Ο Γιώργος Παπαύλου στην «Π»: Η υποκριτική, οι ευκαιρίες και άποψη για τη διαφορετικότητα

Κρίστυ Κουνινιώτη

Το περασμένο παρασκευο-σαββατοκύριακο ήρθε στην Πάτρα, όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει η οικογένειά του, με την παράσταση «Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα», όπου πρωταγωνιστεί, και που έχει κερδίσει κριτικούς και κοινό στην Αθήνα. Το ίδιο κατάφερε κι εδώ, με τους Πατρινούς να σπεύδουν στο θέατρο «act» για να απολαύσουν και να χειροκροτήσουν την εξαίρετη ερμηνεία του. Ο ταλαντούχος Γιώργος Παπαπαύλου, ο οποίος όπως μας είπε νιώθει φανταστικά όταν παίζει στη γενέτειρά του, μιλάει στην «Πελοπόννησο», φωτίζοντας πτυχές της προσωπικότητας και της επιτυχημένης –«με πολλή δουλειά, πολλές αναποδιές και πολλές τρικλοποδιές», όπως τονίζει, πορείας του.

-Πότε νιώσατε το πρώτο σκίρτημα για την υποκριτική;

Στη Β’ Λυκείου η καθηγήτριά μου των Γερμανικών, επειδή ήμουν ένα παιδί εξωστρεφές, με χιούμορ, μου άρεσαν οι πλάκες κ.λπ., μου είπε «εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Εκείνη τη στιγμή, ενώ δεν το είχα ποτέ σκεφτεί, κάτι άγγιξε μέσα μου και από την επόμενη μέρα έλεγα «θα γίνω ηθοποιός». Αυτή ήταν. Τόσο απλό (γέλια).

-Οι δικοί σας ήταν σύμφωνοι με την απόφασή σας;

Οχι εξαρχής. Δεν ήταν και ακραία αντίθετοι, αλλά τα πρώτα χρόνια που σπούδαζα στη δραματική σχολή, το έκανα λίγο κρυφά, γιατί παράλληλα σπούδαζα και Νομική, οπότε είχα το άγχος να μην την αφήσω.

-Την αφήσατε;

Οχι, όχι. Την τελείωσα.

-Φοβηθήκατε το χάος που ανοιγόταν μπροστά σας, όταν πήγατε άγνωστος στην Αθήνα, να δοκιμαστείτε σε έναν χώρο όπου υπάρχει πληθώρα ηθοποιών και ταλέντα που ίσως δεν αναγνωρίζονται; Ή αναγνωρίζονται όλα τα ταλέντα, τελικά;

Αααχ! Τι ήταν αυτό που είπατε… Να ξεκινήσω από το πρώτο. Οχι δεν φοβήθηκα.

Είχα άγνοια κινδύνου, ήμουν και από τη φύση μου πολύ μαχητικός. Ο,τι έβαζα στο κεφάλι μου θα το έκανα, ο κόσμος να γυρνούσε ανάποδα, οπότε είπα «πάμε, κι ό,τι γίνει». Κρατούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και μια φράση που μου είπε στη Γ’ Λυκείου μια σπουδαία καθηγήτρια που είχα στην Ιστορία, η οποία όταν της ανακοίνωσα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, μου απάντησε «Γιώργο, καλή επιτυχία και μην ντραπείς να κάνεις πίσω αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα ονειρεύεσαι». Με καθόρισε αυτή φράση και τη σκέφτομαι ακόμα. Αλλά, ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν ωραία.

Τώρα, για το αν όλα τα ταλέντα αναγνωρίζονται… Πριν λίγα χρόνια πίστευα ότι αναγνωρίζονται. Σήμερα, όμως, όπως είναι η κατάσταση στην ελληνική πραγματικότητα, επειδή ο χώρος είναι ένα χάος, όπως πολύ εύστοχα το περιγράψατε, η αγορά είναι μικρή, οι πελατειακές σχέσεις και στον χώρο μας είναι έντονες και δεν είναι όπως στην Αμερική που κάποιος παραγωγός θα βάλει τα λεφτά και θέλει να τα πάρει πίσω οπότε δεν θα κάνει ρουσφέτι. Εδώ υπάρχουν ταλέντα που κάποια στιγμή κουράστηκαν και αποσύρθηκαν. Αν είχαν την επιμονή, την υπομονή, τα μέσα να μείνουν, μπορεί λίγο αργότερα να αναγνωρίζονταν, αλλά πολύ συχνά εδώ σε καθυστερούν…

-Συνεπώς, θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό; -πέραν του αδιαμφισβήτητου ταλέντου σας, βέβαια.

Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ξέρω ότι ήμουν ένα πολύ εργατικό παιδί και άρπαξα τις ευκαιρίες. Αν αυτό είναι τύχη, ναι. Βρέθηκαν δυο-τρεις ευκαιρίες στον δρόμο μου που τις άρπαξα και άρχισε η πορεία μου. Αλλά έγινε με πολύ σκληρή δουλειά, με πολλές αναποδιές και πολλές τρικλοποδιές.

-Είναι χαρακτηριστικό του χώρου σας οι τρικλοποδιές, φαντάζομαι…

Ε, μπορεί να είναι και της ράτσας μας. (γέλια)

-Εχετε συμμετάσχει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, ο «Ντίνος» σας, όμως, στα «Μαύρα Μεσάνυχτα» ήταν αποκάλυψη. Τι σημαίνει για εσάς αυτός ο ρόλος;

Ηταν ευτυχής στιγμή, γιατί στην τηλεόραση δεν έχεις την ευκαιρία να κάνεις ρόλους που απαιτούν τέτοια μεταμόρφωση. Συνήθως, στην τηλεόραση, αν ξεχωρίσεις σε κάτι, μετά δύσκολα σου προτείνουν κάτι άλλο. Ο «Ντίνος», λοιπόν, ήρθε στα χέρια μου, αφότου πέρασα από ένα κάστινγκ, με υποψήφιους σχεδόν 300 ηθοποιούς. Ηταν ένας ρόλος πρόκληση, με κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα -ήταν μια πολιτική πράξη. Εγώ έτσι τον αντιμετώπισα σε μια εποχή που χρειάζεται να αλλάξουν πράγματα, χρειάζεται να δούμε αυτό το «διαφορετικό». Είμαι ευτυχής που έκανα αυτή τη δουλειά, η οποία δουλειά, από την άλλη, μου κόστισε στο εξής: Μου έγιναν 4-5 προτάσεις ίδιου ύφους, οπότε προτίμησα να απέχω…

-Πώς κρίνετε το επίπεδο της αποδοχής της διαφορετικότητας στην ελληνική κοινωνία;

Αν το συγκρίνουμε με τις προηγούμενες δεκαετίες, σαφώς έχουν γίνει πολλά βήματα και σε θεσμικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Ωστόσο, μην επαναπαυόμαστε. Εχουμε πολλή δουλειά ακόμα, σαν κοινωνία, στο να κατανοήσουμε, να μπει στη συνείδησή μας, να μας γίνει πεποίθηση ότι αυτό το διαφορετικό μπορεί να είναι απλά ένα άλλο κανονικό. Αυτή η φράση μπορεί να μας ανοίξει δρόμους και να μη νιώθουμε ότι κινδυνεύουμε από κάτι που δεν είναι σαν εμάς.

-Στόχος σας για τα επόμενα χρόνια;

Θα ήθελα να είμαι υγιής, σωματικά και ψυχικά. Να συναντήσω ανθρώπους που θα μου ανοίξουν τους ορίζοντές μου, θα με εξελίξουν, και να έρθει ό,τι είναι να έρθει, αρκεί να μπορώ να το απολαύσω.

-Μετά τα «Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα» τι σχεδιάζετε;

Είμαι σε συζητήσεις για μια παράσταση για το καλοκαίρι, οπότε δεν μπορώ ακόμα να ανακοινώσω τίποτα. Κατά τ’ άλλα, διδάσκω υποκριτική, έχω και τα δικά μου εργαστήρια για ερασιτέχνες, τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στις παραστατικές τέχνες και είμαι, επίσης, στη «Θυμέλη», πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σε συνεργασία με την Ακαδημία Αθηνών. Φτιάχνουμε ένα πολυμεσικό λεξικό για τις παρασταστικές τέχνες και είμαι στη συντακτική ομάδα. Οπότε ακολουθώ και μία ακαδημαϊκή πορεία…

-Χριστούγεννα;

Στην Αθήνα. Παίζουμε και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, αλλά στις 3 Ιανουαρίου σχεδιάζω να έρθω Πάτρα για ένα 4ήμερο.

-Και μια ευχή για το 2025;

Να πηγαίνουμε εκεί που βρίσουμε την αγάπη και να μπορούμε να την εισπράξουμε, να τη δεχτούμε.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News