Θέρος, τρύγος, θάνατος

Κωνσταντίνος Μάγνης

Ενας από τους πιο αγαπημένους στίχους της νεότερης γενιάς μιλά για τις πρώτες σταγόνες της βροχής που σκοτώνουν το καλοκαίρι. Ο ποιητής αποτυπώνει την αίσθηση ότι το καλοκαίρι πεθαίνει με μια ριπή, όπως ο μελλοθάνατος στο απόσπασμα. Και πράγματι ο στίχος του παραπέμπει σε στυγνή εκτέλεση. Δεν εκτελείται η εποχή, αλλά η ψευδαίσθησή μας ότι η σχόλη, η ραστώνη, η παράδοση στον θερινό ηδονισμό, η νομιμοποίηση της ονειροπόλησης και η μερική πραγμάτωση της φαντασίωσης, όπως βέβαια και η παιδιάστικη απόδραση από τις ρουτίνες και τα άγχη, μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από ένα χάρτινο καπέλο για τον ήλιο, που συρρικνώνεται πάραυτα άμα το πιάσει το νερό.
Πότε εκτελείται εν τέλει το καλοκαίρι; Άλλος κάνει διάγνωση θανάτου με την πάροδο του Δεκαπενταύγουστου. Άλλος δίνει μια ελαφρά παράταση. Για τους πολλούς το καλοκαίρι τελειώνει όταν το αποφασίσουν οι άλλοι. Τους φωνάζεις για μπάνιο, αλλά έχουν αποσύρει τα μαγιό τους, ή έχουν αρχίσει να μαζεύονται «στο κέντρο για δουλειές». Βλέπεις τον πεζόδρομο να φουσκώνει από κόσμο, τρέχεις και κολλάς κι εσύ, να μη χαθείς. Να μη σε χάσουν και χαθείς, δηλαδή. Οι ακτές αραιώνουν, και τα θερινά καταστήματα αναψυχής τα μαζεύουν, νυχτώνει νωρίτερα, δεν μιλάμε πλέον για ζέστη.
Κανείς δεν περιμένει τη βροχή. Ετσι κι αλλιώς, τον Σεπτέμβριο βία να μας αιφνιδιάσει κάποια μπόρα που μάλλον κάνει την ατμόσφαιρα πιο ευχάριστη και την ακρογιαλιά πιο θελκτική, πιο ερωτική. Ο στίχος όμως παραμένει νικητής, γιατί και βροχή αν δεν πέσει, είναι σαν να βρέχει μέσα μας. Οταν ο Οκτώβριος φέρει τις πραγματικές βροχές, το καλοκαίρι έχει ήδη κηδευθεί, κι έχουν τελειώσει και τα σχέδια, οι όρκοι, τα «δεν θα ξανά-», για το επόμενο. Οι μέρες τελειώνουν και αρχίζουν με κρύο, θα το παραδεχθείς όταν περονιαστείς κάτω από ένα ξεροκέφαλο κοντομάνικο κι όταν σου μουσκέψουν τα παράταιρα παπούτσια οι λούμπες και οι απρόσεκτοι οδηγοί. Πάρ’ το απόφαση: Πρέπει να βγαίνεις με ομπρέλα, το πιο παραπονεμένο μας αξεσουάρ, την αγνοούμε, την ξεχνάμε, αφήνουμε τους αέρηδες να ασελγήσουν στις συρμάτινες ακτίνες της και τα υφάσματά της. Μας εκδικείται, στάζοντας το νερό της στον αυχένα μας, μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μας και μουσκεύοντας τα μπατζάκια μας σαν άτακτος σκύλος.
Αν αγαπάς τη θάλασσα, ωστόσο, εκείνη σου κλείνει το μάτι. Σου εγγυάται ότι θα σε αποζημιώσει με χρώματα ωραία του ουρανού, με ομίχλες ποιητικές, με νερά ήσυχα, κάνοντας με τον άνεμο ανακωχή: Δεν μπορεί να γίνεται κάθε μέρα αυτό, σου λέει, είναι δύσκολη η θέση της, πρέπει κι εσύ να δείξεις κατανόηση. Πρόσεχε μόνο πού πατάς, είναι το πτώμα του καλοκαιριού στην αμμουδιά. Δεν είναι τίποτα το τρομερό, το παθαίνει μια φορά τον χρόνο, αλλά έχει τακίμια με τους ποιητές, και όλο γράφουνε για δαύτο, λες και τους συνέβη τίποτα σπουδαίο καλοκαιριάτικα . Μάλλον αυτό είναι το πρόβλημά τους. Αφήνουν τη ζωή να πεθαίνει ενώ το αντίθετο συμβαίνει, η ζωή διαρκώς ανασταίνεται. Κι αν δεν πιστεύετε εμάς, ρωτήστε τον Μόλο του Οκτωβρίου.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω