Αγγελόπουλος: Η λαμπρή επέτειος του σκηνοθέτη – Ο «Χρυσός Φοίνικας» και το… πέρασμα από Πάτρα

Σαν σήμερα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα – Η Πάτρα που αγάπησε και τον τίμησε

Αγγελόπουλος

Ηταν μεσημέρι της 18ης Φεβρουαρίου του 2011, στο κέντρο της Πάτρας: Ενας διάσημος Ελληνας, σέρνει αργά τα βήματά του, καθώς διασχίζει τη Μαιζώνος για να περάσει το κατώφλι του Δημαρχείου. Κάποιοι διαβάτες τον αναγνωρίζουν, οι περισσότεροι όμως όχι. Μπορεί να ήταν ξακουστός σε όλο τον κόσμο, αλλά φρόντιζε να βρίσκεται πίσω από τα φώτα. Οχι μόνο της δημοσιότητας, αλλά κυρίως, του κινηματογράφου….

Ο σπουδαίος προσκεκλημένος του τότε δημάρχου Γιάννη Δημαρά, ήταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο βραβευμένος με «Χρυσό Φοίνικα», σαν σήμερα 24 Μαΐου 1998, γητευτής της 7ης Τέχνης.

Η άφιξή του, έχει προκαλέσει δικαιολογημένη κινητοποίηση και αδημονία στους υπαλλήλους της εθιμοτυπίας.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος καταφθάνει χαμογελαστός, χαιρετάει με ευγένεια τους συνεργάτες του τότε δημάρχου, ο οποίος τον υποδέχεται με τιμές στο γραφείο του.

Ποιος να φανταζόταν ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία του επίσκεψη στην Πάτρα. Λίγους μήνες αργότερα, στις 24 Ιανουαρίου 2012, το νήμα της ζωής του θα κοπεί απροσδόκητα, όταν κατά το διάλειμμα των γυρισμάτων της ταινίας του «Αλλη Θάλασσα» στη Δραπετσώνα, θα σκοτωνόταν από διερχόμενη μοτοσικλέτα, ενώ διέσχιζε πεζός τον δρόμο.

Αγγελόπουλος

2004: Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στο “Ιντεάλ”, συνομιλώντας με φοιτητές

Ο σκηνοθέτης είχε ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την Πάτρα, ήδη από τα νεανικά του χρόνια, όταν ως στρατιώτης είχε υπηρετήσει μέρος της στρατιωτικής του θητείας, στο ΚΕΤΧ.

Αλλά και με τη Δυτική Ελλάδα είχε σχέση, αφού ο πατέρας του, φαρμακοποιός στο επάγγελμα, είχε καταγωγή από τη γειτονική Ηλεία.

ΟΙ ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Η Πάτρα τον είχε τιμήσει, μέσω του Πανεπιστημίου της και μάλιστα δύο φορές: Η πρώτη το 1998 (14 Φεβρουαρίου), έτος κατά το οποίο του είχε απονεμηθεί ο «Χρυσός Φοίνικας» στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα».
Η δεύτερη φορά ήταν στις 25 Απριλίου του 2010, σε μια σεμνή τελετή στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών.

Είχε μιλήσει γι αυτόν ο κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών καθηγητής Χρήστος Τερέζης, ενώ αποσπάσματα από έργο του σκηνοθέτη είχαν διαβάσει οι μαθήτριες του Τμήματος Φιλοσοφίας, Βασιλική Παπαϊωάννου και Αγγελική Παπατζίκου. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε μιλήσει για το έργο του ενώ είχε προβληθεί και η ταινία του «Η σκόνη του χρόνου». Την τιμητική διάκριση του είχε απονείμει ο τότε πρύτανης, Σταύρος Κουμπιάς.

Αγγελόπουλος

Με την πρόεδρο της Κινηματογραφικής Λέσχης, Ελένη Δάσιου, στο “Ιντεάλ”

ΣΕ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

Ομως ο αείμνηστος σκηνοθέτης, είχε τιμήσει με την παρουσία του και κινηματογράφους της Πάτρας:
Το 1984, είχε βρεθεί στο σινεμά «Αστυ» της οδού Κολοκοτρώνη, συνοδευόμενος από συνεργάτες του, για την επίσημη προβολή της ταινίας του «Ταξίδι στα Κύθηρα».

Τη χρονιά του Χρυσού Φοίνικα, το 1998, ο Αγγελόπουλος είχε έρθει στον κινηματογράφο «Ομόνοια», που πλέον δεν λειτουργεί. Ηταν ένας πολύ παγωμένος Δεκέμβριος, που είχε κρατήσει πολλούς κινηματογραφόφιλους στη θαλπωρή των σπιτιών τους. Παρά τον λιγοστό κόσμο, ο ίδιος δεν χάλασε τη διάθεσή του και, έχοντας στο πλάι του την αγαπημένη σύζυγό του Φοίβη, παρακολούθησε με προσήλωση την επίσημη πρεμιέρα της βραβευμένης ταινίας του «Μια αιωνιότητα και μία μέρα», έχοντας και πάλι τη διάθεση να «ζυμωθεί» με τον κόσμο και να λύσει απορίες του.

Το 2004 είχε έρθει στον κινηματογράφο «Ιντεάλ» της Αγίου Νικολάου, όπου παιζόταν η ταινία του «Το Λιβάδι που δακρύζει».

Στην επίσημη πρεμιέρα ο Αγγελόπουλος ήταν εκεί, όπου μετά την προβολή είχε μιλήσει στους θεατές και παράλληλα είχε απαντήσει και σε ερωτήσεις τους. Στη συνέχεια παρέμεινε διακριτικά στον προθάλαμο του ιστορικού κινηματογράφου, ανταλλάσσοντας απόψεις με τους πατρινούς σινεφίλ.

Σήμερα, το «Ιντεάλ» δεν υπάρχει. Στη θέση του ορθώθηκε εμπορικό κατάστημα. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν ζει. Εχει περάσει στον Πάνθεον του Πολιτισμού!

Αλλά οι ταινίες του θα «ζουν» για πάντα! Για την ακρίβεια, θα ζουν «Μία αιωνιότητα και μία μέρα»…