Σκιές στο σκοτάδι: Στον ιστό της αράχνης
Η ταινία κάνει εκτεταμένη χρήση μιας υποτονικής χρωματικής παλέτας, στην οποία κυριαρχούν το ψυχρό μπλε και το ατσάλινο γκρι, ενισχύοντας το αποστειρωμένο, υψηλής τεχνολογίας περιβάλλον της NCSC και την απομονωτική φύση της εργασίας των μυστικών υπηρεσιών.
Πολλές φορές είναι οι φόβοι μας που μας κάνουν προδότες, έτσι έχουμε μια δικαιολογία να πορευόμαστε, αλλά στο τέλος το μόνο που μπορεί να προδώσει ένας άνθρωπος είναι η συνείδησή του και μόνο αυτή.
Το «Σκιές στο σκοτάδι» του Στίβεν Σόντερμπεργκ βυθίζεται βαθιά στη σφαίρα της κατασκοπείας, της εξαπάτησης και των προσωπικών συγκρούσεων, με επίκεντρο την εμπιστοσύνη, την προδοσία και τις θολές γραμμές μεταξύ καθήκοντος και αγάπης. Ένα δράμα πάθους, εξαπάτησης και προδοσίας σε σκηνοθεσία του Στίβεν Σόντερμπεργκ (Traffic, Contagion) και σενάριο του Ντέιβιντ Κεπ. Με φόντο το Εθνικό Κέντρο Κυβερνοασφάλειας (NCSC) της Βρετανίας, η ταινία ακολουθεί τον επίλεκτο πράκτορα πληροφοριών Τζορτζ Γούντχαουζ (Μάικλ Φασμπέντερ), ο οποίος αναλαμβάνει μια αποστολή υψηλού ρίσκου για να ξεσκεπάσει έναν προδότη που απειλεί να εξαπολύσει το θανατηφόρο κακόβουλο λογισμικό “Severus”. Αυτό που κάνει την αποστολή του αφόρητα προσωπική είναι η συμπερίληψη της συζύγου του, Κάθριν (Κέιτ Μπλάνσετ), μεταξύ των πέντε υπόπτων.
Ο Σόντερμπεργκ σκοπό του έχει να δημιουργήσει μια ψυχολογική παρτίδα σκάκι μεταξύ του Τζορτζ και της Κάθριν, εξερευνώντας τη διάβρωση της βεβαιότητας καθώς η παράνοια αυξάνεται. Το σενάριο, βουτηγμένο στην ίντριγκα, ευδοκιμεί σε μια ατμόσφαιρα ασφυκτικής έντασης, καθώς κάθε αποκάλυψη αναγκάζει τον Τζορτζ να αμφισβητήσει τις συμμαχίες του. Η Κάθριν, υψηλόβαθμο στέλεχος της NCSC, αποπνέει εξυπνάδα και ψυχραιμία, αλλά καθώς ο ιστός υφαίνεται, τα κίνητρά της παραμένουν βασανιστικά διφορούμενα. Το κεντρικό δίλημμα της ταινίας, αν ο Τζορτζ θα επιλέξει το καθήκον αντί της αφοσίωσης, προσδίδει ένα συναισθηματικό βάθος που την αναβαθμίζει πέρα από ένα συμβατικό κατασκοπευτικό θρίλερ.
Πέρα από την αφήγησή του, το «Σκιές στο σκοτάδι» προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τις ταινίες του είδους μέσα από την κινηματογράφησή του. Ο Σόντερμπεργκ, γνωστός για τη ρευστή, πειραματική του προσέγγιση στην οπτική αφήγηση, χρησιμοποιεί μια σκληρή, ατμοσφαιρική αισθητική που τονίζει τα θέματα της ταινίας που αφορούν την παρακολούθηση και την αβεβαιότητα. Η κινηματογράφηση, που χαρακτηρίζεται από σχολαστικό καδράρισμα και δυναμικό φωτισμό, συμπυκνώνει την ένταση που ζυμώνεται στον ψυχισμό κάθε χαρακτήρα.
