Πάσχα: Προσμένοντας την Ανάσταση
Πέρυσι ήταν δέος, αμηχανία, αλλά και μια σχεδόν μεθυστική αναζήτηση νέας καθημερινότητας και άλλων διεξόδων για επαφή, ψυχαγωγία, εκτόνωση. Η κατάρρευση της αναγνωρίσιμης κανονικότητας και η αδρανοποίηση των βεβαιοτήτων από τη μια μας στένευε και μας στενοχωρούσε, από την άλλη μας λύτρωνε.
Εμβόλιο ευφορίας
Ωσπου ζήσαμε το εκκωφαντικό Πάσχα χωρίς εκκλησίες, ευωχίες, συναθροίσεις και μιας όμορφης, λιτής κοσμικό-τητας νομιμοποιημένης κάτω από το προκάλυμμα του θρησκευτικού, συλλογικού και ατομικού, τελετουργικού. Φέτος, απλά, έχουμε αδημονία. Η άνοιξη μας φωνάζει και μας τραβάει από το μανίκι, αλλά μας συγκρατούν ο κανονισμός και ο φυσιολογικός ανθρώπινος φόβος. Οσο και αν απαυδήσαμε με αυτή την μακρά περιοριστική συνθήκη, γνωρίσαμε πολύ καλά τι είναι σε θέση να σου κάνει ο εχθρός. Μπορεί να ζούμε πιο χαλαρά και απείθαρχα, αλλά μέσα μας είμαστε μαγκωμένοι.
Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας φύτρωσε σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή της παράδοξης εποχής μας. Αποτυ-πώνει μια δίψα για ζωή, για επιστροφή σε παλιούς ρυθμούς και συνήθειες.
Το αίτημά μας να ξαναζήσουμε. Την ίδια στιγμή δεν λείπει ο αυτοπεριοριστικός παράγοντας της επίγνωσης. Η απουσία του θα ήταν ύβρις απέναντι στους συμπολίτες που πέρασαν και περνούν ώρες αγωνίας, θα ήταν επίσης και ανώριμη ελαφρότητα.
Αυτό το Πάσχα, θα είναι η γιορτή της ελπίδας. Η ελπίδα αυτή έρχεται σχεδόν αποκλειστικά από το εμβόλιο και την επιστήμη. Αλλά ας αφήσουμε να τη συμβολίσει πιο παραστατικά και πιο ανοιξιάτικα το μεγάλωμα της μέρας, η ανθοφορία, η άνοδος του υδραργύρου, ο καθαρός αέρας.
Η βλάστηση
Πίστη, ελπίδα, μέθεξη, συνάντηση με τα προσωπικά βιώματα. Και απέξω η άνοιξη. Η φάση αναγεννιέται και φουντώνει, καλλιεργώντας την παραμυθητική υπόσχεση ότι η ζωή βρίσκει τον δρόμο της πάντοτε:
Ακόμα και αν το τσιμέντο αμύνεται, η βλάστηση θα βρει τη διέξοδο προς το φως. Αλλά το ίδιο το αφήγημα της Μεγάλης Εβδομάδας διδάσκει ότι ναι μεν δεν υπάρχει θάνατος χωρίς ζωή, αλλά και δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο. Κάτι θα πενθεί κανείς μια στο τόσο. Είτε υπαρκτή απώλεια. Είτε θανάσιμη μνήμη. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοούν τα Ευαγγέλια.
Ψάχνοντας το φως
Από μικρή το μάτι μου αναζητούσε το φως. Τραβούσα τις κουρτίνες για να διαχέεται στο δωμάτιο το φως και τις ημέρες που είχε σύννεφα έψαχνα ανάμεσά τους να βρω ένα φωτεινό σημείο. Δεν τα κατάφερνα πάντα αλλά η λαχτάρα της αναζήτησης με γέμιζε χαρά. Μεγαλώνοντας αυτή η αναζήτηση επεκτάθηκε σε πολλά πράγματα της καθημερινότητας.
