Νικολέττα Θωμά: «Η τέχνη οφείλει να θέτει τα ερωτήματα και όχι να δίνει τις απαντήσεις»
«Ήθελα να επιστρέψω «σπίτι μου» έστω και προσωρινά για να πω μια τέτοια ιστορία που μιλάει για θέματα παγκόσμια που δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο σε εμάς» σημειώνει η Πατρινή Νικολέττα Θωμά μιλώντας στο pelop.gr για την παράσταση «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού».
Η Λ (Νικολέττα Θωμά) σας προσκαλεί σε συνεδρίες ομαδικής ψυχανάλυσης στο θέατρο Act κάθε Παρασκευή και Σάββατο από 1η Απριλίου έως και 16 Απριλίου στις 21:15. Το θέμα-αφορμή των συνεδριών θα είναι η ζωή του Λεοπόλδου Β’, βασιλιά του Βελγίου και ιδιοκτήτη του Κονγκό. Η Λ σας παρακινεί να φύγετε για λίγο από το μαξιλαράκι της βόλεψής σας και του “ωχαδελφισμού” και να αναζητήσετε όλοι μαζί την αλήθεια, το δίκαιο και την ευθύνη σας για όσα συμβαίνουν στον πολιτισμένο κόσμο που ζούμε. Η Λ όμως δεν αρκείται στη συζήτηση, θέλει πράξεις. Θέλει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πόσοι θα ακολουθήσετε;
Η Νικολέττα Θωμά, επιστρέφει στην γενέτειρά της την Πάτρα και μιλά στο pelop.gr για το κατά πόσο πολιτισμένος είναι ο κόσμος που ζούμε, τη δικαιοσύνη και πολλά άλλα.
Επιστρέφετε στην Πάτρα με την παράσταση «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού». Πώς είναι αυτή η επιστροφή;
Είναι μια επιστροφή στις ρίζες την οποία ένιωσα ως εσωτερική ανάγκη για πρώτη φορά. Ένα πολύ ευχάριστο προσωπικό γεγονός (η γέννηση της κόρης μου) και μια πολύ δυσάρεστη παγκόσμια συνθήκη (η πανδημία) που συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα πριν από 2 χρόνια μου θύμισαν ότι το παγκόσμιο γίνεται προσωπικό και το αντίστροφο. Και ήθελα να επιστρέψω «σπίτι μου» έστω και προσωρινά για να πω μια τέτοια ιστορία που μιλάει για θέματα παγκόσμια που δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο σε εμάς (όπως η πανδημία) αλλά αξίζει να τα πάρουμε προσωπικά για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω.
Πόσο πολιτισμένος είναι ο πολιτισμένος κόσμος στον οποίο ζούμε;
Ο δυτικός κόσμος που ζούμε σήμερα είναι πράγματι ο πιο πολιτισμένος κόσμος που υπήρξε ποτέ. Αυτή είναι όμως μια εντελώς θεωρητική συζήτηση και δεν έχει κανένα κόστος όταν την κάνουμε από τον καναπέ του σπιτιού μας ενώ ένας λαός κοντά μας παλεύει να σώσει τη ζωή του και την περιουσία του από στρατιωτική εισβολή και άλλοι λαοί πιο μακριά μας το ζουν αυτό στην καθημερινότητά τους αλλά εμείς δεν το μαθαίνουμε ή δεν ασχολούμαστε ποτέ. Και οι άνθρωποι γίνονται ονόματα σε λίστες που συνοψίζονται με έναν αριθμό θυμάτων κατά προσέγγιση. Αυτά είναι τα θεμέλια του πολιτισμένου μας κόσμου λέει ο Θανάσης Τριαρίδης στο Leopold.
Αποδίδεται τελικά η δικαιοσύνη;
Δύσκολη ερώτηση. Η δικαιοσύνη αποδίδεται μόνο όταν ο αδικημένος, ο καταπιεσμένος, ο ανίσχυρος έχει φωνή πιο δυνατή από τον ισχυρό και η κοινωνία ανοιχτά αυτιά για να τον ακούσει. Σε αυτούς τους αδύναμους, «τους ανώνυμους» δίνει φωνή ο συγγραφέας του έργου Θανάσης Τριαρίδης και μας ρωτάει αν έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά να τους ακούσουμε ή αν προτιμάμε να κάνουμε πως δεν υπάρχουν, πως δεν υπήρξαν ποτέ.
«Είναι ο Λεοπόλδος ένας σούπερ σταρ της ιστορίας;» Ποια είναι η δική σας απάντηση;
Την προσωπική μου άποψη θα μπορούσα να σας την πω μετά το πέρας των παραστάσεων. Πιστεύω ότι η τέχνη οφείλει να θέτει τα ερωτήματα και όχι να δίνει τις απαντήσεις. Οπότε θα πρέπει να ρωτήσετε τους θεατές όταν βγουν από την παράσταση κι εύχομαι ο καθένας να δώσει τη δική του απάντηση. Αν έστω και ένας θεατής έχει μετακινηθεί λίγο από τη θέση του ή έστω έχει αμφισβητήσει λίγο τη βεβαιότητά του, τότε μάλλον η παράσταση θα έχει πετύχει.
Πόσο ανοικτό πιστεύετε πως είναι το κοινό και κατ’ επέκταση ο καθένας μας να παραδεχτεί αλήθειες;
Το κοινό έρχεται στο θέατρο για να «συγκινηθεί», να μοιραστεί με άλλους συναισθήματα και σκέψεις χωρίς απαραίτητα να τα εκφράσει με λόγια. Η συνήθης σύμβαση του θεάτρου είναι ότι σε αυτό το «παιχνίδι» που γίνεται πάνω στη σκηνή, το κοινό βλέπει από έξω με μια καινούργια ματιά κάτι που το αφορά έμμεσα ή άμεσα. Στην παράστασή μας, αυτή η σύμβαση σπάει και το κοινό μπαίνει στο παιχνίδι.
Η Λ (που υποδύομαι εγώ) μιλάει ευθέως στον κάθε θεατή και μας καλεί να τη βοηθήσουμε να αναζητήσει την αλήθεια πίσω από τα ιστορικά γεγονότα. Όπως θα δείτε στην παράσταση, αυτή η αναζήτηση δε θα είναι εύκολη ούτε για τη Λ γιατί μερικές φορές για να πλησιάσουμε στην αλήθεια πρέπει να ανατρέψουμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Αναλαμβάνουμε ως κοινωνία και ως άτομα ξεχωριστά τις ευθύνες μας;
Νομίζω ότι συνήθως φωτίζουμε περισσότερο την αρνητική, την καταπιεστική πλευρά της ευθύνης. Θα ήταν πιο χρήσιμο να τη δούμε από την Καζαντζακική οπτική «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» όχι ως υποχρέωση αλλά ως νοηματοδότηση της ζωής.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
