Η Καλαβρυτινή μάνα μέσα από τη γραφή μαθήτριας: Η Αργυρώ Ιατρού βραβεύθηκε και μιλάει στην «Π»
Κέρδισε το πρώτο βραβείο σε πανελλαδικό διαγωνισμό – Η διδασκαλία της ιστορίας στο σχολείο είναι αρκετά ελλιπής και αποσπασματική
Η «Βέλια» της Β΄τάξης του 13ου Γενικού Λυκείου της Πάτρας 
Πολλά μάτια δάκρυσαν το βράδυ της Πέμπτης στο άκουσμα των συγκλονιστικών στίχων μέσω των οποίων μαθητές και φοιτητές απ’ όλη τη χώρα περιέγραψαν το δράμα των Καλαβρύτων.
Στην αίθουσα του Πολυδύναμου Πολιτιστικού Κέντρου Καλαβρύτων όπου φιλοξενήθηκε η εκδήλωση παρουσίασης – απαγγελίας των βραβευμένων ποιημάτων και ακολούθως έγινε η απονομή των βραβείων και επαίνων στους διακριθέντες του διαγωνισμού «Αθλον Ποίησης Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη – Κουτσοχέρα 2024» επικράτησε κλίμα βαθιάς συγκίνησης, αλλά και θαυμασμού για τις νεανικές πένες.
Υπενθυμίζουμε ότι ο ποιητικός διαγωνισμός «Αθλον ποίησης Γιάννης Κουτσοχέρας» ξεκίνησε το 1995 και από τότε γίνεται κάθε χρόνο. Απευθύνεται δε στους όπου γης μαθητές όλων των βαθμίδων Εκπαίδευσης της ελληνικής γλώσσας. Ο εμπνευστής του διαγωνισμού, ο αείμνηστος ποιητής και οραματιστής πολιτικός Γιάννης Κουτσοχέρας θέλησε μέσω του διαγωνισμού αυτού να δώσει κίνητρα σε νέους να ασχοληθούν με την ποίηση.
Η μαθητική κοινότητα της Πάτρας είχε την τιμητική της καθώς η μαθήτρια της Β΄τάξης του 13ου Λυκείου Αργυρώ Ιατρού – ψευδώνυμο «Η Βέλια» – κατέκτησε το πρώτο βραβείο «Πάνος Λούκας». Την επιμέλεια της συμμετοχής της είχε η εκπαιδευτικός του σχολείου Κωνσταντίνα Νίκου. Η Αργυρώ Ιατρού αφιέρωσε το ποίημά της στο αιώνιο σύμβολο γενναιότητας, καρτερίας, θέλησης, φιλοπατρίας, πίστης, στην καλαβρυτινή μάνα.
Η «Π» αναζήτησε τη νικήτρια η οποία απάντησε στα ερωτήματα που της θέσαμε.
Πώς εμπνεύστηκες να γράψεις αυτό το ποίημα;
Φέτος στις 17 Μαρτίου βρεθήκαμε με την οικογένειά μου στα Καλάβρυτα στην εορτή του πολιούχου, Αγ. Αλεξίου. Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, κ. Ιερώνυμος, αναφέρθηκε με λόγια συγκινητικά στα πρόσωπα των γυναικών των Καλαβρύτων. Τα λόγια αυτά ήταν που με παρακίνησαν ουσιαστικά να αφιερώσω το ποίημά μου στο πρόσωπο της καλαβρυτινής μάνας.
-Eχεις μελετήσει την ιστορία των Καλαβρύτων; Tι σε έχει συγκλονίσει ιδιαίτερα;
Την έχω μελετήσει και συνεχίζω να τη μελετώ. Αυτό που πάντοτε με συγκλονίζει είναι ο πόνος που βίωσαν οι γυναίκες των Καλαβρύτων, η αντοχή τους στην απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων και η ηρωική τους απόφαση πάνω στα συντρίμμια και τον όλεθρο του ολοκαυτώματος να ξαναχτίσουν τις ζωές και τον τόπο τους.
