Ούτε ένα δάκρυ για τον Τζέιμς Μποντ…

Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

Ο Ντάνιελ Κρεγκ ποτέ δεν μας άρεσε. Οταν έχεις μεγαλώσει με το πρότυπο του Μποντ στον «Χρυσοδάχτυλο», στο «Οκτάπουσι», άντε και στο «Ο κόσμος δεν είναι αρκετός», δεν μπορείς να χωνέψεις εύκολα την… χρονική ασυνέχεια που δημιουργήθηκε από το «Καζίνο Ρουαγιάλ» κι έπειτα, με τον 007 να εξελίσσεται σε ένα (αυτο)καταστροφικό μείγμα, σε κάτι ακατανόητο, σε ένα συνονθύλευμα μεταξύ Μπρους Γουίλις στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», Ράμπο και… Εξολοθρευτή!
Αυτός ήταν κι ο βασικός λόγος που δεν χαραμίσαμε ούτε ένα δάκρυ για τον θάνατο του Μποντ στο φινάλε της τελευταίας ταινίας με τον αλλοπρόσαλλο τίτλο, αφού τελικά… ήταν η ώρα του να πεθάνει (ναι-ναι, μόλις γίναμε spoilers!). Για την ακρίβεια δεν νιώσαμε… ούτε κρύο, ούτε ζέστη με την ωδή του «Μ», του «Q» και της Μανιπένι στη μνήμη του διασημότερου μυστικού πράκτορα στην Ιστορία του κινηματογράφου.
Στο τέλος του «Μπρέιβχαρτ» νιώθεις μια κάποια ανατριχίλα βρε παιδί μου, με τον θάνατο του Χαν Σόλο στα σίκουελ του «Πολέμου των Αστρων» θυμώνεις, ξενερώνεις και ξαναθυμώνεις, ακόμη-ακόμη και στην θυσία του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στο «Avengers: End Game» φύγαμε από τον σινεμά, βλέποντας δίπλα μας κλαμμένα πρόσωπα (όχι τόσα όσα του «Τιτανικού», αλλά και πάλι κάμποσα). Το «αντίο» του 007, αντίθετα, πέρασε απαρατήρητο… Και θα τρίζουν τα κόκαλα του Ιαν Φλέμινγκ, του Σον Κόνερι και του Ρότζερ Μουρ…
Σε κάθε περίπτωση, ο Μποντ πέθανε, ο Ιντιάνα Τζόουνς έρχεται. Αυτόν, τουλάχιστον, δεν μπορούν να τον πεθάνουν με τίποτα…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News