Σταθερή πορεία ή νέες κατευθύνσεις;
Ο Παναγιώτης Δ. Τριανταφυλλόπουλος είναι διεθνολόγος
Ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας σε μια επιστολή του προς τον Λυκούριο είχε γράψει πως: «ούριος άνεμος δεν μπορεί να είναι ποτέ ευνοϊκός για εκείνον, που δεν ξέρει προς ποιο λιμάνι πλέει»
Κάνοντας έναν παραλληλισμό θα μπορούσε κανείς να τοποθετήσει την Ελλάδα στη θέση ενός καραβιού, το οποίο πλέει στις θάλασσες της Ιστορίας. Ενα καράβι, που αριθμεί 194 χρόνια. Στο πέρασμα των αιώνων, το καράβι αποδείχτηκε ανθεκτικό και στέρεο, οι καπετάνιοι του, όμως, ήταν άλλοτε με τη σωστή κι άλλοτε με τη λάθος κατεύθυνση. Η κατεύθυνση ήταν αυτή, που οδηγούσε στα αποτελέσματα. Κι αυτή συνεχίζει να είναι. Οσο στέρεο και δομημένο κι αν ήταν το καράβι όταν η πορεία του ήταν λανθασμένη χανόταν στη θάλασσα, αναζητώντας τρόπο επιβίωσης.
Ο Διονύσιος Σολωμός, στον ύμνο προς την Ελευθερία δεν γράφει τυχαία την φράση…«σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή». Στον στίχο αυτό συνοψίζεται ολόκληρη η Ιστορία μας. Εκεί, που είμαστε έτοιμοι να χαθούμε, βρίσκουμε τον τρόπο να επιβιώσουμε. Πώς όμως επιβιώνουμε; Αλλάζοντας την λάθος κατεύθυνσή μας.
Οταν είσαι στην φουρτούνα δεν αναζητάς σταθερότητα γιατί δεν γίνεται στο κύμα να μείνεις σταθερός. Κάνεις μανούβρες αλλάζοντας την κατεύθυνση.
Η Ελλάδα, ως χώρα αρκετά ταλαιπωρημένη στην Ιστορία της και δεδομένης της Γεωπολιτικής θέσης, επηρεάζεται περισσότερο από τις διεθνείς αλλαγές.
Σταθερότητα δεν σημαίνει μόνο να αποφεύγεις την ανατροπή. Σημαίνει να έχεις ξεκάθαρους στόχους και στρατηγική. Να ξέρεις που πας, γιατί πας, πότε θα πας και με ποιους θα πας.
Πριν από 10 χρόνια, η πρώτη φορά Αριστερά -όντως- δημιούργησε φθορές και εκδορές στο καράβι… της Ελλάδας. Μόνιμοι πειραματισμοί και λανθασμένες επιλογές δημιούργησαν τέτοια κύματα, που το καράβι ήταν έτοιμο να βυθιστεί! Το ποιος και ποιοι ήταν αυτοί, που έσωσαν αυτό το καράβι στην κρίση του καθενός. Κι ενώ σήμερα θα έλεγε κανείς ότι πλέουμε σε ήπια νερά, οι προκλήσεις δεν έχουν τελειώσει.
Η πολιτική κατεύθυνση που ακολουθούμε είναι κρίσιμη, ειδικά σ’ ένα κόσμο ο οποίος αλλάζει ραγδαία.
Η Οικονομία, μετά την πανδημία δοκιμάζεται και είναι εύθραυστη. Η επιστροφή σε στενά Δημοσιονομικά πλαίσια, σε συνδυασμό με τους πολέμους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, έχουν ταράξει τα νερά. Ακόμα η κοινωνία διχάζεται από ιδεολογικές ατζέντες, που ο μόνος τους σκοπός είναι να δημιουργήσουν τεχνητούς διχασμούς.
Ενας καπετάνιος, που αρκείται στο να κρατά το πλοίο σταθερό στη θάλασσα, χωρίς να βλέπει πέρα απ τον ορίζοντα, δεν είναι ηγέτης. αλλά διαχειριστής. Και δυστυχώς η Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι διαχειριστές είναι χρήσιμοι μέχρι την επόμενη φουρτούνα.
Το παράδειγμα του Τζο Μπάϊντεν στην Αμερική είναι χαρακτηριστικό. Οι «προοδευτικές» ιδεολογίες, που κατακλύζουν Ευρώπη και ΗΠΑ – με αποκορύφωμα τη woke ατζέντα – διείσδυσαν στην πολιτική, αλλά και στην κοινωνική ζωή.
Ο κίνδυνος της φουρτούνας είναι ορατός. Οταν η πολιτική κατεύθυνση μιας χώρας υπαγορεύεται από ιδέες, που αμφισβητούν τις ίδιες της βάσης μιας κοινωνίας, τότε το καράβι κινδυνεύει ακόμα περισσότερο.
Αρα, τι πρέπει να κάνουμε για να μπορέσουμε να μη φτάσουμε στο σημείο να κινδυνεύσουμε;
Να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας και την στρατηγική μας. Να ρυθμίσουμε την πυξίδα μας και να στρίψουμε το τιμόνι εκεί, που η ίδια η κοινωνία επιθυμεί.
Εχουμε ανάγκη από ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» με όραμα και σχέδιο.
Σαφώς κι από το 2019 κι έπειτα τα βήματα προς τα εμπρός είναι πιο σταθερά, πιο τολμηρά και πιο μπροστά σε σχέση με το παρελθόν, αλλά πρέπει να σταθούμε δίπλα και όχι πάνω στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
