Γυναίκες Προμηθέα: Συγκίνησαν, συγκινήθηκαν, τα καλύτερα είναι μπροστά τους…

Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

Η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Προμηθέα ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α2 Εθνική και ο σπουδαστής δημοσιογραφίας των ΙΕΚ ΔΕΛΤΑ 360 Αντώνης Παναγόπουλος μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του για τον άθλο των κοριτσιών του Νίκου Νάκη. Αναλυτικά το κείμενο που μας έστειλε:

Συγκίνησαν, συγκινήθηκαν και τα καλύτερα είναι μπροστά τους

Έχοντας παρακολουθήσει χιλιάδες αγώνες μπάσκετ, αμέτρητους από κοντά, συνήθως αρκετά «υψηλού» επιπέδου, η προσδοκίες του να μου προσφέρει συγκινήσεις ένας αγώνας Γυναικών και μάλιστα στην κλίμακα των μπαράζ ανόδου στην Α2, ήταν μάλλον μηδαμινές. Προφανώς υπήρχε η δίψα και η θέληση για μια ακόμα σπουδαία διάκριση του Προμηθέα, αλλά αυτά που εκτυλίχθηκαν μπροστά μου στο κλειστό του ΜΕΤΣ, μάλλον ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο και με διέψευσαν πανηγυρικά. Ίσως το παιχνίδι αυτό ήταν ένα…σημάδι της μπασκετικής «μοίρας» πως κανένας αγώνας και κανένας θεσμός δεν πρέπει να υποτιμάται και όλες οι αναμετρήσεις μπορούν δυνητικά να προσφέρουν αδρεναλίνη και σασπένς. Κάτι τέτοιο συνέβη λοιπόν και χθες, ίσως στον υπερθετικό βαθμό.

Μπασκετικά μπορούν να γίνουν πάρα πολλές αναλύσεις. Ποια ξεχώρισε, ποια υστέρησε, ποια έχει τα φώτα να παίξει μπάσκετ σε υψηλότερο επίπεδο. Μπορούμε να το κάνουμε σαφώς, αλλά νομίζω πως στην παρούσα φάση αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα…χάναμε όλο το νόημα, όλη τη μαγεία. Γιατί η πορεία των κοριτσιών του Νίκου Νάκη, ναι μεν βασίζεται στην πολύ καλή προετοιμασία των αγώνων και στη σωστή τακτική προσέγγιση, ωστόσο άλλα ήταν στοιχεία εκείνα που έκαναν πραγματικά τη διαφορά. Πριν το παιχνίδι, έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα, σε ένα απόλυτα οικογενειακό και δεμένο κλίμα να τραγουδούν μαζί, να είναι αυτό που λέμε «η μία για την άλλη». Και αυτό ακριβώς, ίσως και ακόμα πιο έντονα, μεταφράστηκε και πήρε…σάρκα και οστά μέσα στις τέσσερις γραμμές. Έβλεπες κορίτσια να βουτάνε για κάθε κατοχή, σαν να είναι η τελευταία, να παλεύουν για κάθε μπάλα, κάθε ριμπάουντ, κάθε φάση. Είτε ο Προμηθέας ήταν μπροστά στο σκορ, είτε βρισκόταν στο -10, υπήρχε η ίδια διάθεση, η ίδια προσήλωση, ο ίδιος ζήλος. Δεν υπήρξε φορά που μετά από ένα λάθος ή ένα χαμένο σουτ, να μην τρέξουν όλες να εμψυχώσουν τη συναθλήτριά τους. Και κάτι ακόμα που προσωπικά με «κέρδισε» ακόμα περισσότερο. Σε ένα παιχνίδι «τελικό», με τους παλμούς στο…κόκκινο, δεν υπήρξε άνθρωπος από τους «πορτοκαλί» που να αφήσουν έστω μια υπόνοια γκρίνιας στους διαιτητές. Έκαναν…focus στα δικά τους καμώματα, δεν άφησαν τίποτα να τους επηρεάσει και στο τέλος κέρδισαν, γιατί δεν θα ήταν μπασκετικά…δίκαιο να χάσουν. Κάποιος που διαβάζει το κείμενο χωρίς να έχει εικόνα από το ματς θα θεωρήσει ενδεχομένως πως υπερβάλλω, αντιθέτως εγώ επιλέγω να «κόψω» από το άρθρο κάποια ακόμα πράγματα που ξεχώρισα, για να μην νομίζει και ο κόσμος ότι περιγράφουμε σενάριο ταινίας, πίσω από ένα Προμηθέας – Ηρόδοτος.

Mετά τη λήξη του παιχνιδιού, έβλεπες αθλήτριες να…κλαίνε από χαρά, τον Νίκο Νάκη να το «ζει» μαζί τους σαν μικρό παιδί. Ακολούθησαν υπέροχες στιγμές, ομιλίες εκατέρωθεν από παίκτες και προπονητές, την ώρα που ακόμα ήταν φρέσκο το «νέκταρ» της επιτυχίας. Καταλάβαινες από τι δεσμούς είναι φτιαγμένη η συγκεκριμένη ομάδα. Δεν φτιάχτηκε για να πετύχει τον τάδε στόχο, να κερδίσει τον τάδε αριθμό νικών και από Ιούλιο να κάνει πάλι recruiting. Η Γυναικεία ομάδα του Προμηθέα θυμίζει περισσότερο ένα «σχολείο». Ο Νίκος Νάκης είναι ο προπονητής, ο δάσκαλος και η…πατρική φιγούρα μέσα στα αποδυτήρια και τα κορίτσια μέσα από αυτή τη διαδικασία βελτιώνονται σαν αθλήτριες, αλλά κυρίως σαν άνθρωποι. Άλλωστε μιλάμε για κοπέλες μικρές σε ηλικία, οι περισσότερες σπουδάζουν και κάποιες εξ αυτών είναι ακόμα ανήλικες. Και όλο αυτό που περιγράφω πιο πάνω, έχει γίνει κομμάτι του παιχνιδιού τους. Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν μετά από όλα αυτά να μιλήσουμε για τακτικές και συστήματα; Δεν θα είχε χαθεί όλο το νόημα;

Y.Γ: Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε σε ορισμένες αθλήτριες, γιατί αυτές είναι οι πρωταγωνίστριες αυτού του θριάμβου. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην πρώτη σκόρερ, Χριστίνα Μιχαλοπούλου, η οποία χθες έκανε ένα μαγικό παιχνίδι. Στο ξεκίνημα, όπως έλεγε η ίδια στον προπονητή της, μετά βίας μπορούσε να περπατήσει, ήταν καταβεβλημένη από την κούραση. Έτσι το έζησε αυτή από μέσα. Εμείς απ’ έξω, την είδαμε να «γυρίζει» το παιχνίδι από το -10, όταν ο Προμηθέας φάνηκε να είναι με την πλάτη στον τοίχο. Έβαλε αρχικά το τρίποντο που έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης, στη συνέχεια αποσυντόνισε την άμυνα του Ηροδότου με την δημιουργία της και στο τέλος, με το σκορ στο 47-48 υπέρ των Κρητικών, ενάμιση λεπτό πριν τη λήξη, έβαλε το πιο καθοριστικό γκολ- φάουλ του παιχνιδιού. Και όλα αυτά, από μια αθλήτρια που σωματικά δεν ένιωθε να βρίσκεται στο 100% εκείνη τη στιγμή. Θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε στην Ανδριάννα Φωτακοπούλου, μια παίκτρια που πριν μερικά χρόνια είχε βρεθεί στα αζήτητα, με ιστορικό τραυματισμών και με τη βοήθεια του Νίκου Νάκη, δούλεψε σκληρά και αυτή τη στιγμή ζει και αυτή μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας της, φτάνοντας ως εδώ με την επιμονή της και χάρη στην πίστη που έδειξε σε αυτή, ο οργανισμός του Προμηθέα. Οφείλουμε ακόμα να τονίσουμε και την χρησιμότητα και επιδραστικότητα της Μαρίας Σμυρνιώτη μέσα από το «ζωγραφιστό», με την ψηλή των Πατρινών να σκοράρει και να δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη ρακέτα, στο ξεκίνημα του ματς, εκεί που οι «πορτοκαλί» αγκομαχούσαν στο σκοράρισμα και το ματς δεν ήθελε…πολύ για να ξεφύγει. Θα μπορούσαμε να γράψουμε για όλες. Θα γίνει κι αυτό. Το σημερινό δεν ήταν το μοναδικό αφιέρωμα, η συγκεκριμένη ομάδα αξίζει τεράστιας προβολής, και θα την έχει…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News