Ελένη Νταλαπέρα: «Θα ήθελα να δημιουργήσω κάτι που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο»
Η επιθυμία της να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο της γάτο έβαλε «φωτιά» στο χέρι της κι έγραψε, μόλις δέκα ετών, το πρώτο της παραμύθι. Το οποίο και βραβεύτηκε. Σήμερα, το βιβλίο της «Ενας γάτος που τον λέγανε… Γατούλη» (εκδ. Παρισιάνου) βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Η Ελένη Νταλαπέρα, μαθήτρια της Β΄ τάξης του Λυκείου Καστριτσίου συστήνεται στην «ΠτΚ».
Πότε ξεκίνησες να γράφεις και με ποια αφορμή;
Ξεκίνησα να γράφω στο τέλος της πέμπτης δημοτικού το παραμύθι αυτό, το οποίο ήταν το πρώτο μου. Προηγούμενα χρόνια, δεν είχα ιδιαίτερη κλήση στη συγγραφή και για να είμαι ειλικρινής, ακόμη και όταν άρχισα να γράφω το «Ενας γάτος που τον λέγανε… Γατούλη» δεν είχα στο μυαλό μου καμία συγγραφική καριέρα. Αυτό που με ώθησε τελικά να ξεκινήσω να γράφω ασταμάτητα για εκείνο και το επόμενο καλοκαίρι ήταν η αγάπη μου για τον γατούλη. Υποσυνείδητα, ήλπιζα πως άμα γράψω την ιστορία του, θα μπορούσα να τον κρατήσω μαζί μου.
Τι σου έδωσε την ιδέα γι’ αυτό το παραμύθι που ξεκινά με τον υιοθετημένο από την οικογένεια Νταλαπέρα -τη δική σου- γάτο να βρίσκεται στον Παράδεισο;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα που πηγαίναμε βόλτα, την ώρα που βγαίναμε από το σπίτι, να λέω στη μαμά μου «Θα γράψω ένα βιβλίο που θα ξεκινάει: Γεια σας, είμαι ο Γατούλης, και ξέρετε πού βρίσκομαι; Στον παράδεισο. Ναι μάλιστα, στον παράδεισο!». Πίστευα πάντα ως παιδί ότι αφού υπάρχει παράδεισος για εμάς τους ανθρώπους, έπρεπε να υπάρχει και ένας για τα ζώα. Ετσι λοιπόν πήγα και έγραψα αυτήν την πρώτη γραμμή. Η υπόλοιπη ιστορία κύλησε μόνη της. Δεν ξέρω πραγματικά αν αυτό ήταν που μου έδωσε την ιδέα, αλλά ένιωθα την ανάγκη να προσφέρω και εγώ με κάποιον τρόπο ένα αποχαιρετιστήριο δώρο σε έναν από τους καλύτερούς μου φίλους.
Στο παραμύθι σου δίνεις φωνή σε τρία ζώα -δυο γάτες κι ένα σκύλο. Βάλε μας λίγο στο κλίμα της συνύπαρξής τους.
Ευτυχώς, ο Ρονάλντο-Γατούλης, η Σακίρα (το άλλο γατάκι) και ο Μπολτ (ο σκύλος μας) τα πήγαιναν πολύ καλά. Και πιστεύω αυτό μου επέτρεψε να γράψω μια τόσο ζωντανή και χαρούμενη ιστορία. Γενικότερα, ο Μπολτ ήταν πολύ ανεκτικός με τις γάτες και σύντομα συνήθισε. Ο Ρονάλντο, ως αρσενικό βέβαια, προσπαθούσε να φανεί κυρίαρχος οπότε είχαν μερικές διαμάχες. Η Σακίρα από την άλλη, χωρίς πολλή προσπάθεια, παρά μόνο με τη ναζιάρικη γοητεία της, έπαιρνε αυτό που ήθελε. Εκτός αν μιλάγαμε για φαγητό όπου όπως περιγράφω και στην ιστορία, υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός!
Το παραμύθι σου, βραβευμένο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό των εκδόσεων «Πατάκη», εκδόθηκε το 2020. Πείραξες καθόλου το αρχικό κείμενο;
Συντόμευσα λίγο το τελευταίο κομμάτι των ευχαριστιών, αλλά πέρα από αυτό και μερικά εκφραστικά λάθη που μου επισήμανε ο εκδοτικός οίκος, το κείμενο είναι ακέραιο. Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντάς το τώρα, που έχω ωριμάσει αρκετά και έχω μεγαλύτερη εμπειρία στη συγγραφή, μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να αλλάξω περισσότερες από τις μισές εκφράσεις. Προτίμησα παρ’ όλα αυτά να μην το κάνω. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να ξαναγράψω αυτό το κείμενο με τόσο αυθόρμητο και ειλικρινές ύφος όσο το δεκάχρονο κοριτσάκι που ήμουν πριν έξι χρόνια.
