Πότε Μπόρις πότε Τζόνσον
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για το φαινόμενο «Μπόρις Τζόνσον»
Οι αρχαίοι είχαν επινοήσει τις ερινύες που καταδίωκαν τους θνητούς, συνήθως για υβριστική συμπεριφορά, εγκλήματα και για επιλογές που προκαλούσαν τους θεούς. Από όσο μας έχουν δώσει οι μύθοι και οι ποιητές να καταλάβουμε, καλύτερα να μη σου τύχει να σε κυνηγάει ερινύα, καθώς ήταν επίμονες, εφιαλτικές και αποκρουστικές. Μια Ομικρον μεγάλου μεγέθους, που να σου κουνάει και το δάχτυλο.
Αφήνουμε τους αρχαίους και πιάνουμε τις αρχαιότητες. Φιλόδοξος ο Μπόρις Τζόνσον, ίσως και να φανταζόταν ότι θα γινόταν πρωθυπουργός, αλλά καθώς ήταν αλαζόνας- και είναι ακόμα- και να υποτιμούσε την πιθανότητα να τον έστρωνε στο κυνήγι στο μέλλον μια θέση που είχε διατυπώσει τον Καιρό της Μελίνας, σύμφωνα με την οποία τα Γλυπτά του Βρετανικού Μουσείου που ξεμάθαμε επιτέλους να αποκαλούμε Ελγίνεια, θα έπρεπε να επιστραφούν στον χώρο από τον οποίο βάρβαρα και χυδαία είχαν κλαπεί.
Η άποψη αυτή είχε ταφεί, αλλά ξεθάφτηκε, γυαλίστηκε και επικρέμεται πάνω από τον σημερινό βρετανό πρωθυπουργό. Δεν θα λέγαμε ότι τον διώκει σαν ερινύα- σιγά ντε- αλλά δημιουργεί ένα ηθικό και πολιτικό ζήτημα. Θα πείτε, εάν γινόταν πολιτικό αδίκημα η ανακολουθία μεταξύ λόγων και έργων στην πολιτική, θα χρειαζόταν δεσμωτήριο τριπλάσιο του Αλκατράζ για να χωρέσει τους παραβάτες. Σε κάθε περίπτωση, δοθέντος ότι η υφαρπαγή των γλυπτών (που ξεμάθαμε επίσης να αποκαλούμε «μάρμαρα») είχε χαρακτηριστικά αλγεινής ασέβειας απέναντι στον παγκόσμιο πολιτισμό, ο Μπόρις Τζόνσον εμφανίζεται σήμερα αυτόκλητος κληρονόμος μιας κραυγαλέας κλεπταποδοχής την οποία ενώ ως φέρελπις ιδεαλιστής κατήγγελλε, σήμερα ως κυνικός εξουσιαστής προστατεύει, για λόγους «εθνικού συμφέροντος».
Ερώτημα: Αν ένα έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές, κατά τη ρήση του ποιητή, μπορεί να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι συμφέρον, ανεξάρτητα από ηθική βάση; Κάτι είπαμε τώρα: Τα έθνη δεν κάνουν άλλη δουλειά από αυτή. «Εθνικοί λόγοι» επιβάλλουν να αλληθωρίζεις μπροστά σε ηθικές παρασπονδίες για να υπερασπίζεσαι το δημόσιο «καλό». Το καλό μπορεί να θεωρείται αγαθό, χωρίς απαραίτητα να είναι, εάν ωφελεί την κοινωνία.
Η ηθική, βέβαια, είναι η κατ’εξοχήν ελαστική αρετή, όπως ξέρουμε, καθώς καθένας μας είναι εξαιρετικός δικηγόρος του εαυτού του: Οι Βρετανοί έχουν υποστηρίξει θαυμάσια επιχειρήματα, ότι φυλάνε καλύτερα τις αρχαιότητες, ότι εμείς έχουμε ρύπανση, ότι η μεταφορά από τον Ελγιν είχε γίνει νομίμως. Αλλά υπάρχουν και περισπούδαστοι ισχυρισμοί: Το Βρετανικό Μουσείο είναι ένα σημείο συνάντησης των πολιτισμών της υφηλίου, επομένως η συνομιλία των εκθεμάτων μεταξύ τους θα διαρραγεί καίρια αν τα γλυπτά επιστραφούν στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, τι να κάνουμε, γίνονταν αυτά τότε, τώρα είναι πλέον δικά μας, μην το ψάχνετε, έχουν γίνει φιλαράκια με τα άλλα εκθέματα και αν τα πάρετε, τα άλλα αγάλματα δεν θα μιλιούνται από τη στενοχώρια.
Αυτά λένε οι Βρετανοί. Ο Μπόρις τι λέει; Ισως, ότι όταν κάνουμε πολιτική, δεν έχουν σημασία οι προσωπικές απόψεις. Μπορεί και άθεος να είσαι, αλλά θα ανάψεις κερί το Μεγάλο Σάββατο. Εκτός αν έχει αλλάξει απόψεις. Εκτός αν τότε είχε πει τις απόψεις που θα αρέσανε στη Μελίνα, που ήταν και ωραία γυναίκα και φινετσάτη. Κατόπιν αυτών, η ερινύα μπερδεύεται και φεύγει ταπεινωμένη. Πάει ο καλός αρχαίος καιρός. Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
