Περί «προσωπικών» κομμάτων
Του Διονύση Γ. Γράψα, Ιστορικός – εργάζεται στην δευτεροβαθμια εκπαίδευση.
Ιδιαίτερη εύνοια φαίνεται πως απολαμβάνει από ΜΜΕ, σε ετούτη τη περίεργη προεκλογική περίοδο, η Ζωή Κωνσταντοπουλου. Τα κανάλια συνωστίζονται ποιο θα εξασφαλίσει μια παρουσία της ενώ τα ρεπορτάζ δεν λησμονούν να φιλοξενήσουν δηλώσεις της.
Η πολιτική όμως απουσιάζει, από μια αρχηγό μικρού, αχαρτογράφητου κόμματος, με προσωποπαγή χαρακτηριστικά, που ουδέν κομίζει.
Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα Δημοκρατίας και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Πώς δηλαδή ο πυλώνας της, τα κόμματα, να έχουν την ευχέρεια να ικανοποιούν μόνο και μόνο τα καπρίτσια αρχηγών τους, πάνω στις πλάτες αθώων ιδεαλιστών, που παλεύουν για αρχές και αξίες.
Το ίδιο ισχύει και με το νεοπαγές κόμμα «Νίκη», που κινείται στον χώρο όσων επιθυμούν ενεργότερο ρόλο θρησκευτικών κύκλων στη δημόσια σφαίρα και που ο αρχηγός του είναι σχεδόν άγνωστος, οι θέσεις του δε για σημαντικά ζητήματα, ακόμα περισσότερο.
Η κοινωνία πώς τα αποδέχεται όλα αυτά; Πώς επιβραβεύει, με ψήφο, τις λογικές της παρεούλας και του ακραίου νεποτισμού; Πώς γίνεται ψηφοφόροι να αισθάνονται ως κανονικότητα το…«φύγε εσύ, έλα εσύ» στα ψηφοδέλτια;
Οι πολιτικοί αρχηγοί μπορεί όταν «έχουν ρεύμα», να αισθάνονται πανίσχυροι και αλαζονικοί, τα κόμματα όμως είναι ανάγκη να εκφράζουν συλλογικά και κοινωνικά προτάγματα κι όχι προσωπικές εμμονές, από τις οποίες οι ψηφοφόροι οφείλουν να απεγκλωβιστούν.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
