώρα, μας λένε πως θα γίνει ανάπλαση. Καλώς να γίνει! Αλλά αυτό είναι που χρειαζόμαστε πραγματικά; Γιατί εθελοτυφλούμε στο θέμα των Ρομά; Ως πότε μια συνοικία θα ζει με τον φόβο των Ρομά; Πρέπει να θρηνήσουμε θύμα για να ευαισθητοποιηθεί κάποιος;».

Ηταν ξεκάθαρο πως η απογοήτευση έχει κυριεύσει τον κάτοικο των Προσφυγικών. Γνωρίζοντας πολλά προγράμματα ένταξης που έχουν «τρέξει» κατά καιρούς, διακρίνει ότι «έχουν αποτύχει παταγωδώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων». Αυτό που ζητά, ως κραυγή αγωνίας, είναι να «απελευθερωθούμε από τον φόβο που μας διακατέχει να κυκλοφορήσουμε στην ίδια μας τη γειτονιά. Οποιος δεν έχει ζήσει αυτό τον φόβο, δεν μπορεί να μας καταλάβει. Οποιος τον έχει ζήσει όμως, ταυτίζεται απόλυτα. Ελπίζω ότι, διαβάζοντάς το, κάποιος και θα ευαισθητοποιηθεί πριν να είναι αργά».