Δολοφονία Αλέξη Γρηγορόπουλου: Η μνήμη, το μήνυμα και η καπήλευση – Αφιέρωμα της «Π»
Η εφημερίδα «Πελοποννησος», με αφορμή τη σημερινή «μαύρη» επέτειο της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, επιχειρεί να διαλευκάνει μια συγκεκριμένη πτυχή της υπόθεσης.
Το σημείο, στα Εξάρχεια, όπου δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος 
Ακριβώς πριν από 14 χρόνια… Τέτοια µέρα ήταν. Του Αγίου Νικολάου, στις 6 Δεκεµβρίου του 2008.
Ο 37χρονος αστυνοµικός (ειδικός φρουρός) Επαµεινώνδας Κορκονέας πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ στα Εξάρχεια τον 15χρονο µαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
Την εποµένη κιόλας µέρα, ξέσπασε ένα ατελείωτο κύµα νεανικής, κυρίως, αγανάκτησης πανελλαδικής εµβέλειας, που οδήγησε σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, κυρίως στη Αθήνα, αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα.
Από τότε, κάθε χρόνο η 6η Δεκέµβρη έχει καθιερωθεί ως η «επέτειος» της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εκδηλώσεις µνήµης, πορείες, συλλαλητήρια, ανοιχτές συγκεντρώσεις…
Η εφημερίδα «Πελοπόννησος», µε αφορµή τη σηµερινή «µαύρη» επέτειο της δολοφονίας ενός 15χρονου παλληκαριού, επιχειρεί να διαλευκάνει µια
συγκεκριµένη πτυχή της υπόθεσης: Τι σηµατοδοτεί για εσάς, µετά από τόσα χρόνια, η επέτειος Γρηγορόπουλου;
Θεωρείτε πως ένα τόσο θλιβερό γεγονός έφτασε, τελικά, να γίνει αντικείµενο κοµµατικής αντιπαλότητας και εκµετάλλευσης, είτε «θετικά» είτε «αρνητικά»;
«Εµελλε να γίνει σύµβολο κατά της βίας…»
Ο Τάκης Παπαδόπουλος , αντιπεριφερειάρχης Συντονισµού, Διοίκησης Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και δικηγόρος Πατρών, έθεσε το θέµα στη εξής διάσταση: «Κατά τη διάρκεια της δίκης, νοµίζω, η µητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου δήλωσε: «Ο Αλέξανδρος ήταν κατά της βίας και όλα αυτά που γίνονται προσβάλλουν την υστεροφηµία του». Αυτό σηµατοδοτεί η επέτειος, ότι ένας έφηβος έπεσε νεκρός, χωρίς λόγο, χωρίς να φταίει και του έµελλε να γίνει σύµβολο της αθωότητας του παιδιού που δολοφονείται από τη βία κρατικού οργάνου, δηµιουργώντας µια πληγή τόσο στην οικογένειά του, όσο και στην δηµοκρατία µας. Εµελλε να γίνει σύµβολο κατά της βίας. Ολα τα υπόλοιπα, καθώς και οι κοµµατικές σκοπιµότητες δεν πρέπει να µας αφορούν. Ο Αλέξανδρος δεν ανήκε σε αναρχικές οµάδες ή πολιτικές παρατάξεις. Η µνήµη του ανήκει στην ελληνική κοινωνία».
«Η αυταρχική αντίληψη του κράτους διαπερνά το σώµα της αστυνοµίας»
Ο Βασίλης Καρδάσης πρώην πρόεδρος της ΔΕ του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστηµίου και καθηγητής Οικονοµικής Ιστορίας της Σχολής Κοινωνικών Επιστηµών του Πανεπιστηµίου Κρήτης, έκανε την ακόλουθη επισήµανση στην «Π»: «Η «επέτειος» της δολοφονίας Γρηγορόπουλου συµπίπτει µε την απόπειρα δολοφονίας (ας είναι, µε επιφύλαξη) του νεαρού Ροµά από αστυνοµικό της Θεσσαλονίκης τα ξηµερώµατα της Δευτέρας. Είναι συνταρακτικό. Η αυταρχική αντίληψη του κράτους διαπερνά το σώµα της αστυνοµίας, που οπλισµένο επιδιώκει τη σύγκρουση. Επιτίθεται προκλητικά σε καθισµένους σε παγκάκι στον κορονοϊό, σε φοιτητές στον πανεπιστηµιακό χώρο, σε διαδηλωτές. Η αστυνοµική βία ξεπέρασε τα όρια δολοφονώντας τον Γρηγορόπουλο, σήµερα πυροβόλησε τον µικροαπατεώνα. Το κυβερνητικό σύστηµα αποσκοπεί στην επιβολή του φόβου στους πολίτες. Οµως ο αυταρχισµός δεν µπορεί να γίνει αποδεκτός στη δηµοκρατία, συνιστά βαρβαρότητα. Αδιαφορώ για τον κυβερνητικό ισχυρισµό περί κοµµατικής εκµετάλλευσης της αντιπολίτευσης. Είναι αστείος».
