ΕΠΟΧΗ covid: Υπάρχει ελπίδα; «Με μικρές καθημερινές συνθήκες ειρήνης»
TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΥΤΟΥΣΗ *
Το διαμέρισμα μας στην Αθήνα ήταν στον Αγιο Παντελεήμονα, δέκα λεπτά ποδαρόδρομος από το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου.
Θυμάμαι καθαρά την βραδιά που βγαίναμε, πιτσιρίκια στο μπαλκόνι, για να δούμε τους ήρωες της εποχής που έβαζαν κάθετα στους δρόμους τα λιγοστά παρκαρισμένα ΙΧ προκειμένου να δυσκολέψουν την κίνηση των τανκς της χούντας.
Εναν χρόνο μετά, οι γονείς μας, κι εγώ δεν ξέρω πόσες γενιές «δεξιοί», μας πήγαν με τον αδερφό μου στην πορεία μνήμης.
Λαοθάλασσα, κοσμοπλημμύρα, χωρίς ταμπέλες, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς επεισόδια.
Το μόνο αντίστοιχο που μπορώ να σκεφτώ είναι οι φωτογραφίες από την απελευθέρωση της Αθήνας. Δείτε τες. Επιγραφές WELLCOME με την υπογραφή του ΕΑΜ, αμερικανικές σημαίες δίπλα σε αντίστοιχες του ΕΛΑΣ.
Τρείς χρονιές κολλητά πήγαμε οικογενειακώς στην πορεία του Πολυτεχνείου πριν μας διώξουν τα γνωστά επεισόδια, 53 ημέρες μετά την απελευθέρωση ξεκινούσαν τα Δεκεμβριανά.
Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Κοιτάξτε γύρω σας. Όλοι εναντίον όλων κι όποιος αντέξει. Παντού αντιπαλότητα, παντού συνομωσία, πουθενά το αυτονόητο.
Πρόσφατα, ιδιαίτερα καλλιεργημένη φίλη, επιχειρηματολογούσε ότι όσοι κάνουν εθελοντικές εφημερίες στην ΜΕΘ το κάνουν για να υποστηρίξουν τα συμφέροντα τους ή τις άθλιες επιλογές της κυβέρνησης.
Δυστυχώς πάσχουμε από την απόλυτη έλλειψη ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ απέναντι σε οτιδήποτε.
Στους θεσμούς, στις ιδεολογίες, στην κοινωνία, στους φίλους, στους συντρόφους μας, στον ΑΝΘΡΩΠΟ.
Εμείς βέβαια τα προκαλούμε όλα αυτά. Προτάσσοντας το υπερεγώ μας, ενίοτε με την μορφή του ατομικού συμφέροντος και άλλοτε με αυτήν της ιδεολογικής-οπαδικής- συντεχνιακής ομάδας.
Μπορούν να αλλάξουν; Μπορούν να γεφυρωθούν τα χάσματα; Υπάρχει κάτι που θα κάνει την κοινωνία να ομονοήσει;
Σίγουρα δεν είναι τα κόμματα και οι πολιτικοί. Έχουν χάσει προ πολλού δυστυχώς την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Επίσης δεν είναι οι θεσμοί, οι εκπρόσωποι των οποίων δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποίησαν την πολιτική, χάνοντας έτσι όχι μόνο την ανεξαρτησία αλλά και την αξιοπιστία τους.
Τι μένει; Μόνο ο εαυτός μας και οι πολύ δικοί μας άνθρωποι. Σίγουρα η καραντίνα μάς έμαθε να ζούμε είτε μόνοι είτε σε μικρές ομάδες.
Ας αρχίσουμε να ξαναχτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης πρώτα με το μέσα και ύστερα με τους άμεσα δίπλα μας.
Ας προσπαθήσουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι με τις σκέψεις και τις πράξεις των άλλων κρίνοντας τες από θετική κατ’ αρχήν σκοπιά.
Σε ώρες κρίσης προέχει η κοινή δράση και έπεται η κριτική. Οσοι δεν είναι μαζί μας, δεν είναι και αναγκαστικά εναντίον μας.
Με μικρές καθημερινές συνθήκες ειρήνης μπορούμε να ελπίζουμε στην λήξη του «πολέμου».
Αλλιώς θα περιμένουμε την μεγάλη καταστροφή.
Που θα μας μονιάσει. Μέχρι να αρχίσει ο επόμενος εμφύλιος.
* Ο Γιώργος Μουτούσης είναι πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Αχαϊας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
