Η επανάσταση του αυτονόητου
Του Διονύση Γράψα, είναι ιστορικός (ΜΑ Νεότερη – Σύγχρονη Ιστορία ΕΑΠ).
Η αντιπαράθεση του κορυφαίου καλλιτέχνη Γιώργου Νταλάρα με τους δημοσιογράφους, έξω από ραδιοφωνικό σταθμό όπου ήταν καλεσμένος τις προηγούμενες μέρες, αναμφίβολα προκάλεσε αντιδράσεις. Είχαν προηγηθεί βέβαια δηλώσεις του, σχετικά με το γεγονός πως οι αληθινοί καλλιτέχνες «δεν πρέπει να διαφημίζουν μπιφτέκια»!
Δηλώσεις ενός ανθρώπου, τυπικού εκπροσώπου μιας γενιάς που έπαιρνε αυτό που έκανε πολύ στα σοβαρά. Οχι με αποσπασματικό τρόπο. Αλλά με συνέπεια ήθος και απροσμέτρητο πάθος και μεράκι. Που θεωρεί πως, ακόμα και σήμερα, οι αρχές, οι αξίες και η αίσθηση του μέτρου, κάποια στιγμή ανταμείβονται.
Μπορεί κάποιοι να μιλήσουν για «επίθεση στο δημοσιογραφικό λειτούργημα». Ξέρουν, όμως, πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η δημοσιογραφική δραστηριότητα, είναι ισάξια δημοσίου αξιώματος. Και πρέπει να ασκείται με ευλαβικό τρόπο.
Ας μην γελιόμαστε. Ο Γ. Νταλάρας δεν έβαλε κατά των δημοσιογράφων. Εβαλε κατά μιας λογικής και αντίληψης, που θέλει όσοι ασκούν δημόσιο λόγο, να τον κατευθύνουν στην ακατάσχετη μπουρδολογία και την αποθέωση του ασήμαντου. Θωπεύοντας τα ένστικτα, ενώ αποκοιμίζουν τη λογική. Το θέμα είναι κατά πόσο οι ενδιαφερόμενοι «διαφωτίστηκαν». Κι αν όλα όσα είπε θα χαθούν στις αναλύσεις του πρωινάδικου.
Ο Νταλάρας έθιξε αυτονόητα ζητήματα. Πως σήμερα τα ΜΜΕ – τα τηλεοπτικά κατά βάση- εστιάζουν στις ανούσιες αντιπαραθέσεις κάθε «παραγονταίου» με ανθρωποφαγικά χαρακτηριστικά. Αρέσκονται στην ανάδειξη του ποιος μίλησε για ποιον, ωστόσο δεν πρέπει να ενδιαφέρει τι είπε.
Σε μια χώρα, που καλλιτέχνες του μεγέθους Νταλάρα -όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος- διευθύνουν Ορχήστρες από 15χρονα, όσο οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης «κουλτούρας» ανταλλάσσουν κλοτσοπατινάδες σε κοινή θέα υποστηρίζοντας το «έργο» τους, που αν μη τι άλλο προάγει τη βία. Είναι προφανές πως μιλάμε για δύο ολότελα διαφορετικούς κόσμους.
Ο Νταλάρας βγήκε μπροστά. Μάλλον κι αυτός αφουγκράζεται ένα κόσμο, που δυσανασχετεί με τον εν γένει πνευματικό και ηθικό μαρασμό της εποχής. Που θέλει τον μέσο πολίτη παθητικοποιημένο και ανενεργό. Ετσι ώστε να είναι ελάχιστα «ενοχλητικός».
Εξέφρασε όσα δεν τολμούν να πουν κάποιοι, όχι μόνο σε δημόσια θέα, αλλά εντός των τεσσάρων τοίχων ενός γραφείου. Αλήθειες, που θίγουν ένα σύστημα, που επιθυμεί οι νέοι να αγνοούν όχι μόνο τον ίδιο τον Τσιτσάνη αλλά και την εποχή που εκείνος έζησε και δημιούργησε.
Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Ο Νταλάρας μίλησε για «μέρα μνήμης». Απευθυνόμενος σε ένα κόσμο, που εκπροσωπεί την επιβολή της λήθης.
Είναι σαφές πως η χώρα έχει πρόβλημα πολιτισμικό.
Εχει χάσει τον Τσιτσάνη. Και αυτό γιατί κάποιοι επιθυμούν να την «στρίψουν» αλλού.
Ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε με το στόμα μιας Ελλάδας, που δυσκολεύεται να εκφραστεί.
Θα βρει όμως τον τρόπο να γυρίσει την κατάσταση. Επαναστατώντας για το αυτονόητο.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