Η ταινία κάνει εκτεταμένη χρήση μιας υποτονικής χρωματικής παλέτας, στην οποία κυριαρχούν το ψυχρό μπλε και το ατσάλινο γκρι, ενισχύοντας το αποστειρωμένο, υψηλής τεχνολογίας περιβάλλον της NCSC και την απομονωτική φύση της εργασίας των μυστικών υπηρεσιών. Οι σκιές χρησιμοποιούνται με ζωγραφική ακρίβεια, παίζοντας με το φως για να αποκρύψουν και να αποκαλύψουν τους χαρακτήρες με τρόπους που αντικατοπτρίζουν τις μεταβαλλόμενες αφοσιώσεις τους. Σε καίριες στιγμές, οι χαρακτήρες είναι τυλιγμένοι στο σκοτάδι, με τις εκφράσεις τους μισοφωτισμένες, υποδηλώνοντας τη σκοτεινή ηθική της κατασκοπείας και τα μυστικά που κρύβονται κάτω από το εξωτερικό τους.
Η χαρακτηριστική κάμερα στο χέρι του Σόντερμπεργκ προσδίδει μια αμεσότητα που μοιάζει σχεδόν με ντοκιμαντέρ, στον κόσμο του Τζορτζ που ξετυλίγεται. Τα στενά κοντινά πλάνα ενισχύουν κάθε τρεμόπαιγμα αμφιβολίας στα μάτια του Φασμπέντερ, ενώ τα μακρινά, παρατεταμένα πλάνα δημιουργούν μια αργή ανησυχία, αντικατοπτρίζοντας τη βαθύτερη καχυποψία του. Η Μπλάνσετ, μετρ των αποχρώσεων, μεταδίδει τη βαθιά πολυπλοκότητα μέσα από τις πιο λεπτές χειρονομίες, ένα πλάγιο βλέμμα, μια μετρημένη παύση, έναν προσεκτικά συγκρατημένο αναστεναγμό, όλα αυτά αποτυπωμένα με ακρίβεια μέσα από την οικεία κινηματογράφηση της ταινίας. Στη διανομή των ρόλων βρίσκουμε ακόμα τους Μαρίσα Αμπέλα, Ναόμι Χάρις, Πιρς Μπρόσναν, Τομ Μπερκ και Ρεζέ-Ζαν Πέιτζ.
Οι σκηνές δράσης, αν και φειδωλές, εκτελούνται με διακριτικό ρεαλισμό. Αντί για υπερβολικές σκηνές, ο Σόντερμπεργκ δίνει προτεραιότητα στην ένταση έναντι του θεάματος, δημιουργώντας σκηνές καταδίωξης που μοιάζουν ωμές ενισχύοντας την αυθεντικότητα της ταινίας. Μια ιδιαίτερα συναρπαστική σεκάνς εκτυλίσσεται σε ένα δρομάκι με βροχή, όπου οι αντανακλάσεις στις λακκούβες παραμορφώνουν την αντίληψη, απηχώντας την εσωτερική αναταραχή του Τζορτζ.
Η κινηματογραφική ιδέα της ταινίας επεκτείνεται στη χρήση των αντανακλάσεων και της διαφάνειας. Γυάλινα χωρίσματα, οθόνες ασφαλείας και οθόνες υπολογιστών πλαισιώνουν συχνά τους χαρακτήρες, τονίζοντας τα θέματα της συνεχούς παρακολούθησης και της θρυμματισμένης εμπιστοσύνης. Αυτά τα οπτικά μοτίβα υπογραμμίζουν την ιδέα ότι κανείς δεν είναι πραγματικά κρυμμένος στον κόσμο της κατασκοπείας, ωστόσο τίποτα δεν φαίνεται ποτέ πλήρως ως αυτό που είναι. Η κινηματογράφηση της ταινίας δεν δίνει απλώς τον τόνο, γίνεται αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης, βυθίζοντας μας σε μια ατμόσφαιρα όπου η αλήθεια είναι ασύλληπτη και κάθε σκιά μπορεί να κρύβει την απόλυτη προδοσία, γιατί η προδοσία είναι ζήτημα χρόνου, χώρου και συνθηκών.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
