Ναι ή όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

Ολυμπία Λόη

Κατά πόσο, άραγε, είναι συνετό να απαντήσουμε σε ένα περίπλοκο ερώτημα μονολεκτικά; Γιατί η απάντηση στο ερώτημα «ναι ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια;» δεν μπορεί να δοθεί έτσι απλά!

Μιλώντας με πολίτες, διαφόρων επαγγελμάτων, εμπόρους, επιχειρηματίες εστίασης, ελεύθερους επαγγελματίες, διαπίστωσα είναι της άποψης ότι έρχονται απλά και μόνο για να τα «οικονομήσουν» κάποιοι. Αν ναι, ποιοι θα ωφεληθούν πραγματικά;

Βρέθηκα σε καφετέρια και στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα Κύπριων φοιτητών. Αυθόρμητα, ρώτησα: «γιατί αφού έχετε τόσο πολλά ιδιωτικά πανεπιστήμια έρχεστε στην Ελλάδα και επιβαρύνεστε με έξοδα;». Η απάντηση ήταν: «ποιος σας είπε ότι αυτά τα πανεπιστήμια μας εξασφαλίζουν ότι θα μπούμε στην αγορά εργασίας, αφού τα δημόσια παραμένουν τα πιο αξιόπιστα».

Η απάντηση ήταν ένα «ηχηρό καμπανάκι», βάζοντάς με σε σκέψεις. Πριν αποφασίσουμε, αν θέλουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, πρέπει να δούμε τις παραμέτρους.

Αραγε, όταν λέμε ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, περιμένουμε να ανοίξουν παραρτήματα το Harvard ή το ΜΙΤ ή από ευεργέτες Ελληνες να δημιουργήσουν νέα ιδρύματα αντίστοιχης αίγλης, «επενδύοντας» στις μελλοντικές γενιές άξιων επιστημόνων; Αυτό θα ήταν το ιδανικό! Ομως, προς το παρόν, είναι απόλυτα ουτοπικό.

Αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι «άριστοι» της Κυβέρνησης είναι να δώσουν την ευκαιρία σε καιροσκόπους να δημιουργήσουν επιχειρήσεις με πελάτες-φοιτητές, οι οποίοι με στερήσεις θα πληρώνουν δίδακτρα για να πάρουν αμφιβόλου ισχύς πτυχίο.

Και στην Ανώτατη Εκπαίδευση βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μπερδεμένο κουβάρι συμφερόντων, που κανείς δεν τολμά να ξετυλίξει. Είναι δεδομένο ότι το σύστημα είναι αναχρονιστικό, αφού δεν καλύπτει ανάγκες της Οικονομίας και της Κοινωνίας.

Την ίδια ώρα, η συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοδιοίκητη λειτουργία στην πράξη καταλύεται.

Δεδομένων αυτών και με την παραδοχή ότι η δημιουργία ενός νέου τύπου Πανεπιστημίων θα κάνει καλό, αφού θα υπάρχει ανταγωνισμός που θα συμβάλει στον εκσυγχρονισμό, θα πρέπει να θεσπιστούν ενιαίοι κανόνες για δημόσιο και ιδιωτικό.

Αν θέλουμε να έχουν τα παιδιά μας πτυχία, με ισχύ στην αγορά εργασίας, να αποδεσμεύσουμε τα επαγγελματικά δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο δεν θα παρέχονται αφειδώς σε όλους, αλλά μόνο σ’ αυτούς που επιτυγχάνουν σε αξιόπιστες εξετάσεις επαγγελματικών φορέων, από όποιο κι αν προέρχονται.

Γιατί, αποδεικνύεται στην πράξη ότι ένας απόφοιτος δεν σημαίνει ότι είναι σε θέση να ασκήσει και το επάγγελμα που σπούδασε. Αλλο πτυχίο, άλλο επάρκεια. Ετσι τα πανεπιστήμια θα κληθούν να βελτιωθούν, προκειμένου οι σπουδαστές να επικεντρώνονται όχι απλά στην απόκτηση τίτλου σπουδών, αλλά στο να κατακτήσουν δεξιότητες και γνώσεις για τον στίβο της εργασίας, με αξιώσεις και προοπτικές.

Σε ό,τι αφορά στην αξιολόγηση, σήμερα υπάρχουν όλα τα εργαλεία για τα πανεπιστήμια, όπως μισθολογικές απολαβές, απασχόληση, σταδιοδρομία αποφοίτων. Με αυτό τον τρόπο θα είναι ανταγωνιστικά, σε διεθνές επίπεδο, προσελκύοντας ακόμη κι από το εξωτερικό φοιτητές και ακαδημαϊκό προσωπικό.

Ετσι, θα έχουμε έσοδα με σωστό τρόπο και κυρίως, χωρίς να υπονομεύουμε το μέλλον των παιδιών μας.

Καταλήγοντας, πρέπει να προηγηθεί ουσιαστικός διάλογος, χωρίς εμμονές και παρωπίδες, κάτι ωστόσο που όπως φάνηκε από την προσχηματική διαβούλευση του νομοσχεδίου, η κυβέρνηση δεν θέλει.

Το ΠΑΣΟΚ έφερε σημαντικές αλλαγές στην Ανώτατη Παιδεία τη δεκαετία του ‘80, με σαφή κατεύθυνση την πρόσβαση στην Παιδεία, για όλους. Σήμερα, έχει ως θέση τη δυνατότητα να υπάρξουν και μη κρατικά πανεπιστήμια, με αυστηρό πλαίσιο, που θα διασφαλίζει ποιότητα και δεν θα υπονομεύει τα κρατικά.

Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, που επηρεάζουν το μέλλον των παιδιών μας, συνδιαμορφώνονται και δεν επιβάλλονται.

Η κυβέρνηση με βεβιασμένες και ατεκμηρίωτες αποφάσεις της στην Παιδεία, το μόνο που θα επιτύχει θα είναι η διεύρυνση ανισοτήτων.

Κάποτε ένα παιδί από φτωχή οικογένεια, ξεκινώντας από το μηδέν, έβρισκε το δρόμο του, σπούδαζε και πρόκοβε. Σήμερα μπορούμε να πούμε το ίδιο;

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News