Σ’ αυτό συνέβαλε και η πατρική συμβουλή. «Ακόμα και στα αρνητικά υπάρχει κάτι θετικό. Αρκεί να το αναζητήσεις». Τα στιγμιότυπο από τη μαρίνα της Πάτρας, ένα συννεφιασμένο απόγευμα του Απριλίου, αποτυπώνει το φως της ελπίδας. Κάπου θα το εντοπίσουμε αν τραβήξουμε τη σκοτεινή κουρτίνα της πανδημίας και δεχτούμε το μήνυμα της Ανάστασης.
Προσμένοντας την Ανάσταση
Ηταν ένας μακρύς βαρύς χειμώνας, αλλά πάντα μα πάντα, ακολουθεί η άνοιξη. Οσο βελτιώνεται ο καιρός και ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες, ακόμα και στο κέντρο της πόλης τα πάντα ανθίζουν.
Αυτό προσμένουμε και για τις ψυχές μ. Μια δική μας Ανάσταση. Την Ανάσταση της κοινωνίας, που δεν έχει περάσει και λίγα τα τελευταία χρόνια.
Το άρωμα του γιασεμιού
Ξέρετε πως πήρε το όνομά του το γιασεμί; Οι αρχαίοι Ελληνες το έλεγαν ιάσμινον, φέρνοντάς το από την Περσία και τη μακρινή Ανατολή. Ο δούκας της Τοσκάνης το λάτρεψε σαν θησαυρό. Ερχεται κάθε άνοιξη, μαζί με την πασχαλιά, σηματοδοτώντας το τέλος του σταυρικού μαρτυρίου και την Ανάσταση.
Το λευκό του χρώμα δηλώνει την αγνότητα, το άρωμά του θα σταματήσει τον κάθε διαβάτη, ο οποίος δεν θα μπορέσει να μην αναρωτηθεί: «Πως ένα τόσο δα άνθος βγάζει αυτόν τον καταρράκτη ομορφιάς;».
Πασχαλινό τραπέζι στο χωριό
Τότε δε μας περιόριζε τίποτα. Το πιο χαρακτηριστικό, όμως που θυμάμαι ήταν π παρουσία του παππού μου.
Τον θυμάμαι χαρούμενο, να μας λέει τις ιστορίες του. Δυστυχώς, δεν είναι πια μαζί μας. Πάντα θα λείπει από τις γιορτές και από την καθημερινότητα.
Τις επόμενες χρονιές δεν ήμουν στο σπίτι το Πάσχα καθώς έλειπα για προετοιμασία. Αυτό το πασχαλινό τραπέζι, λοιπόν, έχει παραμείνει στη μνήμη μου, καθώς γιορτάσαμε όλοι μαζί δίχως την απουσία κανενός. Τουλάχιστον το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας».
Ολα τα έθιμα
Η γιαγιούλα μου, μας μάθαινε όλα τα έθιμα. Εκκλησία την μεγάλη εβδομάδα με το «βιβλιαράκι» μας, νηστεία με τηγανητές πατατούλες και κολοκυθάκια. Κόβαμε ζουμπούλια, κρίνους και φρέζιες από την ασβεστωμένη αυλή και τα πηγαίναμε στην εκκλησία για να στολίσουμε τον επιτάφιο. Επρεπε να περάσουμε από κάτω τρεις φορές σταυρωτά και να κάνουμε την προσευχή μας.
Το μεγάλο Σάββατο σπάγαμε στάμνες για την «πρώτη ανάσταση». Ο θείος μου ετοίμαζε το αρνάκι για την Κυριακή με τόση υπομονή και μεράκι. Λουκούμι έβγαινε, έλεγαν! Την Κυριακή του Πάσχα μαζευόταν όλο το σόι της μαμάς μου και γινόταν μεγάλο γλέντι. Χορός, χαμός και χαρά. Τι ωραία χρόνια, αξέχαστα!!!
- Από την “Π” της Παρασκευής 23 Απριλίου 2021
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