Σ’ αυτά τα έξι χρόνια που μεσολάβησαν έχεις γράψει άλλες ιστορίες
Το «Ενας γάτος που τον λέγανε… Γατούλη» ήταν η πρώτη μου ιστορία και μπορώ να πω με αυτοπεποίθηση ότι με μύησε στον κόσμο της συγγραφής. Από όταν το ολοκλήρωσα, έχω γράψει άλλα τρία -μικρότερου βέβαια μεγέθους- παραμύθια: «Το αγριοκάτσικο που φοβόταν τα ύψη», «Το ταξίδι της Κρητικής λύρας» και «Το ταξίδι ενός σολομού». Επίσης, αυτό το καλοκαίρι, ολοκλήρωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα «Ο κόσμος πάνω από τα σύννεφα».
Οταν γράφεις μια ιστορία, πού δίνεις βαρύτητα;
Το κομμάτι το οποίο προσέχω ιδιαίτερα όταν γράφω είναι τα συναισθήματα των ηρώων. Η πλοκή είναι προφανώς πολύ βασική και πρέπει να κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, αλλά ο εσωτερικός κόσμος των χαρακτήρων είναι για εμένα το βασικότερο. Θεωρώ ότι μόνο αν ο αναγνώστης καταλάβει τις μάχες που δίνει ένας ήρωας με τον εαυτό του και ταυτιστεί μαζί του μπορεί να μπει πραγματικά στον κόσμο της ιστορίας με μια άλλη οπτική. Και αυτός πιστεύω είναι ο σκοπός ενός βιβλίου.
Τι είδους βιβλία διάβαζες μικρότερη και τι διαβάζεις τώρα; Σε έχει επηρεάσει κάποιο από αυτά;
Μικρότερη -μέχρι και την πρώτη τάξη του γυμνασίου- διάβαζα σχεδόν αποκλειστικά βιβλία με ζώα πρωταγωνιστές. Αργότερα όμως, με γοήτευσε ο κόσμος της φαντασίας, της περιπέτειας, του μυθικού στοιχείου. Αγαπάω επίσης ιδιαίτερα τα δυστοπικά και τα ιστορικά μυθιστορήματα. Τελευταία στη βιβλιοθήκη μου έχω συμπεριλάβει και αρκετά αστυνομικά μυθιστορήματα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει βιβλίο που διάβασα και δεν με επηρέασε. Κάθε ένα τους έχει αφήσει μέσα μου το στίγμα του και σε αυτά χρωστάω σε ένα μεγάλο βαθμό τον σημερινό τρόπο γραφής μου.
Αγαπημένοι συγγραφείς;
Ο Soman Chainani και η Victoria Aveyard για τον τρόπο που περνάνε βαθιά μηνύματα για το καλό και το κακό μέσα από τις πιο όμορφες, ευχάριστες, γεμάτες συναίσθημα και περιπέτεια ιστορίες. Ο Jo Nesbo, που με τους μοναδικούς ήρωες και την καταπληκτική γραφή του, με έκανε να αγαπήσω την αστυνομική μυθιστοριογραφία.
Πώς σκέφτεσαι μελλοντικά την ενασχόλησή σου με το γράψιμο;
Η συγγραφή είναι μια δραστηριότητα που δεν σκοπεύω να εγκαταλείψω στο μέλλον. Το να γράφω βιβλία είναι για εμένα ένας τρόπος έκφρασης, επικοινωνίας και απόδρασης από τον κόσμο. Ακόμη κι αν δεν ακολουθήσω επαγγελματικά αυτόν τον τομέα, θα είναι πάντα ένα κομμάτι της ζωής και της προσωπικότητάς μου. Ελπίζω στο μέλλον να γράψω και να εκδώσω περισσότερες ιστορίες.
Και όσον αφορά στις σπουδές σου, ποιο δρόμο θα ακολουθήσεις;
Θα ήθελα να σπουδάσω χημική και βιοιατρική μηχανική και να ασχοληθώ με τα υλικά και το περιβάλλον.
Πώς τα πας με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και τι σου έχει λείψει από την κανονική ζωή; Θα μπορούσε να προκύψει από την όλη συνθήκη κάποια ιστορία, λες;
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι για εμένα ένα αναγκαίο κακό. Δεν έχω πρόβλημα σχετικά με το ακαδημαϊκό κομμάτι-σχολική επίδοση, παρ’ όλα αυτά, μου λείπει η κοινωνική επαφή, η σχολική καθημερινότητα, η διά ζώσης επικοινωνία και οι δραστηριότητες. Θα μπορούσε ίσως να προκύψει έμπνευση για κάποια ιστορία. Προς το παρόν, όμως, λόγω της μεγάλης πίεσης που προκαλούν οι σχολικές υποχρεώσεις και ο εγκλεισμός, είναι δύσκολο.
Θα μοιραστείς μαζί μας ένα μεγάλο σου όνειρο;
Ενα από τα όνειρά μου είναι να καταφέρω να εργαστώ σε κάποιο μεγάλο ερευνητικό κέντρο. Ανεξάρτητα όμως από ποιον τομέα θα ακολουθήσω τελικά και πού θα με οδηγήσει η ζωή, θέλω να ελπίζω ότι μια μέρα θα δημιουργήσω κάτι το οποίο θα κάνει αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
