Θεατρική ομάδα «Status Quo»: Ο εγωισμός είναι το χειρότερο έγκλημα

Ανθη Ροδοπούλου

Θα μπορούσε να είναι συμμαθητής σου ή ακόμη και συμφοιτητής σου. Η όλη φιγούρα του συνδυάζει τα χαρακτηριστικά ενός νέου ανθρώπου ευφυούς με θετική διάθεση και καλλιτεχνικές ανησυχίες, με ένα πρωτοποριακό ταλέντο, μέλος μιας ομάδας παιδιών που έχουν μάθει να εκφράζονται μέσω του θεάτρου και που αποτελούν πηγή έμπνευσης ακόμη και για εμάς. Μιλώντας μαζί του, συνειδητοποιείς ότι ο Κωνσταντίνος Δεπούντης είναι ένα νέο παιδί που μελετά πολύ τις κινήσεις του και κυρίως δουλεύει πολύ. Αυτό και μόνο αρκεί για να μπει κανείς αυτόματα στην θεατρική ομάδα του «Status Quo».

Η πατρινή ομάδα, που ήταν ανάμεσα στα «Πρόσωπα της Χρονιάς» του 2022, λειτουργεί αυτόνομα χωρίς κάποια καθοδήγηση από ενήλικα, ενώ έχει δώσει και συνεχίζει να δίνει ευκαιρίες σε νέα ταλέντα μέσα από ένα κλίμα αγάπης, ευγενούς άμιλλας, ενότητας και αλληλεγγύης. Μέσα από τις επιλεγμένες παραστάσεις του θέλει να περάσει κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα για τα σοβαρά ζητήματα της εποχής μας, δίνοντας μια έξτρα δυναμική στο θεατρικό χώρο. Αμεσος, επικοινωνιακός, ευρηματικός, σε αυτή τη συνέντευξη μιλά για την πρώτη επαφή με το θέατρο, την πορεία της ομάδας του, τις επιρροές του, τον ρόλο της θεατρικής τέχνης στην εποχή της κρίσης, κάνοντας τον ίδιο ξεχωριστό και τους γονείς του περήφανους.

Ποιο ήταν το έναυσμα να δημιουργήσεις τη θεατρική ομάδα «Status Quo»;
Το έναυσμα ήρθε όταν ήμουν ακόμα δημοτικό και η τότε δασκάλα μου, με έβαλε υπεύθυνο στο να παρουσιάσαμε κάποια κεφάλαια από το «Καπλάνι της βιτρίνας» σε σχολική εορτή στο τέλος της χρονιάς. Λίγο μετά τον κορονοϊό είχα την ιδέα μιας αυτοδημιούργητης εφηβικής ομάδας, τη μοιράστηκα με κάποιους φίλους που αγαπούν το θέατρο και δημιουργήθηκε, έτσι, η «Status Quo».

Γιατί «Status Quo»; Τι συμπεραίνουμε από αυτόν τον τίτλο;
Θέλαμε το όνομα να θίγει την επικαιρότητα και να προβληματίζει το κοινό σχετικά με τις καταστάσεις που βιώνει το άτομο στην καθημερινότητά του. Κάποια στιγμή, στο λεγόμενο «brain-storming» προτάθηκε το όνομα «Status Quo» και, τελικά, το επιλέξαμε.

Από την άλλη, πώς μπορείς να καθοδηγείς χωρίς τη συμβολή ενός ενήλικα; Πώς λειτουργείτε αυτόνομα ως ομάδα και τι αξίες θέλετε να προβάλλετε;
Η καθοδήγηση δεν είναι δύσκολη. Λειτουργούμε ως ομάδα με όλη την έννοια της λέξης, οπότε και τα παιδιά βοηθούν σημαντικά ώστε να μην χάνω τον έλεγχο και ανταλλάσσουμε ιδέες, απόψεις, σκέψεις. Ακόμη βρισκόμαστε στο σημείο όπου βρίσκουμε τον προσανατολισμό της ομάδας, αλλά ως βασικές αξίες, πρεσβεύουμε την ενότητα και την αλληλεγγύη.

Εχεις κάποιο ή κάποια ηθοποιό ως πρότυπο (είτε από Ελλάδα είτε από εξωτερικό);
Πρότυπό μου είναι οι ηθοποιοί του «Κάψε το σενάριο». Η μαεστρία και ο τύπος του Φισφή σε συνδυασμό με το χιούμορ του Ρούμπου και την ευρηματικότητα του Μακαλιά νομίζω πως δίνουν μια έξτρα δυναμική στον χώρο του θεάτρου. Η άμεση επικοινωνία που έχουν με το κοινό είναι κάτι μοναδικό.

