Ο μέλλων μακαρίτης που μένει ζωντανός
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ τομέας υγείας έχει που καταστρέφεται επί τρεις δεκαετίες, ακόμα και όταν βελτιώνεται. Δεν πρόκειται για αντίφαση αλλά για τον γνωστό ελληνικό κανόνα: Αντιπολιτεύσεις και συνδικαλιστές επιδίδονται σε εσχατολογικές διαπιστώσεις και προβλέψεις για τα νοσοκομεία και τη μοίρα των ασθενών, ενώ οι κυβερνήσεις αμύνονται. Ο κανόνας αυτός πάσχει από τον κλασικό εγχώριο αμοραλισμό: Η σκοπιμότητα υπερισχύει της πραγματικότητας, χωρίς να μας πτοεί ότι η καταστροφολογία προκαλεί κοινωνική ανασφάλεια και φοβία. Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος. Από την άλλη, και η πεισματική άρνηση παραδοχής των αδυναμιών, επίσης πάσχει ηθικά. Επιτέλους, πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
ΠΑΡΑ ΤΗΝ ένταση και την κραυγαλέα αλλά προβλέψιμη αντίθεση που επιβάλλει η προεκλογική περίοδος, φαίνεται ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμπίπτουν στην αναγνώριση ότι το δημόσιο σύστημα υγείας θέλει αναδόμηση. Αποκλίνουν στις προσεγγίσεις, αλλά όλα δείχνουν ότι αυτός θα είναι ένας από τους καυτούς φακέλους της μετεκλογικής περιόδου. Ο τομέας χρειάζεται αλλαγές, ενισχύσεις, ανασχεδιασμό που θα επιτρέψει μια πιο ορθολογική κατανομή των πόρων. Ολοι ξέρουμε ότι μια νόσος που προκάλεσε εκφυλιστικές συνέπειες στο σύστημα ήταν η αντίληψη ότι οι δημόσιοι πόροι είναι για φάγωμα, μια αντίληψη που καλλιέργησε παρασιτισμούς οι οποίοι βρήκαν πολιτικά και συνδικαλιστικά άλλοθι.
Η ΚΡΙΣΗ της περασμένης δεκαετίας κανονικά (αν και ο όρος αυτός πάσχει ακόμα στη χώρα) θα έπρεπε να μας έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι πόροι δεν επαυξάνονται με θαύματα. Ας αφήσουμε τους ψευτο-ιδεαλισμούς και τις υπεκφυγές. Η θεραπεία χρειάζεται πραγματισμό και τόλμη. Και λιγότερες κραυγές, όπως βέβαια και λιγότερη υπερεκμετάλλευση δραμάτων και ατυχιών που μας κομίζει η επικαιρότητα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
