Πέτρος Περσεφόνης: Όταν συνάντησα τον Άγιο Παΐσιο

Πελοπόννησος Newsroom

Πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή σου από μια συνάντηση λίγων ωρών; Πόσο μπορεί να χαραχτεί στην ψυχή η απλότητα ενός βλέμματος, ο ήχος μιας φωνής που μιλάει για το άκτιστο Φως, για την έμπρακτη αγάπη, για τη ζωή του Θεού μέσα στον άνθρωπο;

Ο Πέτρος Περσεφόνης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, μοιράζεται ένα βαθιά προσωπικό βίωμα: τις συναντήσεις του, το 1969 και το 1972, με τον τότε άγνωστο στο ευρύ κοινό Γέροντα Παΐσιο, σε μια καλύβα στον Τίμιο Σταυρό του Αγίου Όρους. Εκεί όπου η ταπεινότητα έγινε βιωματικό κήρυγμα και η αγιότητα μια αθόρυβη δύναμη μεταμόρφωσης.

Το άρθρο του Πέτρου Περσεφόνη:

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ  ΑΓΙΟΤΗΤΑ

(Άγιος   Παΐσιος)

Του Πέτρου Περσεφόνη

Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών. 

Μεγάλη έκπληξη αποτελεί το γεγονός ότι η σειρά  << Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον ουρανό>>, που παρουσίασε  το MEGA, είχε τη μεγαλύτερη τηλεθέαση και μάλιστα με μεγάλη διαφορά συγκριτικά με τις άλλες σειρές  που παίζονταν αυτές τις μέρες στα άλλα κανάλια. Οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στο MEGA για το ρίσκο που πήρε να παρουσιάσει ένα καθαρώς θρησκευτικό θέμα, αλλά και στους υπεύθυνους της σειράς για την πιστότητα των γεγονότων που παρουσιάζονται. Ιδιαιτέρως δε για την ακεραιότητα της πνευματικής ακτινοβολίας του Γέροντα που οφείλεται στην άριστη  ηθοποιία του   Προκόπη Αγαθοκλέους. Ο κόσμος αηδιασμένος από τα ξυλοκέρατα  που τον ταΐζουν τα Μ.Μ.Ε  και τα διάφορα sites, άνοιξε τις τηλεοράσεις του και είδε μία καθαρότητα που δεν την περίμενε.   Είδε με έκπληξη ένα άλλο μοντέλο ζωής που το είχε ξεχασμένο, όπου κυριαρχεί η έμπρακτη αγάπη και η ταπείνωση στον απόλυτο βαθμό χωρίς εκπτώσεις. Με μια λέξη η Αγιότητα. Το μοντέλο αυτό το υπηρετούν  άνθρωποι που ευδοκιμούν κυρίως στο Άγιον όρος, στο περιβόλι της Παναγίας,  όπου  με τους πνευματικούς κόπους τους έχουν υποστεί  την καλή αλλοίωση. Το MEGA μας έδειξε έναν τέτοιον άνθρωπο, με τη γνωστή σειρά που παρουσίασε, και μας εξέπληξε. H αναζήτηση αυτών των ανθρώπων ισοδυναμεί με την αναζήτηση της Αγιότητας που ο κόσμος αποζητά με λαχτάρα όπως έδειξε η υψηλή τηλεθέαση αυτής της σειράς. Σαν συνέπεια αυτού αποτελεί η προσκύνηση του τάφου του από  χιλιάδες επισκεπτών  καθημερινά στη Σουρωτή καθώς επίσης και η επίσκεψη μεγάλου όγκου προσκυνητών στο Μοναστήρι του στο Στόμιο Κόνιτσας  ύστερα από 2 ώρες ανηφορικό περπάτημα.

