Θεώνη Ανδρουτσέλλη: Εσβησε ήσυχα, πλήρης και ευγνώμων

Μια συμπολίτισσα που έσβησε ήσυχα, πλήρης και μάλλον ευγνώμων για όσα της έφεραν η τύχη και οι επιλογές της, αφού απόλαυσε μια μεγάλη, ωραία οικογένεια και άπειρες όμορφες στιγμές στο πλευρό του αξέχαστου συζύγου της Σπύρου, πλαισιωμένοι οι δυο τους από πολλούς, πιστούς φίλους με τους οποίους μοιράστηκαν όμορφα μεσημέρια και βραδινά, με κύριο επίκεντρο το θρυλικό κτήμα τους στα Αραχωβίτικα.

Διαβάστε επίσης: Πάτρα: Κατεβασμένες μπάρες και το τρένο πουθενά, επικίνδυνη διέλευση για οδηγούς ΒΙΝΤΕΟ

Το Κτήμα αυτό υπήρξε μια από τις μεγάλες επιτυχίες και σίγουρα αξιοζήλευτες επιτυχίες στη ζωή τους. Μια «αποκοτιά» του συζύγου της, που σύντομα δικαιώθηκε πανηγυρικά, καθώς το ζευγάρι ανέπτυξε προοδευτικά μια όαση παραθερισμού, με χαρακτηριστικά χαριτωμένου κοινόβιου, με έξυπνες, λειτουργικές υποδομές που προσέφεραν στέγη και απολαύσεις στην οικογένεια, έναν ζωηρό πυρήνα φίλων και μυριάδες άλλους φίλους που είχαν σαν σημείο αναφοράς τους «το κτήμα των Ανδρουτσελλαίων», τον καιρό που τα Αραχωβίτικα ήταν ακόμα ένα απάτητο, παρθένο ψαροχώρι. Και ποιος δεν πέρασε από εκεί; Επιφανέστερος φίλος, ο αείμνηστος Κωστής Στεφανόπουλος, γείτονας άλλωστε του Σπύρου και της Θεώνης, στον οριζόντιο άξονα των 7ων ορόφων, στο ζευγάρι δύο εμβληματικών πολυκατοικιών στο «κάτω μέρος» της Πλατείας Ολγας. Στο διαμέρισμά τους, η Θεώνη και ο Σπύρος υποδέχθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους, τον Γιώργο, τον Βλάση, τον Ανδρέα, τον Νίκο που και οι τέσσερις εξελίχθηκαν σε επιτυχημένους επαγγελματίες της ιδιωτικής αγοράς.

Η Θεώνη Ανδρουτσέλλη γεννήθηκε στην Πάτρα. Γονείς της ήταν ο Βλάσης και η Χριστίνα Πρόβου. Ο πατέρας της διατηρούσε φαρμακείο στη Γούναρη, στο ύψος του Πάνθεον. Η Θεώνη φοίτησε ως μαθήτρια στην Αθήνα και ήταν από τους λίγους Ελληνες που μπορούσε να ξέρει την ηλικία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, γιατί την είχε συμμαθήτρια, αλλά δεν μιλούσε ποτέ για την εμπειρία αυτή, πιθανότατα επειδή αποστρεφόταν απολύτως την αυτοπροβολή και αποδοκίμαζε την επίδειξη. Ισως και να μην της κάθονταν καλά οι ελαφρότητες της οθόνης, Η Θεώνη Ανδρουτσέλλη ήταν ένα χαρακτηριστικό κράμα μεσογειακού ταμπεραμέντου με έντονη θρησκευτικότητα, κληρονομημένη από τη μητέρα της, την οποία συνδύαζε με γλυκύτητα και φιλοσοφημένη ανεκτικότητα πίσω από τη βιτρίνα της αυστηρότητας. Ολα αυτά με λίγα λόγια, αλλά με στάση ζωής και ωραίο χαμόγελο, όλο και πιο συχνά αυτό όταν τα άγχη της καθημερινότητας άρχισαν να λιγοστεύουν.

Ο αποχαιρετισμός ήταν λιτός. Μιλούσαν οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψαν τα βιώματα των νεότερων, μιας περιόδου που η ακμή της είχε ως τομή τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ακόμα ακούγονται τα τραγούδια που στήνονταν κάτω από την ελιά του Κτήματος, με θέα το κύμα και με συνοδεία τους μεζέδες του Αντώνη του Μαρίνου, την ώρα που οι νεότεροι ζούσαν τα σκιρτήματά τους και τα πρώτα βήματα προς την ενηλικίωση κάτω από τους αστερισμούς του Αυγούστου, τραγουδώντας Σαββόπουλο και νέο κύμα μέσα στα τρυφερά σκοτάδια μιας αγνής εποχής ή θαλασσοπνιγόμενοι σε κωμικούς κολυμβητικούς αγώνες. Χάνεται η Πάτρα των αναγνωρίσιμων επώνυμων, των Πατρινών που οι ρίζες τους αγγίζουν μέρες όπου τα μάρμαρα των πλατειών ήταν λευκά, τα νεοκλασικά έλαμπαν, οι δημοτικές μπάντες γέμιζαν τα δειλινά τους, τα καφενεία ήξεραν μόνο ελληνικό καφέ και οι πολυκατοικίες υψώνονταν σαν αγέρωχα σύμβολα αστικοποίησης, πριν γεράσουν κι αυτές μαζί με την πόλη και τη μνήμη.