-Tι σημαίνει αυτό το βραβείο για σένα;
Αποτελεί μία μικρή δικαίωση και ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εκείνους τους ανθρώπους, γονείς, εκπαιδευτικούς, κατηχητές, πνευματικούς πατέρες που σε εποχές αποϊεροποίησης και αποστροφής σε ό,τι θυμίζει Εκκλησία και Πατρίδα, επιμένουν να μας μιλούν για ήρωες και μάρτυρες, για αξίες και ιδανικά.
-Πόσο σημαντική πιστεύεις ότι είναι η γνώση της ιστορίας για το μέλλον ενός ανθρώπου;
Η γνώση της ιστορίας, και ειδικά της ελληνικής ιστορίας, γεννά στην καρδιά αισθήματα θαυμασμού και κίνητρα μίμησης όλων εκείνων των ατελείωτων ηρωικών μορφών που την κοσμούν. Εχοντας, εμείς οι νέοι, τέτοια πρότυπα ως οδηγούς εξασφαλίζουμε στους εαυτούς μας μια ζωή γεμάτη νόημα, γεμάτη από τον αγώνα να διαφυλάξουμε αυτά που μας παρέδωσαν.
-Είσαι ικανοποιημένη από τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεστε την ιστορία στο σχολείο;
Η διδασκαλία της ιστορίας στο σχολείο είναι ελλιπής και αποσπασματική, εστιάζοντας σε θεωρητικές προσεγγίσεις και σε μία στείρα αποστήθιση γνώσεων. Δεν προβάλλονται οι μορφές που μπορούν να εμπνεύσουν τους νέους να κάνουν την υπέρβαση στη ζωή τους. Τα πάντα επαφίενται στον «πατριωτισμό» και την αγάπη των εκπαιδευτικών μας.
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
«Στέκω μπροστά σου με συντριβή…»
Στέκω μπροστά σου με συντριβή
τα γόνατα κλίνω, γέρνω στη γη.
Σύγκορμη τρέμω με σκυμμένο κεφάλι,
δάκρυα χύνοντας πάλι και πάλι.
Εσένα κοιτώ, Μάνα Καλαβρυτινή,
εσένα γυναίκα ψιλόλιγνη, της πίκρας παιδί.
Πρόσωπο σκαμμένο, με μάτια βουβά
τσεμπέρι δεμένο και χείλη στεγνά.
Εσύ ‘σαι που έθρεψες γιους, αδερφούς,
συζύγους λεβέντες, μα τώρα νεκρούς.
Στα μαύρα σε έντυσε για μία ζωή
αδίστακτη, χαριστική η τελευταία βολή.
Νεκρές οι ζωές σου, στο χώμα πεσμένες
οι ελπίδες σου, μέσα σε στάχτες, χαμένες.
Ονειρα με αίμα, χωρίς ένα χάδι
και μπρός σου να στέκει μονάχα σκοτάδι.
Εσυρες κλαίγοντας σώματα άγια,
σκούπισες, έπλυνες του πόνου σημάδια.
Εσκαψες με τα χέρια σου τάφο ρηχό
έσκυψες κι έβαλες λάδι ακριβό.
Την φρίκη αντίκρισες στα στερνά όνειρά τους,
χάιδεψες τον φόβο απ’ τα πρόσωπά τους.
Στο αυτί τους ψιθύρισες λόγια γλυκά
κι η αγκάλη σου άδειασε παντοτινά.
Πικρό χώμα έριξες, με δάκρυα σπαρμένο
να ανθίσουνε κρίνα σε κήπο αγιασμένο.
Κι η γη που ακούμπησες, χωρίς να μιλήσει
γλυκιά παρηγόρια τον καημό σου να σβήσει.
Σήκω, Μάνα Καλαβρυτινή! Μην κοιτάς τους χειμώνες.
Σήκω, ύψωσε το βλέμμα πέρα απ’ τους αιώνες.
Κοίτα εκεί, στέκουνε αγέρωχοι οι ανθοί σου.
Μοσχοβολάει Ανοιξη κι Ανάσταση η ψυχή σου!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