Από φοιτητής περίμενα την ευκαιρία για μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Η ευκαιρία δόθηκε το 1969 όταν έμαθα  ότι στη Μονή Σταυρονικήτα  εγκατασταθήκαν νέοι μοναχοί μορφωμένοι και μαζί με αυτούς ήλθε και ο Πνευματικός τους που ασκήτευσε στο Όρος Σινά. Και το όνομα αυτού Παΐσιος.  Με δύο άλλους φίλους μου αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Μονή Σταυρονικήτα και μόνο αυτή για να γνωρίσουμε τους νέους μοναχούς και ιδιαίτερα τον πνευματικό τους Παΐσιο. Φτάσαμε στη Μονή στις 20 Μαρτίου του 1969 και εκεί γνωρίσαμε  τους νεόφερτους  μοναχούς, τον Βασίλειο (Γοντικάκη), τον Γρηγόριο, τον Αθανάσιο και άλλον έναν που δεν θυμάμαι το όνομά του. Ήταν φρέσκοι στο Μοναστήρι είχαν έλθει πριν από ένα μήνα.  Ο Βασίλειος ήταν ο Ηγούμενος του Μοναστηριού ένας επικοινωνιακός άνθρωπος με διδακτορικό από Σορβόννη και γλωσσομαθής. Τους ξένους τους υποδεχόταν τον καθένα με τη γλώσσα του.  Αυτός προσφώνησε εκ μέρους της Ιεράς Επιστασίας  τον Πούτιν όταν επισκέφτηκε το Ορός. Ο Γρηγόριος ήταν και αυτός πολύ μορφωμένος, λίγο κλειστός και έρεπε στον ασκητισμό. Ο Αθανάσιος ήταν ήρεμος άνθρωπος και τότε μόλις είχε αρχίσει να έχει πρόβλημα με το μάτι του που τελικά εξελίχτηκε σε καρκίνο. Όλα αυτά τα είδαμε στο serial του MEGA   Το πρώτο βράδυ της επίσκεψής μας είχαμε μια συζήτηση με τον Βασίλειο στο δωμάτιο που μας παραχώρησαν στον πύργο της Μονής. Ήταν χειμώνας, το τζάκι έκαιγε, κάτω τα κύματα χτυπούσαν στα βράχια και ακουγόταν ο γδούπος ρυθμικά. Το δωμάτιο φωτιζόταν από το τζάκι και εμείς ρουφούσαμε κυριολεκτικά τα λόγια του  με το χαρακτηριστικό του καυστικό και αντιφατικό ύφος που είναι εμφανές στα βιβλία του που συνέγραψε αργότερα.

Τον ρωτήσαμε πως θα δούμε τον Γέροντα Παΐσιο  και μας είπε ότι ο Γέροντας ζει μόνος του σε μια καλύβα στον Τίμιο Σταυρό περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από το Μοναστήρι αλλά έρχεται τις Κυριακές για να εκκλησιαστεί. Περιμέναμε λοιπόν με ανυπομονησία να έλθει η Κυριακή για να συναντήσουμε τον Γέροντα. Η Κυριακή ήλθε η Λειτουργία τελείωσε μα εμείς δεν μπορέσαμε να τον διακρίνουμε ανάμεσα στους άλλους καλογέρους. Ρωτήσαμε κάποιον να μας τον δείξει και αυτός μας υπέδειξε σε ένα στασίδι σε μια γωνιά του Ναού ένα αδύνατον κουλουριασμένο καλόγερο που έδειχνε καθαρά ότι δεν ήθελε να φανερωθεί. Τον πλησιάσαμε και του ζητήσαμε να μας μιλήσει και να συζητήσουμε. Αυτός μας είπε να πάμε αύριο στο καλύβι του   στον Τίμιο Σταυρό για αυτά που ζητάμε. Την επομένη ο καιρός ήταν συννεφιασμένος έτοιμος για βροχή με αρκετή ομίχλη που δεν έβλεπες στα 5 μέτρα. Ρωτήσαμε τον γέροντα Βασίλειο να μας πει πως θα πάμε και εκείνος μας είπε πως θα μας δώσει ένα άλογο που ξέρει το δρόμο και εμείς θα το ακολουθήσουμε. Έτσι και έγινε. Περάσαμε από ένα δύσβατο μονοπάτι που μόνοι μας δεν θα το βρίσκαμε με τίποτα και ξαφνικά προβάλει μπροστά μας  η καλύβα του Γέροντα Παΐσιου. Μας περίμενε στην πόρτα και μας έβαλε μέσα αφού πρώτα μας  έδειξε τον τάφο του Γέροντά του Τύχωνα που πέθανε στην εορτή της Παναγίας όπως το είχε ζητήσει από Αυτήν. Το εσωτερικό του ήταν λιτό και απέριττο με ένα μικρό παρεκκλήσι στο βάθος. Μας έβαλε να καθίσουμε σε κάτι μικρά και κοντά σκαμνάκια και άρχισε να μας μιλάει με την απλοϊκή γλώσσα του.  Στην αρχή χαλαρά  και όσο περνούσε η ώρα εμβάθυνε στις σκέψεις του μέχρι που στο τέλος μας μιλούσε για τα βιώματά του και ιδίως κατά την ώρα που  προσεύχεται όπου κάποια στιγμή σταματάει η προσευχή και βιώνει πράγματα ανείπωτα. Εκείνη τη στιγμή βλέπει το Άκτιστο Φως που λούζει  όλο το δωμάτιο και ο ίδιος συμμετέχει  στη Ζωή της Θεότητας. Μας έλεγε και άλλα πολλά που δεν είναι δυνατόν κάποιος να τα εκφράσει. Χωρίς να το καταλάβουμε πέρασαν 3 ώρες μαζί του, άρχισε να βραδιάζει  και φύγαμε για το μοναστήρι φυσικά με το άλογο. Την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη αφού περάσαμε από τις Καρυές  που ήταν χιονισμένες.

