Η ιδεολογία του κλίματος
Ο Γιώργος Χώτος είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών.
Οι κλιματοακτιβιστές μπερδεύουν την έλλειψη της απόδειξης με την απόδειξη της έλλειψης.
Πρεσβεύουν ότι η αλλαγή των ενεργειακών πηγών, δηλαδή των ορυκτών καυσίμων, με άλλες «πράσινες» είναι απλά μια αλλαγή επιλογής, όπως η αλλαγή χρώματος στο αυτοκίνητο ή στο smartphone.
Δεν τους απασχολούν θεμελιώδη προβλήματα όπως π.χ. του πώς θα ξεπεράσουμε τον σκόπελο των τεράστιων αναγκών σε κάρβουνο, που χρειάζονται στην παραγωγή ατσαλιού.
Είναι τόσο δαιμονοποιημένα στον ψυχισμό τους τα ορυκτά καύσιμα, λόγω ενοχοποίησής τους για το ότι δήθεν ένα «ασφαλές κλίμα» το έκαναν «επικίνδυνο», που ξεχνούν ότι ακριβώς ήταν αυτά καύσιμα, που στο παρελθόν (και σήμερα βέβαια) έκαναν ασφαλές το ανθρώπινο περιβάλλον απέναντι στα επικίνδυνα κλιματικά φαινόμενα.
Ο δρόμος για την οικολογική κόλαση είναι στρωμένος με πράσινες προθέσεις, που εξαπλώθηκαν σαν ιός στο κοινό και στους πολιτικούς.
Ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δολάρια για ένα επερχόμενο πρόβλημα, το οποίο δεν μπορούμε καν να μετρήσουμε με ακρίβεια, ούτε να εκτιμήσουμε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα από την εφαρμογή υποτιθέμενων λύσεων.
Σήμερα έχει επικρατήσει μια ιδιότυπη «πράσινη» αποικιοκρατία και ένας ενεργειακός φυλετισμός βασισμένα σε μια ομιχλώδη γνώση, που προσδοκάται να αποκτηθεί, ενώ το πρόβλημα (αν υπάρχει) προβάλλει ολοένα και πολυπλοκότερο.
Η θεωρία της θερμοκηπιακής υπερθέρμανσης βασίζεται στην υπόθεση της ανίχνευσης μιας τεράστιας επίδρασης ενός αερίου (διοξειδίου) με ελαχιστότατη συμμετοχή στην ατμόσφαιρα, σε μαζικό και χαοτικό σύστημα όπως του κλίματος.
Με ένα δηλαδή ξιπασμένο επιστημολογικό πήδημα περνάμε από το «τι» στο «επειδή».
Εχουμε στριμώξει στα αζήτητα τον καθοριστικό παράγοντα, που επηρεάζει το γήινο θερμοκήπιο, αυτόν των υδρατμών, όταν είναι γνωστή η καταλυτική του συμβολή και με τη μορφή των σύννεφων και με τη μορφή των διάχυτων υδρατμών, οι μετά τη δεκαετία του 1950 έχουν αυξηθεί λόγω εκτεταμένης αγροτικής άρδευσης.
Ομως οποιαδήποτε φωνή λογικής και σωφροσύνης και αν καταφέρει να ακουστεί, πνίγεται μέσα στο ανάθεμα και εξοβελίζεται ως αντιδραστική και ύπουλη βάσει της επίκλησης της αυθεντίας επιστημόνων, που στηρίζουν το κλιματικό ιδεολόγημα.
Στην ουσία πρόκειται για επιστήμονες καριέρας που απομυζούν πακτωλό κονδυλίων στην κλιματική έρευνα για να διαιωνίζουν τις δολαριο-ωοτοκίες της χρυσοφόρου κότας, διανθίζουν τα ευρήματα με προειδοποιήσεις για επερχόμενες καταστροφές, αφού ο κόσμος πάντα συγκινείται από το δράμα.
Το ότι ο ορθολογισμός δεν αποτελεί υποχρεωτικά αναπόσπαστο μέρος της ψυχοδιανοητικής ιδιοπροσωπίας των επιστημόνων, το φανερώνει η ίδια η ιστορία όπου σκοταδιστικές πεποιθήσεις εμφιλοχωρούσαν και στα κορυφαία διανοητικά μυαλά.
Το 1486, όλη η Σχολή της Θεολογίας στην Κολωνία υπέγραψε τον πρόλογο του Malleus Maleficarum (hammer of witches), θεωρώντας ότι η μαγεία αποτελούσε πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα.
Στο Σάλεμ το 1690 κάθε δικαστής είχε και πτυχίο Νομικής από το Χάρβαρντ. Ο θεολόγος Cotton Mather ήταν απασχολημένος, πουλώντας ένα βιβλίο του πώς να ανακαλύπτεις και να κρεμάς μια μάγισσα!
Η μαζική υστερία για το κλίμα επισημοποιήθηκε από τα Ηνωμένα Εθνη τα τελευταία 40 χρόνια. Στη δεκαετία του 1980 έψαχνε κάτι να ασχοληθεί. Με την κοινωνική ψυχοσύνθεση των: «μισούμε τον καπιταλισμό», «δεν μας αρέσουν οι πετρελαϊκές εταιρείες», «θέλουμε τον κόσμο πράσινο», φυσιολογικά κατέληξε στον ακτιβισμό της «κλιματικής αλλαγής». Και έτσι φτάσαμε στη συνθήκη από 192 κράτη, για κάτι που τότε δεν γνωρίζαμε τίποτα. Σκοπός ήταν η αποφυγή της επικίνδυνης ανθρωπογενούς επίδρασης στο κλίμα, χωρίς να έχουμε ιδέα περί τίνος πραγματικά πρόκειται. Ετσι φθάσαμε στη Συμφωνία των Παρισίων (2015) περί κλιματικής κρίσης και επείγουσας κατάστασης.
Η «ζέστη» βάσει του κλιματικού ιδεολογήματος κατέληξε να θεωρείται εχθρός της ανθρωπότητας και της φύσης, παραβλέποντας ότι υπάρχει μεγαλύτερη αφθονία σε είδη και πληθυσμούς φυτών και ζώων από τους πόλους προς τον Ισημερινό.
Επιβλήθηκε μια διανοητική γυμναστική στις μάζες του να πολεμούν τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα ως αιτία όλων των κακών. Κάνει ζέστη; Ενοχος το διοξείδιο. Βρέχει πολύ; Αυτό φταίει πάλι. Κάνει κρύο; Πάλι φταίει το διοξείδιο. Το ίδιο όταν φυσά πολύ, όταν ενσκήπτουν τυφώνες και κυκλώνες ή ξηρασίες.
Ο κόσμος σήμερα έχει στρατευθεί, ψυχολογικά, στον σκοπό τους.
Ισως μόνο η αλήθεια να τον ταρακουνούσε για να συνέλθει.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
