Καλπουζάνης: Οταν το θέατρο σκιών συναντά το animation

Ποια είναι η ιστορία πίσω από τα λιοντάρια της πλατείας Γεωργίου; Την απάντηση έρχεται να μας δώσει το παραμύθι του Παύλου Σκούρα, που πραγματεύεται το πώς τα λιοντάρια έγιναν τα γνωστά μας σιντριβάνια στην πλατεία Γεωργίου. Και αυτή την ιστορία ο Χρήστος Καλπουζάνης αποφάσισε να την μετατρέψει σε μία ταινία που συνδυάζει το θέατρο σκιών, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι το έχουμε συνηθίσει, το animation και την μουσική.

Πρώτη φορά, όπως σημειώνει ο Χρήστος Καλπουζάνης, το παραμύθι είχε ανέβει ως παράσταση στην «Αίγλη» το 2011, όμως στόχος ήταν να παρουσιαστεί και εκτός της Πάτρας, κάτι που μπορεί να γίνει τώρα μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας. «Είχαμε την ιδέα να βάλουμε σκιές στους τοίχους της πόλης, στους πιο ιστορικούς, εκεί απ’ όπου πέρασαν τα λιοντάρια και ο Σερπαντίνο, ο ήρωας του παραμυθιού» τονίζει ο Χρήστος Καλπουζάνης και συνεχίζει: «Θέλαμε το παραμύθι να ξεφύγει από όσα γνωρίζουμε και να γίνει animation, σκιά και μουσική μέσα από το οποίο θα περάσει όλη η ιστορία της Πάτρας».

Μέσα από την ταινία «Τα λιοντάρια της πλατείας» βλέπουμε τον Χρήστο Καλπουζάνη, να «ξεφεύγει» από τον παραδοσιακό Καραγκιόζη και να στρέφεται στο ευρύτερο πλαίσιο του θεάτρου σκιών. «Εχουμε κρατήσει όλα τα βασικά στοιχεία του θεάτρου σκιών, όπως είναι η αλλαξοφωνία και οι σκιές, τη ζωγραφική και τη μουσική» αναφέρει ο Χρήστος Καλπουζάνης, ενώ μιλώντας για την ιδιομορφία του εγχειρήματος επισημαίνει: «Συνήθως στο θέατρο σκιών έχουμε φιγούρες, εδώ έχουμε σκιές που δημιουργούνται από τα σώματά μας. Ετσι, οι σκιές γίνονται πιο ρεαλιστικές, κάτι στο οποίο είναι πιο συνηθισμένα τα παιδιά μέσα από το διαδίκτυο. Και εμείς με τη σειρά μας, προσπαθούμε να κάνουμε πραγματικές τις σκιές των ηρώων του παραμυθιού». Για τον λόγο αυτό ο Χρήστος Καλπουζάνης έχει δημιουργήσει κεφαλές που προσαρμόζονται στα σώματα όσων συμμετέχουν και δημιουργούν τις απαιτούμενες σκιές, γινόμενοι και οι ίδιοι ουσιαστικά φιγούρες του θεάτρου σκιών. Παράλληλα, έχουμε και ένα νέο στοιχείο, το animation, το οποίο «δένει» με το παραδοσιακό. Μέσα από αυτό το πάντρεμα, όσοι παρακολουθήσουν την ταινία θα έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν τόσο στην Πάτρα όσο και στην ιστορία της, ενώ η ιστορία έχει και ένα μήνυμα: «Λαός που ξέρει να γελά δεν θέλει αρχηγό» λέει χαρακτηριστικά ο Χρήστος Καλπουζάνης και συνεχίζει: «Σε αυτές τις δύσκολες εποχές πρέπει να γελάμε και να είμαστε μονιασμένοι, να είμαστε αλληλέγγυοι, να μην υπάρχει ανθρωποφαγία και να προσέχουμε τον συνάνθρωπό μας».

Στην ταινία μέσα από τις εικόνες και την εξέλιξη της ιστορίας βλέπουμε τη σύνδεση της Ανω και Κάτω Πόλης, με τα σκαλιά στα οποία όπως αναφέρει ο Χρήστος Καλπουζάνης όλοι έχουμε κάτσει, έχουμε ερωτευτεί και δημιουργήσει, γνωστές γωνιές της πόλης αλλά και την Αχάια Κλάους, την οποία ο Χρήστος Καλπουζάνης ευχαριστεί θερμά όπως και τον Περικλή Μπαλτά καθώς τους δόθηκε η άδεια ώστε να γίνουν εκεί γυρίσματα. Ομως η ταινία είναι αφιερωμένη στην κ. Γεωργία: «Πήγαμε και στον αγαπημένο μας Σάββα, στο “1981” και εκεί έγιναν τα γυρίσματα της προετοιμασίας της επανάστασης του γέλιου και της χαράς. Και έτσι η ταινία είναι αφιερωμένη στην μητέρα του Σάββα, την κυρία Γεωργία» τονίζει ο Χρήστος Καλπουζάνης.

Και τι μπορεί άραγε να βγει μέσα από τις σκιές; «Μπορεί να βγει η αγάπη, η επανάσταση. Και επανάσταση δεν είναι μόνο ο “σαματάς”. Είναι το να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά» καταλήγει ο Χρήστος Καλπουζάνης.

Συντελεστές: Χρήστος Καλπουζάνης

Σκηνοθεσία- παραγωγή-μοντάζ: Κώστας Λιόπετας – Γκρισέλντο Ντόκα

Ηθοποιός: Γ. Λογαράς.

Μουσική επένδυση – Εφέ: Βαγγέλης Γκούμας και ομάδα Ρόπτρον.

Σκηνογραφία: Χρήστος Λαμπρόπουλος, Χρήστος Καλπουζάνης

Animation: Μιχάλης Καταραχιάς

Αφίσα παράστασης: Αλέξης Σακελλαρόπουλος.

Τραγούδι τίτλων τέλους: Μάνια Ασημακοπούλου με τις φωνές του Χρήστου Καλπουζάνη και του Φαίδωνα Ασημακόπουλου.