Η δεύτερη ευκαιρία μου δόθηκε τον Ιούνιο του  1972 όπου βρέθηκα στη βόρειο Ελλάδα και σκέφτηκα να περάσω από το Άγιο Όρος να συναντήσω τον Γέροντα Παΐσιο  για να πάρω  την ευχή του. Έφτασα στη Μονή Σταυρονικήτα που ήταν  το κέντρο διαμονής μου και εκεί έμαθα για την κοίμηση του Αθανασίου που είχε καρκίνο στο μάτι. Προσκύνησα τον τάφο του. Την άλλη μέρα το πρωί πήγα μόνος μου στον Τίμιο Σταυρό, γιατί έμαθα τον δρόμο και συνάντησα τον Παΐσιο. Έμεινα μαζί  του μία ολόκληρη μέρα με συζητήσεις, πνευματικές συμβουλές και οδηγίες για τη ζωή μου. Εκεί είδα μια συκιά που της είχε αφαιρέσει τη φλούδα. Τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό αφού η συκιά θα ξεραθεί και μου είπε πως έτσι θα είναι οι Ιερείς αν βγάλουν τα ράσα. Έφτασε το μεσημέρι  και έπρεπε να φάμε. Μου έδωσε ένα τσίγκινο πιάτο πήρε και αυτός ένα. Πήγαμε σε μια ντοματιά και κόψαμε από μία ντομάτα. Την πλύναμε και τη φάγαμε. Αυτό ήταν όλο το γεύμα. Μετά πήγαμε στη βρυσούλα και ξεπλύναμε τα πιάτα μας. Είδες, μου λέει, αν είχαμε τώρα λάδια η βούτυρο θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε απορρυπαντικά ή οτιδήποτε άλλο για να τα καθαρίσουμε. Πόσο απλή είναι η ζωή έτσι! Άρχισε να νυχτώνει και γύρισα στο Μοναστήρι. Ήμουν πανευτυχής που έμεινα μια ολόκληρη μέρα με  τον Γέροντα Παΐσιο.  Άσχετα από όσα μου είπε, αρκεί μόνο που τον είχα κοντά μου και τον έβλεπα.  Την επόμενη  χαιρέτησα τον Βασίλειο και τον Γρηγόριο και έφυγα. Ο Βασίλειος έγινε αργότερα Ηγούμενος της Μονής Ιβήρων και συνέχισε και συνεχίζει ακόμα την  πνευματική παρουσία του με τα περισπούδαστα βιβλία του  στον κόσμο από το Άγιο Όρος. Ο Γρηγόριος διάλεξε  τον αντίθετο δρόμο.  Με μια ακολουθία μερικών μοναχών ασκήτεψε στην  έρημο του Όρους προτιμώντας την αφάνεια. Ο Γέροντας Παΐσιος μετακόμισε στην Παναγούδα κοντά στη Μονή Κουτλουμουσίου όπου πλέον έγινε γνωστός και τον επισκεπτόταν πολύς κόσμος.  Επισκέφθηκα άλλες δύο φορές  το Όρος χωρίς να συναντήσω ξανά τον Γέροντα Παΐσιο.

