Οχι άλλη εύκολη κριτική για τις Εθνικές μας ομάδες μπάσκετ…
Γιατί δεν πήγε καλά η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ των Νέων Ανδρών; Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα, ας κοιταχτούμε πρώτα όλοι στον καθρέφτη κι ας αναρωτηθούμε: «Κάναμε όσα έπρεπε στους συλλόγους μας για το μέλλον του μπάσκετ τα τελευταία 10-15 χρόνια»;
Ο δημοσιογράφος της «Π» και του pelop.gr Κώστας Λαμπρόπουλος γράφει για τις Εθνικές μπάσκετ 
Για να έρθει ένα παιδί στον κόσμο χρειάζεται περίπου 9 μήνες (εκτός αν πρόκειται για τον Σποκ στο κλασικό «Η οργή του Καν»).
Για να μεταμορφωθεί μια κάμπια σε πεταλούδα θέλει 1,5 περίπου μήνα.
Και για να ωριμάσει ή να παλιώσει ένα κρασί θέλει 10ετίες ολόκληρες.
Στην Ελλάδα το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να αλλάξει μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο. Για την ακρίβεια οι παθογένειές του. Τα κακώς κείμενά του!
Γιατί;
Γιατί έτσι είπαν ο Ζαρατούστρες των social media! Ή μάλλον το πρόσταξαν! Αυτή ακριβώς τη νοοτροπία δεν την… τραγούδησε και ο Σαββόπουλος στον «Ξερόλα» του;
«Λι ραρά ραλέρο
και καλά και κακά
όλα εγώ τα ξέρω,
στη ζωή μ΄ οδηγεί
μαγεμένο βέλος
και γυρνώ στην αρχή
λίγο πριν το τέλος».
Τι κι αν οι ομάδες μας συνεχίζουν να παίζουν με τους γεννημένους στα ΠΑΣΟΚικά 80ς παίκτες; Τι κι αν προερχόμαστε από μια Ιουρασική και μια Κρητιδική περίοδο μαζί στο ελληνικό μπάσκετ; Τι κι αν όλα αυτά τα ωραία που έχουν γίνει από τον περασμένο Σεπτέμβριο σε επίπεδο Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης δεν είχαν γίνει ποτέ μα ποτέ στα χρονικά;
Οχι, όχι κύριοι! Για όλα φταίει ο Γιατράς, φταίει ο Γιατρής, φταίει και ο Χατζηπετρής! Αλλά προς Θεού, φταίνε πάντα οι άλλοι κι όχι εμείς οι ίδιοι.
Τι κάναμε αλήθεια για τις υποδομές μας; Πόσα παιδιά μαζέψαμε στις Ακαδημίες μας; Εχουμε καλούς προπονητές; Τους εξειδικεύσαμε; Τους δώσαμε όλα τα εχέγγυα για να δουλέψουν απερίσπαστοι; Επενδύσαμε στο νέο αίμα ή ακόμη παίζουμε με τους… γεροντάδες; Φτιάξαμε νέα γήπεδα; Ανοικτά και κλειστά; Διοργανώσαμε τουρνουά μίνι; Βγήκαμε στη γύρα στα σχολεία και στις αλάνες (όπου υπάρχουν τέλως πάντων ακόμη αλάνες…) για να «τσιμπήσουμε» ταλέντα της διπλανής πόρτας; Διοργανώσαμε 3on3 στον σύλλογό μας; Βάζαμε στη 5άδα σε κάθε αγώνα τους πιτσιρικάδες μας; Δηλώναμε στη 12άδα σε κάθε παιχνίδι τους… ακόμη πιο πιτσιρικάδες μας; Πήγαμε τα παιδιά καμιά εκδρομούλα, τους κάνουμε που και που κανα τραπέζι για να τα έχουμε «ψημένα» στο μπάσκετ; Τα πείσαμε ότι το άθλημα παίζεται στο παρκέ, χωρίς τέιπ και πανάκριβα σπορτέξ και όχι στο Facebook;
Και το κυριότερο: Πώς αξιοποιούμε τα χρήματα που παίρνουμε κάθε μήνα από τη συνδρομή των γονέων;!
Απλά ερωτήματα (αυτο)κριτικής. Γιατί λέμε ναι στην κριτική, όχι όμως και στην κατάκριση!
Γιατί ο «Ξερόλας» του Νιόνιου όσους Ιτούδηδες και να του φέρεις, πάντα θα ψάχνει να βρει τι απορρυπαντικό χρησιμοποιούσε ο φροντιστής για τις πετσέτες στον πάγκο… Και εκεί θα κολλήσει!
Και για να το σοβαρέψουμε: Η εποχή με τα «κολλητηλίκια», τις δημόσιες σχέσεις, τα βαφτιστήρια και την αναξιοκρατία έχει περάσει. Στους πάγκους των Εθνικών ομάδων θα κάθονται οι καλύτεροι. Και ο Μάκης Γιατράς είναι μέσα στους καλύτερους. Τόσο απλά. Δεν ξέρουμε, άλλωστε, και πάρα πολλούς προπονητές, που να έχουν εμπιστευτεί όλα αυτά τα χρόνια νέους Ελληνες παίκτες στις ομάδες τους…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
