Το φωτεινό παράδειγμα της σεισμόπληκτης Ζίντας Αρκαλοχωρίου: Μια χούφτα κάτοικοι δίνουν ζωή ΦΩΤΟ
Τέσσερα χρόνια μετά, το κράτος τους έχει εγκαταλείψει με τα χαλάσματα
Η διοίκηση του Πολιτιστικού Συλλόγου δίνει το σύνθημα με συνεννόηση και εργατικότητα 
Όταν δεχτήκαμε την πρόσκληση να παρακολουθήσουμε την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής και της Αναστάσεως στη Ζίντα, πραγματικά δεν είχαμε φανταστεί ότι θα γνωρίζαμε μία άλλη εικόνα της Ελλάδας.
Η Ζίντα είναι οικισμός της κοινότητας Αρκαλοχωρίου, περίπου 30 χιλιόμετρα έξω από το Ηράκλειο, με τη ρίζα της ιστορίας του να εντοπίζεται στον 16ο αιώνα.
Με τον ηλεκτρονικό οδηγό να μας κατευθύνει άλλοτε δεξιά, άλλοτε αριστερά διασχίζοντας ατελείωτους ελαιώνες, αμπέλια και χωράφια με παπαρούνες και μαργαρίτες εντοπίσαμε τη μικρή ταμπέλα, στην οποία αναγραφόταν «Ζίντα». Στρίψαμε δεξιά και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον λόφο. Φτάσαμε στην κορφή του, όπου ήταν φωλιασμένο το μικρό χωριό.
Ούτε τα χαλάσματα δεν έχουν απομακρύνει οι αρμόδιοι
«Οι εκκλησιές μας είναι κλειστές μετά τον σεισμό. Τέσσερα χρόνια μετά δεν έχει επισκευαστεί καμιά κι έτσι κάναμε την αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου εκκλησία» μας εξήγησε η καλόκαρδη Σοφία Κατσελή, η οποία είναι κάτι σαν τη μάνα όλου του χωριού. Είναι στην επιτροπή του ναού, βοηθάει στον σύλλογο, έχει την πόρτα της πάντα ανοιχτή για όλες και όλους τους ντόπιους και επισκέπτες, παρούσα όπου υπάρχει ανάγκη.
Η προσωρινή εκκλησία γέμισε από μικρούς και μεγάλους, οι οποίοι σύσσωμοι ακολούθησαν την περιφορά του επιταφίου σε κάθε γωνιά του χωριού, όπου βέβαια επιτρεπόταν, καθώς παντού υπήρχαν διάσπαρτα χαλάσματα από τον σεισμό του 2021. «Ξεσπιτωθήκαμε κι ακόμα σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα. Το χειρότερο δε είναι ότι δεν μας επιτρέπουν να τα επισκευάσουμε μόνοι μας, διότι θα χάσουμε την επιδότηση» μας ανέφεραν οι κάτοικοι, οι οποίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην απραξία των αρμοδίων. Μάλιστα, εάν υπέκυπταν σε αυτήν, σήμερα το χωριό τους θα είχε ερημώσει.
Σε πείσμα όλων όσων τους γύρισαν την πλάτη, μη πράττοντας αυτό που τους όφειλαν, μια χούφτα κάτοικοι του χωριού Ζίντα -με υπομονή και επιμονή- ένωσαν δυνάμεις και με παραδειγματικό τρόπο κρατούν τον τόπο τους ζωντανό. Τα παρτέρια στις αυλές τους ολάνθιστα, τα πεζούλια ασβεστωμένα, τα περιβόλια τους γεμάτα με φρέσκα λαχανικά, μα πάνω απ’ όλα οι καλόκαρδοι κάτοικοι του μικρού αυτού χωριού μάς θύμισαν τι σημαίνει άνθρωπος και θέληση. Τι σημαίνει απλόχερη φιλοξενία ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν την ευνοούν. Τι σημαίνει να δίνεις στα χαλάσματα ζωή.