«Μια επέτειος που θα έπρεπε να µας ενώνει»
Ο Θανάσης Νταβλούρος είναι πρώην βουλευτής Αχαΐας της ΝΔ και απόστρατος αξιωµατικός της ΕΛΑΣ. «Το αιµατηρό περιστατικό της 6 ης Δεκεµβρίου του 2008 και τα επακόλουθα αυτού, που καθιερώθηκαν ως «σύγχρονα Δεκεµβριανά», σηµατοδοτεί δύο παραδοχές: Πρώτον, η εκδήλωση αδικαιολόγητης κρατικής βίας, πόσω µάλλον η αψυχολόγητη και βλακώδης ενέργεια ενός αστυνοµικού οργάνου, που προκαλεί τον θάνατο ενός παιδιού, είναι βέβαιο ότι θα πυροδοτήσει ακαριαία κύµα οργής εκδηλούµενο µε πρωτοφανή ένταση και έκταση ταραχών, χωρίς προβλέψιµη έκβαση. Κοινωνίες µε βαθιά κοινωνική διαίρεση, ακραίες ανισότητες, ραγδαία περιθωριοποίηση λόγω οικονοµικής κρίσης και ανικανότητα των ιθυνόντων να εµπνεύσουν κυρίως τη νεολαία, αποτελούν γόνιµο έδαφος για το ξέσπασµα κοινωνικής βίας µε αφορµή και ανάλογα περιστατικά. Δυστυχώς, µια επέτειος που θα έπρεπε να µας ενώνει, έγινε και αυτή αντικείµενο κοµµατικής εκµετάλλευσης…».
«Σύµβολο του αγώνα για καλύτερο αύριο»
Ο Απόστολος Κατσιφάρας, πρώην περιφερειάρχης Δυτ. Ελλάδας και πρώην βουλευτής Αχαΐας του ΠΑΣΟΚ, κατέθεσε την άποψή του: «O θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πέρασε ήδη στην Ιστορία του µαθητικού κινήµατος στην Ελλάδα. Ο χαµός ενός αθώου 14χρονου παιδιού από σφαίρα ενός ‘’αστυνοµικού’’ ήταν άδικος και στιγµάτισε αρνητικά την αυθαιρεσία του κρατικού
µηχανισµού και κυρίως την αντίληψη το ‘’κράτος είµαι εγώ’. Τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν κατά τη δολοφονία αλλά και ο χρόνος έδωσαν την απάντηση, δεν ξεχάστηκε και δεν θα ξεχαστεί, όχι γιατί έγινε κοµµατική εκµετάλλευση, αλλά γιατί έγινε κατά την διάρκεια µαθητικών κινητοποιήσεων και άδικα. Αντίθετα, η 6η Δεκεµβρίου θα συνεχίζει να είναι σύµβολο του αγώνα της µαθητικής νεολαίας για καλύτερη παιδεία και καλύτερο αύριο».
«Δεν έχουµε µάθει να θεραπεύουµε τα τραύµατα»
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές εµβάθυνε στην υπόθεση µε τον δικό του τρόπο:
«Κάθε τραύµα θέλει θεραπεία. Κάθε τραύµα είναι ευκαιρία να ταρακουνηθούν συνειδήσεις. Στα γεγονότα του Δεκέµβρη του ‘08 δεν επιδείχθηκαν τα απαραίτητα πολιτικά αντανακλαστικά και τα τραύµατα δεν αντιµετωπίστηκαν µε τη δέουσα
σοβαρότητα. Σε συµβολικό επίπεδο ουδέποτε υπήρξε µια γενναία πρωτοβουλία, που θα µπορούσε να προλάβει το κακό ή, έστω, κάποια στιγµή, κάπως να το γιατρέψει. Η παρόρµηση ενός ατόµου παγίδευσε στο χάος µια ολόκληρη κοινωνία.Κατώτεροι των περιστάσεων, οι διαχειριστές συνέχισαν ατσαλάκωτοι τη σταδιοδροµία τους. Ορισµένοι µάλιστα επιβραβεύτηκαν µε υψηλότατα αξιώµατα και όχι στο πλαίσιο µιας συµφιλιωτικής υπέρβασης, αλλά µάλλον κάποιου ανοµολόγητου πολιτικού ντιλ. 14 χρόνια µετά, η ιστορία αυτή, παρά τη δίκη και την καταδίκη, λες και παραµένει αθεράπευτη.Είναι χαρακτηριστικό πως ο θύτης, ο δικηγόρος του και οι λοιποί πρωταγωνιστές, µας απασχολούν ακόµη, ανακαλώντας ανεπούλωτες βαθιές πληγές.
Η µια µετά την άλλη γενιές εξακολουθούν να χωρίζονται σε αυτούς που κάπου σκαλώνουν και στους άλλους που όλα τα καταπίνουν. Ολοι όµως στο τέλος εκφράζουν θυµό, ο καθένας µε το δικό του τρόπο. Γιατί στον τόπο µας δεν έχουµε µάθει να θεραπεύουµε τα τραύµατα. Ετσι το ένα τραύµα προστίθεται στα προηγούµενα, µεγεθύνοντας το µνηµείο του διχασµού, που κάποια στιγµή θα πέσει στο κεφάλι µας και θα µας πλακώσει».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