Διάλεξε δύο πιο χαρακτηριστικά έργα που έχεις ανεβάσει μέχρι τώρα και μίλησέ μας επιγραμματικά γι’ αυτά…
Τα έργα που έχουμε ανεβάσει έως ώρας αποτελούν συλλογικό έργο της ομάδας. Οι «Βάτραχοι», που ανεβάσαμε πέρυσι τον Σεπτέμβρη ήταν το λεγόμενο «βάπτισμα του πυρός» για εμάς. Το «Αλαλούμ», που ανεβάσαμε τον φετινό Ιούνιο, βασισμένο στην αυτοσχεδιαστική κωμωδία «Κάψε το σενάριο», ήταν η απογείωση που ψάχναμε – η χαρά του ερμηνευτή.

Πόσο δυνατός νιώθεις εσύ, ένα νέο παιδί μέσα σε όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στις μέρες μας και ποια είναι η δική σου «κατάσταση των πραγμάτων»;
Ολοι στην ομάδα νιώθουμε πως μας ευχαριστεί όλο αυτό που έχουμε χτίσει. Πετυχαίνουμε τους στόχους μας και εξελισσόμαστε. Ξεχνάμε, έτσι, τις τραγικές καταστάσεις που βιώνει η κοινωνία διότι πολύ απλά δεν θέλουμε να τις σκεφτόμαστε. Προσωπικά, θεωρώ πως στη χώρα αυτή ζούμε από τύχη… Είμαστε πίσω σε πολλά πράγματα. Πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές σε πολλούς τομείς!

Είσαι μαθητής Λυκείου, που σημαίνει αυξημένες υποχρεώσεις, πόσω μάλλον που φέτος δίνεις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Πόσο δύσκολο είναι για εσένα να συνδυάζεις σχολείο και πρόβες;
Αυτή τη χρονιά έχω αφήσει πιο πίσω το θέατρο και την ομάδα. Προέχει να περάσω στη σχολή που θέλω. Με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας έχουμε συνεννοηθεί πως μόλις τελειώσω κι εγώ με τις Πανελλαδικές θα δοθούμε στο 100% στην ομάδα και θα παρουσιάσουμε κάτι πρωτοπόρο.

Εκτός από το θέατρο έχεις θέσει στόχους σε κάποιο άλλο τομέα; Εχεις κάποια προτίμηση για το μέλλον ως επάγγελμα; Τι θα ήθελες να σπουδάσεις;
Στόχος μου είναι να μπω στην ιατρική και να ασχοληθώ με τη νευρολογική έρευνα. Από εκεί και έπειτα, θα ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα που μου αρέσουν -να τα έχω ως χόμπι. Να μάθω Ισπανικά, να κάνω κάποια ραδιοφωνική εκπομπή, να επαναλειτουργήσω την αθλητική ιστοσελίδα που έτρεχα μέχρι πρότινος και άλλα πολλά.

Γενικότερα, οι τέχνες πώς βοηθούν στο «χτίσιμο» ενός χαρακτήρα και στην εκπαίδευση ενός νέου;
Η τέχνη είναι το «Α» και το «Ω» για έναν άνθρωπο, ιδίως τον νέο. Οταν εμβαθύνουμε στην τέχνη, αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις διαφορετικά. Ωριμάζουμε, αποκτάμε αυτοκυριαρχία και, το κυριότερο, φτάνουμε στην ετερογνωσία που είναι σημαντική για να αντιληφθούμε πως ο εγωισμός είναι μια φυλακή από την οποία πρέπει οπωσδήποτε να αποδράσουμε. Ο εγωισμός είναι το χειρότερο έγκλημα!

Μετά από αυτή την εξέλιξη και σε αυτή την ηλικία, φοβάσαι μήπως αλλοιωθεί ο χαρακτήρας σου, η προσωπικότητά σου; Πιστεύεις πως ο άνθρωπος μεγαλώνοντας οδεύει προς την ωριμότητα;
Ναι, υπάρχει αυτός ο φόβος. Προσπαθώ να μη γίνομαι αλαζόνας. Κάποιες φορές το πετυχαίνω, κάποιες άλλες όχι. Συνήθως οι γονείς μου ή οι φίλοι μου με επαναφέρουν στην τάξη. Είναι, γενικά, δύσκολο σε αυτή την ηλικία να διαχειριστείς κάποιες καταστάσεις, πόσω μάλλον όταν αυτές σχετίζονται με την προβολή. Ωριμάζουμε όταν καταφέρνουμε να ανταποκρινόμαστε σωστά σε τέτοιου είδους περιστάσεις. Εκεί δείχνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News