Τελειώνοντας την αφήγησή μου αξίζει να αναφέρω κάτι που μου συνέβη σε μια από αυτές τις  επισκέψεις. Κατά τη μετάβαση από την Ουρανούπολη στο λιμανάκι της Δάφνης στο Ferry Boat έπιασα συζήτηση με έναν Αθηναίο περίπου 35-40 ετών τραπεζιτικό υπάλληλο. Μου άρχισε τα αθεϊστικά του με πολύ φανατισμό. Τον ρώτησα τότε γιατί πάει στο Όρος; και μου είπε από περιέργεια. Μετά από μία εβδομάδα περιήγηση  στο Όρος συναντηθήκαμε ξανά στο καράβι της επιστροφής με τον τραπεζιτικό υπάλληλο ο οποίος μου διηγήθηκε τα εξής. Όταν έφτασε λέει στις Καρυές και έβγαλε το διαμονητήριο πήγε στο πλησιέστερο μοναστήρι που είναι το Κουτλουμούσι. Εκεί είδε ένα καλογεράκι, στην αυλή του μοναστηριού, να γυαλίζει τα μανουάλια με μπράσο. Χωρίς να χάνει χρόνο του άρχισε τα αθεϊστικά του και του έλεγε τι κάθεσαι εδώ  για να καθαρίζεις μόνο τα μανουάλια; Πιο είναι το νόημα της ζωής σου εδώ;  Και άλλα πολλά.  Το καλογεράκι τα έχασε και ταράχτηκε. Δεν ήξερε τι να του πει. Του λέει, εγώ δεν ξέρω να σε απαντήσω όμως εδώ πιο κάτω στη Παναγούδα μένει ένας Γέροντας που τον λένε Παΐσιο, πήγαινε να μιλήσεις μαζί του. Πήγα, μου λέει, μιλήσαμε και επί μια εβδομάδα  εκεί πήγαινα συνέχεια.  Και πού κατέληξες;  τον ρωτάω.  Και μου απαντάει  κοφτά και αποφασιστικά. Θα κατέβω στη Αθήνα, Θα παραιτηθώ από την Τράπεζα, θα πουλήσω το σπίτι μου και θα έλθω να γίνω καλόγερος. Τα έχω τακτοποιήσει όλα με το γέροντα. Έμεινα εμβρόντητος, δεν ήξερα τι να πω.  Δεν ξέρω αν πραγματοποίησε όσα μου είπε όμως σίγουρα έφαγε ένα γερό κλονισμό από τον Γέροντα.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα με συγκίνηση εξ αιτίας της σειράς στο MEGA του Άγιου  Παΐσιου γιατί μερικά από τα περιστατικά τα έζησα και μπορώ να βεβαιώσω την ακρίβεια τους. Δεν γνωρίζω πόσα θαύματα έκανε ο Άγιος Παΐσιος, το μεγαλύτερο όμως νομίζω,  είναι αυτό που αφορά πολύ κόσμο, ότι μπήκε στην Τηλεόραση και στα σπίτια μας να μας διδάξει αγάπη και ταπείνωση, δηλαδή Αγιότητα. Γιατί η αγάπη σε ανεβάζει η δε ταπείνωση σε κρατάει να μην πέσεις. Η αναζήτηση της αγιότητας ίσως είναι η μόνη λύση στα προβλήματά μας. Τιμή Αγίου μίμησης Αγίου. Υστέρα από όλα αυτά το να μην μπορείς να πιστέψεις είναι ένα είδος αναπηρίας. Αλλά παρόλα αυτά αν κάποιοι αδυνατούν να πιστέψουν τουλάχιστον αξίζει να σεβαστούν την απόφαση αυτών των ανθρώπων  να  ζήσουν μακράν του κόσμου αναζητώντας την απολυτότητα και τελειότητα  του  Θείου μέσα από  σκληρούς  ασκητικούς αγώνες. Αυτή τη στάση ζωής δεν μπορείς να την περιφρονήσεις. 

Να έχουμε την ευχή του Άγιου Παΐσιου

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News