Το έπος του ‘40: Ο ιστός, το χρέος και οι σημαίες μας
Η ψυχή σε απαλλάσσει από τον φόβο. Αστειεύεσαι μαζί του και τον περιφρονείς. Γιατί εκείνες τις ώρες και μέρες και μήνες της εθνικής ανάτασης στα βουνά το χρέος αποτέλεσε τη σημαία του αγώνα. Το χρέος απέναντι στην πατρίδα
Αποσύρουμε σήμερα την προτεραιότητά μας από τα πεζά, εφήμερα και τετριμμένα της επικαιρότητας. Το επιτάσσει η μεγάλη σημερινή μέρα, αλλά και ο απόηχος της σαββατιάτικής κηδείας του Νιόνιου. Το «ΟΧΙ» και το ταξίδι του εκλιπόντος στην «άλλη» όχθη έχουν κοινό παρονομαστή τους την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που αντιστάθηκε στον Αξονα, που διαιρέθηκε κατόπιν, αλλά και αναστηλώθηκε και σ’ αυτό καταλυτικά επέδρασε η γενιά που ενωτικά την μετεμφυλιακή περίοδο σήκωσε το βάρος του μύθου της.
Ελλάδα είναι όλοι τους. Ζώντες και τεθνεώτες. Ο Μίκης, ο Χατζηδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Λοΐζος, ο Μικρούτσικος, ο Ελευθερίου, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Μαρκόπουλος, ο Σπανουδάκης, ο Νιόνιος.
Μπροστά στο τεράστιο έργο τους έπονται οι ιδεολογίες. Μπροστά στο έπος τους φαντάζουν ξεθωριασμένες οι ταμπέλες του «δεξιού», του «αριστερού», του αναρχοαυτόνομου.
ΑΠΟΝΤΕΣ…
Υπ’ αυτή την έννοια ξένισε (και σχολιάστηκε ποικιλότροπα) η απουσία προχθές εκπροσώπων της Αριστεράς από την κηδεία του Νιόνιου. «Πού ήσουνα Αριστερά μου;» αναρωτήθηκε με ανάρτησή του, ο προβεβλημένος ραδιοφωνικός παραγωγός και στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου. Δίκιο έχει να στηλιτεύει τη μικροψυχία επειδή μετατοπίστηκε ιδεολογικά ο Σαββόπουλος. Στο κατευόδιο του Μίκη όμως, άπαντες έδωσαν το «παρών» τους κι ας συνεργάστηκε με τη «Δεξιά». Ωστόσο, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν χωράνε στην τέχνη. Γιατί, ο Νιόνιος όπως όλοι, την υπηρέτησε με ευλάβεια και στη συνείδησή μας είναι καταταγμένη πάνω από κόμματα και ιδεολογίες.
ΤΟ ΕΠΟΣ
Με το ίδιο σκεπτικό γράφτηκε το «έπος του ‘40». Από Ελληνες. Οχι από Αριστερούς ή Δεξιούς. Και γι’ αυτό υμνήθηκε. Διότι άσημοι, ανώνυμοι, αγρότες, έμποροι, εργάτες, φοιτητές, δάσκαλοι, με το χαμόγελο στα χείλη, ανέβηκαν στα βουνά της Αλβανίας και κατατρόπωσαν τους Ιταλούς.
Δεν ήταν εχθρός τους το χιόνι. Σύντροφος ήταν. Φίλη η βροχή. Και το πιο αποτελεσματικό «όπλο» τους ήταν το τραγούδι.
Οπως οι τραγουδοποιοί, οι συνθέτες, οι στιχουργοί και οι ποιητές μας μπόλιασαν τα αραβουργήματά τους με την ψυχή τους, κατά τον ίδιο τρόπο ειπώθηκε από τους φαντάρους μας το μυριόστομο «ΟΧΙ».
ΑΦΟΒΑ
Με την ψυχή τους. Η ψυχή σε απαλλάσσει από τον φόβο. Αστειεύεσαι μαζί του και τον περιφρονείς. Γιατί εκείνες τις ώρες και μέρες και μήνες της εθνικής ανάτασης στα βουνά το χρέος αποτέλεσε τη σημαία του αγώνα. Το χρέος απέναντι στην πατρίδα. Δεν πολέμησαν για να γίνουν ήρωες. Πολέμησαν γιατί ήταν Ελληνες και οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες.
ΤΟ ΝΗΜΑ
Διότι οι σφαίρες τους σφύριζαν τον κλέφτικο σκοπό της νίκης. Κι ας μην τον είχε μελοποιήσει ο Μίκης, ο Νιόνιος, ο Σταύρος, ο Θάνος. Σημασία έχει ότι ήταν ο σκοπός της Ελλάδας. Κι ένα αόρατο νήμα είναι εκείνο που συνδέει τους ανώνυμους ήρωες του έπους του ’40 με την μυθική μεταπολεμική γενιά της μουσικής, της τέχνης και του πολιτισμού. Το νήμα από το οποίο είναι φτιαγμένη η σημαία της Ελλάδας. Η ίδια η Ελλάδα!
Ιδού το δικό μας χρέος σήμερα, αύριο και πάντα. Η σημαία μας σε κάθε σπίτι, σε κάθε μπαλκόνι, στον υψηλότερο ιστό. Στον ιστό της καρδιάς και της ψυχή μας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
