Άγγελος Χατζής: «Θα ήθελα να πειραματιστώ και να φτιάξω τα πάντα!» – Στο pelop.gr μιλάει ο γνωστός χορογράφος

Πρεμιέρα κάνει το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου η παράσταση «Εκκλησιάζουσες – Μια κωμωδία» στην σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου «Απόλλων».

Και ανάμεσα στους συντελεστές, συναντάμε τον χορογράφο Άγγελο Χατζή, ο οποίος έχει επιμεληθεί την επιπρόσθετη χορογραφία. Ίσως κάποιοι να μην αναγνωρίζετε αμέσως το όνομα, όμως σίγουρα πολλοί τον θυμάστε μέσα από τους «Μικρομεσαίους» του Γιάννη Διαλιανίδη. Ο Άγγελος Χατζής, αγαπά το θέατρο, αγαπά τον χορό και μιλά στο pelop.gr για την πορεία του, τις γυναίκες, την υποκριτική, τον ιδανικό συνδυασμό και πολλά άλλα.

 

Έχουμε συνηθίσει την αρχαία δραματουργία με άλλου είδους Χορό και όχι με χορό σωματικό. Εδώ πώς εντάσσεται;

Από τους αρχαιοτάτους χρόνους, η Αττική κωμωδία συμπληρωνόταν με τον χορό, ήταν μέρος της αττικής κωμωδίας ο χορός. Άλλωστε και ο Διόνυσος σε όλα του τα δρώμενα και τις γιορτές είχε μέσα τον χορό, τις νύμφες, τους βάκχους, τις βάκχιδες… όλο αυτό το όργιο ήταν μέσα από έναν χορό. Και σαφώς η αττική κωμωδία, «έδενε» όλο αυτό το πράγμα που πιστεύω πως θα ήταν κάτι το ονειρεμένο. Δεν ξέρω αν εμείς θα μπορέσουμε να το δώσουμε έτσι όπως το έδιναν αυτοί. Εχουμε μελετήσει κάποια στοιχεία και προσπαθούμε όσο το δυνατόν καλύτερα να μπορέσουμε να παντρέψουμε τον λόγο, την κωμωδία και τον χορό. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι τότε τους γυναικείους ρόλους τους έκαναν μόνο άνδρες και εκεί ήταν και το αστείο. Την γυναίκα την είχαν σε πολύ υψηλό επίπεδο, και γι’ αυτό είχαμε και πολλές Θεές.

Απ’ ό,τι καταλαβαίνω από τα λεγόμενά σας, ήταν και μια πρόκληση για εσάς, το να φέρετε το χορό στο σήμερα.

Ε, βέβαια. Όπως γνωρίζετε, υπάρχει εξέλιξη στο θέατρο και κάθε εποχή έχει την ταυτότητά της. Αυτή η εποχή, από το 2000 και πέρα, που θεωρείται πιο σύγχρονη, πιο ηλεκτρονική θα έλεγα, μας επιβάλλει κάποιους άλλους τρόπους επικοινωνίας. Οι τελετουργίες που υπάρχουν μέσα στην αριστοφανική αυτή κωμωδία, σε διασκευή Καμπανέλλη, σε κείμενα Ταχτσή και σκηνοθεσία Λουκά Θάνου, είναι ένα πάντρεμα που πιστεύω ότι είναι απ’ τα καλύτερα που έχουν γίνει. Ο Λουκάς Θάνος έχει κάνει και ένα μέρος αυτής της χορογραφίας, με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Είμαι πολύ περήφανος που δουλεύω με τον Λουκά Θάνο γιατί είναι ένας καλλιτέχνης ολοκληρωμένος, έχει σκηνοθετική άποψη και γνώσεις, τον θυμάμαι από πολύ μικρό που έκανε χορό, ήταν χορευτής, ξέρει χορό, ξέρει τι ζητάει, πώς θα το δώσει αλλά και πώς θα το ζητήσει από τον χορογράφο και πάνω απ’ όλα είναι ένας εκπληκτικός μουσικός. Γράφει ονειρική μουσική. Την μουσική του αυτή άκουσα και ήταν πρόκληση για εμένα να κάνω την χορογραφία για τις «Εκκλησιάζουσες». Και αυτό γιατί είχα και κάποια άλλα στερεότυπα.

Μικρός, έμενα στον Περιφερειακό του Λυκαβηττού και ανέβαινα κάθε μέρα στο Θέατρο του Λυκαβηττού. Τότε έπαιζε η Άννα Συνοδινού. Έτσι, όταν ανέβασε «Εκκλησιάζουσες» με τον Μίνω Βολανάκη, ήμουν παρών σε κάθε παράσταση! Δεν έλειπα! Και είχα μια άλλη άποψη. Περνώντας τα χρόνια και οι δεκαετίες από τότε, γιατί αυτό πρέπει να έγινε το ’65-’66, αναθεωρήσαμε τα πράγματα.