Αποφασισμένοι να αναστήσουν το χωριό τους
Μπροστάρης ο Πολιτιστικός Σύλλογος με πρόεδρο τον Απόστολο Βολυράκη, αντιπρόεδρο τον Αλέξανδρο Κατσελή, γραμματέα τον Νικόλαο Κονταξάκη, ταμία τον Νικόλαο Κατσελή και μέλη τους Μανώλη Αλεξάκη και Μανώλη Επιτροπάκη. Ενωμένοι από την αγάπη τους για τον τόπο τους λειτουργούν ως οικογένεια και σχεδόν ως ένα σπίτι. Οι περισσότεροι ζουν και εργάζονται στο Ηράκλειο, αλλά αφιερώνουν το Σαββατοκύριακο στο χωριό τους. Ολοι μαζί φορούν τις φόρμες τους και καθαρίζουν τους κοινόχρηστους χώρους. Ολοι μαζί ετοιμάζουν σε τακτά διαστήματα γιορτές και εκδηλώσεις, για να μαζεύουν τους συγχωριανούς τους, πολλοί από τους οποίους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό τους καθώς τα σπίτια τους έχουν κριθεί ακατάλληλα.
Ο χώρος που φιλοξενεί την εκκλησία
Τα τακτικά ραντεβού για μικρούς και μεγάλους κρατούν αυτόν τον τόπο ζωντανό. Ακόμα κι όταν πέσει το σκοτάδι οι έφηβοι και οι έφηβες -κατά κύριο λόγο επισκέπτες του Σαββατοκύριακου, των γιορτών και των διακοπών- δίνουν ραντεβού στα σοκάκια για κρυφτό. Εικόνα σπάνια, την οποία θαυμάσαμε και απολαύσαμε. Τόσα γέλια και πειράγματα είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε από παιδιά, τα οποία είναι συνήθως καθηλωμένα πίσω από μια οθόνη.
Οι μεγαλύτεροι είχαν έτοιμες τις ψησταριές και αναμμένες τις φωτιές, για να τους ετοιμάσουν εκλεκτούς μεζέδες. Ενώ η γιαγιά Σοφία, η Γιάννα, η Ταρσία και η Φωτεινή κουβαλούν τους ατελείωτους δίσκους με τα πεντανόστημα ντολμαδάκια, καλτσούνια, χοχλιούς μπουρμπουριστούς, γαμοπίλαφο, καλιτσούνια και τις τηγανητές πατάτες με την αξέχαστη γεύση.
Σε περίοπτη θέση ο δίσκος με σερβιρισμένη τη ρακί. «Στην υγειά μας. Και του χρόνου Ανάσταση στην εκκλησιά μας» εύχονται με μία φωνή υψώνοντας τα ποτήρια τους.
Η Σοφία Κατσελή και ο Νικόλαος Κονταξάκης ετοιμάζουν τα εκλεκτά εδέσματα
Η ευχή τους σκίζει τον ουρανό με την ελπίδα ότι θα φτάσει στα αφτιά των αρμοδίων.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τη στιγμή που αυτοί δίνουν μάχη να κρατήσουν τον τόπο τους όρθιο, λίγα χιλιόμετρα απέναντί τους βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολύ σπουδαίο έργο, το οποίο αφορά την κατασκευή του νέου αεροδρομίου. Εργο στο οποίο δίνουν -και καλώς δίνουν- βαρύτητα οι πάντες. Γιατί όμως ο πρωθυπουργός, τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης (περιφερειάρχης, δήμαρχοι), πολιτικοί παράγοντες όλων των κομμάτων και δη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης που κατάγεται από το Αρκαλοχώρι, ο επικεφαλής της τοπικής εκκλησίας, δεν στρέφουν τη ματιά τους και λίγο παραδίπλα;
Στους περήφανους αγωνιστές τους Αρκαλοχωρίου, της Ζίντας και των άλλων χωριών;
Οι άνθρωποι αυτοί που μας δίδαξαν με το παράδειγμά τους και την αισιόδοξη στάση τους, δεν αξιώνουν ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά τα αυτονόητα και τα οφειλόμενα. Αυτά, δηλαδή, που υπόσχεται καθημερινά σύσσωμο το πολιτικό και αιρετό σύστημα της χώρας για ενίσχυση της περιφέρειας, για κίνητρα παραμονής στα χωριά, για άμεση αποκατάσταση των πληγέντων από τις φυσικές καταστροφές κ.ά.
Πολύ καλό το νέο αεροδρόμιο αλλά εάν τα φώτα στα σπίτια της Ζίντας σβήσουν για πάντα, τα γέλια και τα τραγούδια των νεανικών συντροφιών σιγήσουν, οι ελιές θα μαραζώσουν, τα αμπέλια θα μαραθούν και οι κατακόκκινες παπαρούνες θα σκύψουν το κεφάλι τους σημαίνοντας το τέλος αυτού του τόπου.
Αυτό θέλουν;
Οι νεανικές παρέες του μεσημεριού
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
