Το ανάχωμα της Δημοκρατίας μας
Ο Βασίλης Μαγκλάρας είναι αρθρογράφος.
Υπάρχουν κάποια όρια, που μας ορίζουν ανάμεσα στο αποδεκτό και στο μη, αποδεκτό.
Αυτό το μη, που δεν βάζουμε όταν πρέπει να μπαίνει, ανάμεσα σ’ αυτά, που δεχόμαστε και σ’ αυτά που μας υποχρεώνουν. Σ’ αυτά που θέλουμε και σ’ αυτά που μας επιβάλουν. Σ’ αυτά που δικαιούμαστε και σ’ αυτά που μας αφαιρούν. Σ’ αυτά που σκεφτόμαστε, που έχουμε άποψη και σ’ αυτά που ερήμην μας αποφασίζουν. Σ’ αυτά που με αγώνες και θυσίες κατακτήσαμε και σ’ αυτά που με ένα νόμο και μια υπογραφή μας διαγράφουν.
Αυτό το μη, είναι ο βαθμός αντίστασης, που καθορίζει τη στάση μας, σε όσα επιτρέπουμε να μας συμβαίνουν.
Αυτό το μη είναι το ανάχωμα της Δημοκρατίας μας. Δυστυχώς στη Δημοκρατία μας το μη, που καλούμαστε να αντιτάξουμε στις κυβερνητικές πλειοψηφίες, εξαντλείται, ανυπεράσπιστο, στις παθογένειες που ελλοχεύουν στις κομματικές μας αποχρώσεις και στις επιδράσεις που τα ΜΜΕ μας ασκούν.
Ετσι, κάθε κοινωνική αντίδραση, που θα μπορούσε να ορθώσει ανάστημα και λόγο, για τα μη περαιτέρω των πλειοψηφικών αποφάσεων, χάνεται στις υποδιαιρέσεις του πολιτικού μας συστήματος, που απλά εδράζεται στο Κοινοβούλιο και ως μη υπολογίσιμο το αφανίζουν τα Μέσα.
Δεν ξέρω πόσο ανεκτή -χωρίς να την αμφισβητώ ως πολίτευμα- μπορεί να είναι μια Δημοκρατία, που προσφέρει ως κληροδότημα ένα λαό και μία χώρα, στη βούληση και πιθανόν σε ενδεχόμενη βουλιμία συμφερόντων, την αξία της και την πολιτική της χρηστικότητα.
Βέβαια, εμείς, ως γνήσια τέκνα των αρχαίων μας προγόνων, μένουμε στο ότι όλοι οι φίλοι μας και μη πω και οι εχθροί μας, αναγνωρίζουν ότι στη χώρα μας γεννήθηκε η Δημοκρατία.
Κανείς, όμως, δεν μας λέει πού και πώς εκτελείται σήμερα. Ζώντας ανάμεσα στην έπαρση της καταγωγής μας και στο βόηθα Παναγιά μου να τη βγάλουμε και φέτος, χάνουμε το μέτρο της αυτοεκτίμησής μας και αρκούμαστε στο «βόλεμα» μιας άβουλης Δημοκρατίας.
Παραβλέπουμε, ενοχικά, ότι συμβάλλουμε κι εμείς σε όσα μας συμβαίνουν, αποδεχόμαστε πως «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».
Με παθητική στάση απέναντι στο πεπρωμένο, λογικό είναι το έλλειμμα Δημοκρατίας να θεωρείται φυσιολογική εξέλιξη, που επιτρέπει, αναντίρρητα, τα πολιτικά μας θέματα να περνούν στη ζώνη του Lifestyle. Πιεστικά, κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες μέχρι να τα εμπεδώσουμε, ενώ παραμερίζουν ιδεολογικές θέσεις και κοινωνικές προτάσεις.
Με τον ίδιο τρόπο δεν φαίνεται η δράση από τα ελεγκτικά όργανα της Πολιτείας, προκειμένου εντελώς αιφνιδιαστικά ο πρωθυπουργός, συνοδευόμενος από μια καραβιά τηλεοπτικές κάμερες (εντελώς τυχαία) να ελέγξει την αισχροκέρδεια στα Σούπερ Μάρκετ. Και ω του θαύματος! Τα ταμπελάκια των τιμών στα προϊόντα που εμβριθώς εξέτασε έδειξαν άμεσα μια πτώση. Κάποιοι μίλησαν για 1.500 είδη, άλλοι για 3.000. Κανείς τους, όμως, δεν είπε πόση ήταν η πτώση των τιμών στα προϊόντα και πόση η κατάπτωση στη νοημοσύνης μας.
Προφανώς μια Δημοκρατία, που περνά μέσα από τις τηλεοράσεις είναι μια δημοκρατία του φαίνεσθε. Είναι μια εικονική πραγματικότητα στην οποία δεν έχει λόγο ο απλός πολίτης, ούτε χωράνε τα προβλήματά του.
Εχοντας την πλειοψηφία της εξουσίας εκμηδενίζονται τα όποια μη σε μια χειραγωγημένη κοινωνία. Ακόμα και αν το Σύνταγμα δημιουργεί εμπόδια, υπάρχουν τρόποι να προσπερνιέται. Θα μου πείτε η Δημοκρατία μας τι είναι, μια αφηρημένη έννοια; Οχι. Είμαστε εμείς και η πίστη μας σ’ αυτήν. Αλλά, υπάρχει ένα αλλά, που μας προδιαγράφει και παραφράζοντας για λόγους κοσμιότητας του λόγου, τον George Orwell, υπενθυμίζω πως: Ενας λαός που εκλέγει «τους διώκτες του» δεν είναι θύμα. Είναι συνεργός.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