Είδαμε πως μπορεί να είναι και κάπως αλλιώς. Γιατί ο σκοπός στα κρατικά θέατρα και στα ΔΗΠΕΘΕ είναι εκτός από ψυχαγωγικός και εκπαιδευτικός. Όταν ένα παιδί δει για πρώτη φορά ένα έργο, δεν πρέπει να το δει αλλοπρόσαλλο, με την άποψη του καθενός εκάστου σκηνοθέτη ή χορογράφου. Αυτό αφορά τις ιδιωτικές σκηνές που είναι και πειραματικές και ο σκοπός και ο στόχος τους είναι αυτός: η άλλη άποψη.

Όμως στα κρατικά και στα ΔΗΠΕΘΕ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όσον αφορά την παιδεία στο θέατρο. Όταν το παιδί πρωτοδεί ένα έργο και θα είναι αυτό που θα «γράψει» στο μυαλό του αυτές τις εικόνες, θα πρέπει να είναι οι σωστές. Να του δώσουμε μουσική, κίνηση, εικόνες και λόγο. Ο λόγος πρέπει να είναι σαφέστατος και να περνάνε τα μηνύματα στα παιδιά. Να καταλάβει το παιδί ότι μπορούν να διοικούν και οι γυναίκες. Άλλωστε υπήρχε η μητριαρχία, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Άλλωστε και σήμερα βλέπουμε ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι γυναίκα.

Χρειάζεται να κάνουμε θέμα ότι μία γυναίκα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Δεν είναι κάτι το φυσιολογικό; Χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά;

Δίκιο έχετε. Το θέμα είναι να μην διεκδικούμε θέσεις που δεν αρμόζουν στις γυναίκες. Θα με εκπλήξει το να δω μια γυναίκα μπετατζή. Όχι επειδή είναι κακό, απλά δεν είναι θηλυκό επάγγελμα και δεν είναι ο σκοπός της γυναίκας αυτός. Ο σκοπός της γυναίκας είναι πιο πολύ εγκεφαλικός. Η γυναίκα μας χρειάζεται πιο πολύ σαν σκέψη παρά σαν πράξη. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο ή άδικο αλλά πιστεύω ότι η ευφυΐα της γυναίκας είναι τέτοια που νομίζω ότι την χαραμίζουμε όταν την κάνουμε νταλικέρη ή μπετατζή. Όχι ότι δεν μπορεί να γίνει, σαφώς και μπορεί, κουμπάκια πατάει και τσουλάνε οι ρόδες. Αλλά είναι προγραμματισμένη για καλύτερα πράγματα.

Οι «Εκκλησιάζουσες» είναι ένα έργο που αναφέρεται στις ικανότητες και τις δυνατότητες των γυναικών.

Βεβαίως. Μέσα από τον χορό και από την τελετουργία φτάνει στο αποκορύφωμα, ο θεατής να κατανοήσει τι ακριβώς θέλει να του πούμε και να περάσουμε τα μηνύματα που θέλουμε. Το τέλος του όμως, δείχνει πώς ο κόσμος ξεσαλώνει, ξεφαντώνει και μέσα σε όλο αυτό υπάρχει ένα εκπληκτικό φινάλε. Κάτω από την καθοδήγηση του Λουκά Θάνου μπορέσαμε και φτιάξαμε ένα εκπληκτικό φινάλε σε ένα πανέμορφο έργο. Εγώ πρώτη φορά συνεργάζομαι με ΔΗΠΕΘΕ. Συνήθως ήμουν στη Λυρική Σκηνή, σε μεγάλες σκηνές και σε ένα είδος είτε σύγχρονο είτε πολύ κλασικό που δεν είχα ασχοληθεί με ηθοποιούς. Είχα φτιάξει κάποια θεατρικά έργα, είχα κάνει κάποια επιθεωρησιακά έργα, αλλά όχι με αττική κωμωδία. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.

 

 

Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σας;

Συζήτησα με τον Λουκά Θάνο και μέσα από τις συζητήσεις μας, μου λέει «θα μπορέσεις να το κάνεις;». Και είπα πως θα το δοκιμάσω. Μελετήσαμε την κάθε γωνία, την κάθε κίνηση και σκέψη και πιστεύω πως με μελέτη και γνώσεις μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.

Έχετε όμως και εσείς εμπειρία ως ηθοποιός, έχετε «περάσει» από την υποκριτική.

Έχω περάσει από την υποκριτική… Είναι περίεργη η σχέση μου με το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και την όπερα. Εγώ βρέθηκα να είμαι χορευτής επειδή το ήθελε η μητέρα μου και ο πατέρας μου, το ’65. Γύριζα ταινίες σαν παιδάκι… Ο Δαλιανίδης τσακώθηκε με κάποιον μεγάλο χορευτή και χορογράφο και λέει στην μητέρα μου: αφού θα πάτε το παιδί να μάθει χορό, τον θέλω του χρόνου να τον βάλω σε ένα μιούζικαλ. Έτσι ξεκινήσαμε. Με αυτή την προοπτική. Όταν με πήγε ο δάσκαλός μου για πρώτη φορά στη Λυρική Σκηνή να δω ένα έργο, εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ που είπα «εγώ εδώ ανήκω».

Συνήθως γίνεται το αντίθετο, δεν θέλουν να γίνουν χορευτές, αλλά ηθοποιοί.

Ναι, ξέρετε γιατί; Τα παιδιά θαυμάζουν τη δόξα και όχι την τέχνη και είναι πολύ φυσιολογικό. Κάθε νέος και νέα θέλει να είναι στο πανί, στην τηλεόραση για να τον βλέπουν οι φίλοι του, να δίνει αυτόγραφα. Είναι θέμα υπαρξιακού προβλήματος και όχι ουσίας. Εγώ προέρχομαι από θεατρική οικογένεια. Ο θείος μου ήταν ο Παπαγιάννης της οπερέτας, το θέατρο Παπαϊωάννου, ο πατέρας μου έκανε χορό, η μητέρα μου ήταν μοντέλο και έφτιαχνε haute couture πριν την κατοχή. Οπότε καταλαβαίνεται ότι προέρχομαι από μια οικογένεια που ήταν στο θέατρο, ήταν στον χορό, ήταν στη μόδα και δεν ήμουν το μόνο αγόρι, ήμουν το μικρότερο. Και ήμουν και λίγο περίεργο παιδί, δεν με ενδιέφερε να με βλέπουν κλπ. Εμένα με ενδιέφερε το θέατρο. Εγώ ζούσα μέσα στο θέατρο. Ακόμα και τώρα σκεφτείτε, που έχουν περάσει χρόνια, μένω στο θέατρο του Απόλλωνα, μπαίνω στις 9 το πρωί και βγαίνω 11-12 το βράδυ. Μας διώχνει ο φύλακας! Ζούσα για το θέατρο. Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση βρέθηκα από σύμπτωση.

Καλή όμως σύμπτωση…

Ήμουν πολύ καλός φίλος με τον Γιάννη Δαλιανίδη και έκανα πρεμιέρα Κάρμεν στην Λυρική Σκηνή. Και λέω στον Γιάννη (σ.σ. Δαλιανίδη) «Δεν με βάζεις Γιάννη σε ένα επεισόδιο (σ.σ. στην σειρά Μικρομεσαίοι) για να το διαφημίσουμε λίγο;». Μου λέει «σε ένα; Σε όσα θες». Κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «Άγγελε έλα λίγο, έχω κάτι που σε αφορά». Εγώ πίστεψα πως θα ήθελε να πάμε καμιά βόλτα. Περνάω και μου δίνει ένα ντοσιέ γεμάτο κείμενο. Τον ρωτάω τι είναι και μου λέει πως με έβαλε στο σήριαλ να κάνω 40 επεισόδια. Και έτσι έγιναν αυτά τα 40 επεισόδια το 1992 στους Μικρομεσαίους.

 

 

Οι Μικρομεσαίοι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Δεν μπόρεσε να σας κρατήσει η τηλεόραση;

Μα μέχρι και φέτος παιζόταν! Εκεί είναι η επιτυχία του εκάστοτε σήριαλ. Οι Μικρομεσαίοι, κάθε καλοκαίρι, Αύγουστο, γράφουν ποσοστά. Όμως τελείωσε το σήριαλ. Και δεν ήθελα να γίνω τηλεοπτικός ηθοποιός. Το 2000 ανέλαβα καλλιτεχνικός διευθυντής στο Θέατρο Ακροπόλ, στη δεύτερη σκηνή, που ανεβάζαμε εκείνα τα εκπληκτικά μιούζικαλ και τις ελληνικές οπερέτες! Είχα τη διεύθυνση του μπαλέτου και τις χορογραφίες. Δεν μπορούσα να είμαι ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα πλατό και να αφήσω το θέατρο, το οποίο το υπηρετώ από το 1999 που μπήκα στην Λυρική Σκηνή.

Αν σας ρωτούσα ποιος θα ήταν ο ιδανικός συνδυασμός για εσάς, ποιος θα ήταν αυτός; Αν δεν ισχύει ο χρόνος κλπ, θα θέλατε να είναι τηλεόραση και θέατρο, θέατρο και κινηματογράφος;

Δεν ξέρω. Τα πάντα! Έχω κάτσει και έχω μελετήσει τόσο πολύ που θα ήθελα να πειραματιστώ και να φτιάξω τα πάντα. Φυσικά το θέατρο με γοητεύει πάρα πολύ. Θα ήθελα να φτιάξω ένα μεγάλο μπαλέτο. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι δεν θα ήθελα να είμαι και πίσω από μία κάμερα ή μπροστά από μία κάμερα. Επίσης, θα μου άρεσε να είμαι και θεατής σε όλα αυτά, όπως και κάνω. Παρακολουθώ πολύ, μου αρέσει, ζω για αυτό.

Δεν είναι και αναγκαίο για έναν σκηνοθέτη ή χορογράφο να είναι και θεατής;

Βέβαια, σαφώς και πρέπει. Πάνω από το καλό υπάρχει το καλύτερο. Εχω μια ιδέα και ξαφνικά ανακαλύπτω πως αυτή η ιδέα αν συνδυαστεί με κάποια άλλη ιδέα, θα είναι κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που είχα εγώ στο μυαλό μου στην αρχή. Έτσι η τέχνη εξελίσσεται, όχι με τα στερεότυπα τα δικά μου και των προγόνων μας καλλιτεχνών. Γνώριζα τον Άγγελο Γριμάνη και τον Λεωνίδα Ντε Πιαν, από τους καλύτερους χορογράφους και οι δύο συνεργάτες μου. Δεν μπορώ όμως να μείνω σε αυτούς. Εγώ ήμουν η εξέλιξή τους. Και από εμένα πρέπει να βγει κάποιος άλλος που θα είναι η εξέλιξη, όπως είναι ο Errik Nour, ο οποίος είναι καταπληκτικός, με πολύ καλές δουλειές και πολύ καλές χορογραφίες.

 

 

Η δική σας εξέλιξη ποια θα είναι;

Είναι μόνο μέσα από τη μελέτη και τις ιδέες που έχω… Το θέατρο ξέρετε είναι και λίγο τύχη. Μπορεί ένας πολύ καλός χορευτής, σκηνοθέτης, ηθοποιός κλπ να μην κάνει καριέρα αν δεν βρίσκεται στο σωστό σημείο. Αντίθετα, ένας μέτριος χορευτής, σκηνοθέτης, ηθοποιός που είναι στο Λος Άντζελες και κάνει καλές δημόσιες σχέσεις μπορεί να κάνει τεράστια καριέρα. Είναι θέμα τύχης, πού γεννιέσαι, πότε γεννιέσαι, τι χρήματα υπάρχουν στην Ελλάδα… Στην Ελλάδα έχουμε χρυσές εποχές αλλά και άλλες που είναι μπρούτζινες. Άλλη παράσταση θα κάναμε στο ΔΗΠΕΘΕ αν είχαμε 100.000 – 200.00 ευρώ και άλλη αν είχαμε 500.000 – 600.000 ευρώ. Μην ξεχνάμε πως το Θέατρο της Πάτρας είναι το τέταρτο θέατρο στην Ελλάδα. Πρώτα είναι το Ίδρυμα Νιάρχος, ακολουθεί το Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ και μετά είναι η Πάτρα. Ό,τι και να λένε μετά είναι η Πάτρα, καμιά άλλη πόλη. Σε επίπεδο είναι η Πάτρα. Στην Πάτρα μπορείς να κάνεις πράγματα. Και το κοινό της Πάτρας είναι έτοιμο και ώριμο για να δεχθεί πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι η Πάτρα θα έχει ένα λαμπρό μέλλον.

Έχω μιλήσει με πολύ κόσμο χωρίς να ξέρουν ποιος είμαι και τι κάνω. Κάθομαι σε καφέ και βλέπω ανθρώπους που έχουν γνώσεις, μέσα από την αγορά καθημερινά βλέπω ανθρώπους που ενδιαφέρονται, άρα αυτό με υποχρεώνει, όλους μας που υπηρετούμε αυτό το είδος, να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Υπάρχει ανταπόκριση στη δουλειά μας. Και είναι κρίμα το Κράτος να μην δώσει μεγαλύτερη σημασία στην Πάτρα. Η Πάτρα δεν είναι μόνο το Καρναβάλι, που είναι θαυμάσιο και όλοι το κυνηγούν. Γιατί; Το κυνηγούν γιατί θέλουν να πάρουν αυτοί τα πρωτεία, εκεί παίζεται το παιχνίδι. Δεν θα το καταφέρουν τι να κάνουμε; Το Καρναβάλι της Πάτρας ήταν και θα είναι το πρώτο. Τι να κάνουμε;

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News