Τι είναι αυτό που θα τους κάνει περισσότερο ευτυχισμένους;
Του Θεόδωρου Καμπέρου, Διευθυντής Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδος.
Με έναν σημαντικό θεσμικό εκσυχρονισμό ξεκινάει το νέο έτος, αυτόν που αφορά στον γάμο ομόφυλων ζευγαριών.
Είναι κάτι που εκκρεμούσε στην χώρα μας σε σχέση με τη μεγάλη πλειοψηφία των ευρωπαϊκών και αποτελούσε εναγώνιο αίτημα. Αναμένεται ότι θα διευκολύνει και θα τακτοποιήσει τη ζωή, στην κατεύθυνση μιας κανονικότητας στην καθημερινότητα ομόφυλων ζευγαριών.
Είναι η επιστέγαση του δικαιωματικού τους αγώνα για διεκδίκηση ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας, αποδοχής.
Συμφωνώ απόλυτα με τη θέσπιση κι εύχομαι να φέρει χαρά στη ζωή των ανθρώπων. Ωστόσο, η επικαιρότητα μου έφερε σκέψεις για τον ίδιο τον «γάμο» ως θεσμό.
Ακουσα από συνταγματολόγους το επιχείρημα… «ο γάμος είναι μια σύμβαση» κι εν προκειμένω μιλάμε για διεύρυνση της δικαιοδοσίας των συμβαλλομένων. Τελικά είναι αυτό ο γάμος; Μια σύμβαση! Και που χωράει εκεί μέσα, πώς αποτυπώνεται η συντήρηση της αγάπης και του έρωτα; Πότε θα ανοίξει η αληθινή συζήτηση, για όλους, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού; Τι γίνεται με τις ζωές των ανθρώπων; Τι είναι αυτό, που θα τους κάνει περισσότερο ευτυχισμένους;
Ανήκω σε μια γενιά, που τότε αμφισβητήσαμε τα πάντα -θεσμούς, καθιερωμένα ήθη, αξίες. Κοιτάζαμε, σκωπτικά, τον γάμο ως θεσμό, που προάγει την ιδιοκτησία του ενός απέναντι στον άλλο, δημιουργεί ασφυξία, κάποιες φορές και δυσφορία.
Πολλές φορές ήταν το όχημα για κοινωνική ανέλιξη ή μία εξαιρετικά προσοδοφόρα οικονομική… σύμβαση! «Γάμοι συμφέροντος», όπως σωστά επισημαίνουν οι ιθύνοντες ως προς το δικαιοπρακτικό του μέρος. Ολα αυτά μάς έκαναν να τον αμφισβητούμε, έντονα, στη νεότητά μας και να αποτελεί το βήμα για την ενσωμάτωσή μας στο κατεστημένο, όταν τελικά υποχωρούσαμε, κάτι σαν την καμπή προς τον συμβιβασμό.
Παραπέρα είναι κι όλες αυτές οι συνεχείς και αυξανόμενες γυναικοκτονίες, που ταράζουν την καθημερινότητά μας. Κοινή τους συνισταμένη, η εξουσία, η επιβολή, η ιδιοκτησία του ισχυρού απέναντι στον αδύνατο, που όταν αυτές αμφισβητούνται, τότε θολώνει το μάτι και «ψηλώνει ο νους» του θύτη. Ολο, δηλαδή, αυτό το πλαίσιο, που πάνω του στηρίζεται ο γάμος.
Μήπως τελικά ο θεσμός δεν είναι το υπόβαθρο και η κυψέλη, που συντηρούνται και αναπαράγονται όλα αυτά;
Θα μου πείτε, τώρα βρήκα να αμφισβητήσω τα πάντα ή κάποιοι, ακόμα, ότι το κάνω εκ του πονηρού. Οχι…
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι ζούμε σε μια εποχή που προσπαθεί να «διευκολύνει» την καθημερινότητα και τη ζωή και φυσικά εκεί είμαι θετικός.
Είναι όμως αυτό ουσιαστική εξέλιξη για καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις; Νιώθω ότι, για μια ακόμα φορά, αρκούμαστε στο μερικό, στη διευκόλυνση. Αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε, σε βάθος, τις αιτίες, τα κακώς κείμενα, την ουσία.
Εστω και επ’ αφορμή σε έναν δημόσιο διάλογο, για την τιμή των όπλων .
Ετσι, το ερώτημα, που έθεσα, παραμένει!
ΥΣ: Αφιερώνω τις σκέψεις στην κοπέλα, που, χθες, μαστιγώθηκε οικτρά, αρνούμενη να κρύψει το πρόσωπό της!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
