Οταν η Πάτρα πάει σην Αθήνα «για διεκδικήσεις»

ΟΙ ΠΑΤΡΙΝΕΣ αυτοδιοικητικές δυνάμεις, υπό την καθοδήγηση της δημοτικής αρχής μεταβαίνουν στην Αθήνα, προκειμένου να θέσουν υπό υιοθεσία και κάλυψη το αίτημα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων που έχουν πολιορκήσει δικαστικά το κράτος και πολιτικά τον Δήμο, όπως επίσης και το αίτημα να διασφαλιστούν πόροι μισθοδοσίας.

ΕΙΝΑΙ λόγοι δικαιοσύνης ή πολιτικής σκοπιμότητας που επιβάλλουν το διάβημα αυτό, το οποίο θα τεθεί και προς την κυβερνητική πλευρά; Καθένας μπορεί να κρίνει, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γενικότερο μήκος κύματος στο οποίο κινούνται δημοτική αρχή και αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια.

ΣΙΓΟΥΡΑ πάντως εκ του αποτελέσματος θα κριθεί η διάθεση τοπικού πολιτικού κεφαλαίου σε μια διεκδίκηση που τείνει να κυριαρχήσει στην τοπική ατζέντα στις προτεραιότητες των αιτημάτων προς την κυβέρνηση και το κράτος. Μια ατζέντα που χρειάζεται ενίσχυση και αναμόρφωση, σύμφωνα προς τις ανάγκες της πόλης και τα σημεία των νέων εποχών, τα οποία δεν είναι βέβαιο ότι παρακολουθούμε.

Η ΔΙΠΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ από την αποκατάσταση της δημοκρατίας θα ήταν μια ευκαιρία να αναδείξουμε τις αρετές και τα επιτεύγματα της δυσφημισμένης μεταπολίτευσης, που απαξιώθηκε αναδρομικά, πληρώνοντας παθογένειες και αβελτηρίες που εκδήλωσε στην πορεία το πολιτικό σύστημα, αγκαλιά με την κοινωνία.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ η επέτειος πνίγηκε στους καπνούς από τις πυρκαγιές που έχουν καταμαυρίσει την ελληνική επικράτεια από την Κρήτη μέχρι το Αιγαίο, το Ιόνιο, τον Εβρο. Μια τραυματική συνθήκη που δεν κολακεύει την πολιτική εξουσία, έστω και αν η κλιματική αλλαγή και οι υπέρμετροι καύσωνες συνιστούν διεθνή πραγματικότητα.

ΜΙΑ δεύτερη χαμένη ευκαιρία ήταν η αφορμή για ένα φρεσκάρισμα της συλλογικής μνήμης γύρω από τα γεγονότα, επικά και τραγικά, της εκκωφαντικής διετίας 1973- 75.

ΝΟΜΙΖΑΜΕ ότι τα αγνοούν -και κακώς- οι μικροί, αλλά φαίνεται ότι τα αγνοούν -και κάκιστα- οι μεγάλοι.