Δεν φτάσαμε τυχαία εδώ
Η αρχισυντάκτρια της «Π» Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει για το θέμα των βιασμών
Μα τι έχει συμβεί στην κοινωνία μας; Πώς μετατραπήκαμε σε κοινωνία τεράτων;
Προβληματισμός που ψελλίζουν αρκετοί γύρω μας μετά τις συνεχείς αποκαλύψεις περιστατικών βιασμού ανηλίκων και μη. Οι ίδιοι αυτοί, αρκετοί, είναι που πριν από μερικά χρόνια κουνούσαν το δάχτυλο σε όσους τολμούσαν να μιλήσουν για όρια, για αρχές, για αξίες. Μετά μεγίστης ευκολίας κολλούσαν την ταμπέλα του συντηρητικού, του αναχρονιστικού, του ανθρώπου εκτός εποχής σε όποιον τολμούσε να σχηματίσει τις λέξεις σεβασμός, ευγένεια, ήθος, όρια.
Τότε, πώς φτάσαμε νέοι άνθρωποι να ναρκώνουν συνομήλικές τους και να τις βιάζουν; Πώς φτάσαμε ιερείς να βρωμίζουν το ράσο τους και με τα χέρια που ακουμπούν στο ιερό θυσιαστήριο να προβαίνουν σε ανομολόγητες πράξεις; Πώς φτάσαμε ο γιατρός να βιάζει την ασθενή του και ο εκπαιδευτικός τη μαθήτριά του; Πώς φτάσαμε σύζυγοι να σκοτώνουν συζύγους, παιδιά να σκοτώνουν τους γονείς τους, γονείς να σκοτώνουν τα παιδιά τους;
Πριν από μερικά χρόνια κοινωνιολόγοι, εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι, άνθρωποι του πνεύματος, άνθρωποι της εκκλησίας, ψυχίατροι προειδοποιούσαν μέσα από σχετικά ρεπορτάζ για το ορμητικό ποτάμι της παράνοιας που διαβρώνει την κοινωνία. Τότε ζητούσαν να στηθούν αναχώματα ώστε να ανακοπεί η ορμή του και να μην πνίξει ό,τι υγιές είχε απομείνει.
Η φωνή τους δεν εισακούστηκε. Αντίθετα, στον βωμό του κακώς νοούμενου προοδευτισμού, του ανοίξαμε δρόμο να περάσει ανεμπόδιστα.
Και σε αυτό έχουμε παίξει καθοριστικό ρόλο εμείς οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ. Πνίξαμε κάθε θετικό πρότυπο και αναδείξαμε ό,τι αρνητικό, ανούσιο και κενό υπάρχει γύρω μας. Ολόκληρες γενιές μεγαλώνουν έχοντας ως πρότυπο αυτό που προβάλει η οθόνη του κινητού τους. Ακολουθούν με πάθος και ανεξέλεγκτα τις γραμμές που χαράσσουν οι ινφλουένσερ. Το τι θα φάνε, πώς θα ντυθούν, πώς θα φερθούν, πώς θα φλερτάρουν, όλα διδάσκονται μέσα από την οθόνη. Τα περισσότερα παιδιά έχουν ζήσει άγαρμπα και λανθασμένα στην εφηβική τους ηλικία αυτά που θα έπρεπε να ζήσουν ως νέοι και ενήλικες.
Η παιδοψυχίατρος Βιολέτα Σιγάλα είχε επισημάνει πολλές φορές ότι χάθηκαν τα παιδιά από την κοινωνία και γεμίσαμε με δυστυχισμένους ενήλικες. «Το να κοιμούνται παιδιά με το μαχαίρι κάτω από το μαξιλάρι τους ίσως και να είναι η πιο αθώα αντίδραση έναντι αυτών που έχουν δει μέσω του ίντερνετ» μας έλεγε. Οταν ένας νέος έχει ζήσει ως έφηβος τα πάντα και με τον λανθασμένο τρόπο που τα έχει διδαχτεί, μοιραία θα φτάσει στο να ναρκώσει μία κοπέλα για να βγάλει όλα τα ζωώδη ένστικτά του.
Γονείς και σχολεία έχουν καταθέσει τα όπλα παρασυρμένοι κι αυτοί από το ορμητικό ποτάμι. Πώς ένας γονιός θα πει στο παιδί του «ξεκόλλα από την οθόνη» όταν ο ίδιος αποκόπτεται με τις ώρες από την πραγματικότητα και απομονώνεται στον εικονικό κόσμο; Πώς ο δάσκαλος θα διδάξει τον μαθητή του να κάνει σωστή χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όταν ο ίδιος την ώρα του μαθήματος είναι συνδεδεμένος στο φέισμπουκ;
Είναι λοιπόν στρουθοκαμηλισμός να διερωτόμαστε σήμερα, που μαζεύουμε τους σάπιους καρπούς της απραξίας μας, πώς φτάσαμε ως εδώ.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
