Η πλατεία ήταν γεμάτη
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Αυτό το κείμενο γράφεται πριν την ψηφοφορία για να διαβαστεί μετά την ψηφοφορία, αλλά δεν θα ασχοληθεί με το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, πρώτον γιατί το αποτέλεσμα δεν μας ήταν γνωστό όταν γράφαμε, και δεύτερον γιατί μετά την ψηφοφορία ίσως και να είναι περιττό να ασχοληθούμε με το αποτέλεσμά της, διότι όλοι μπορούμε να αναλύσουμε και να εξηγήσουμε οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Πχ, γιατί πήρε το πρωτάθλημα η ΑΕΚ αλλά και γιατί θα το έπαιρνε ο Παναθηναϊκός εάν δεν το είχε πάρει η ΑΕΚ. Αλλωστε δεν είχαμε αμφιβολίες ποιος θα έπαιρνε το πρωτάθλημα της 21 ης Μαϊου. Οι αμφιβολίες μας αφορούσαν το ερώτημα τι είδους πρωτάθλημα είναι αυτό που πήρε.
Συνεννοηθήκαμε μέχρι εδώ. Και πάμε παρακάτω ή παραπίσω. Μια φορά κι έναν καιρό, που λες, ήρθε η μεταπολίτευση. Για μια δεκαετία σχεδόν, οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μας δεν χάναμε πολιτική συγκέντρωση για συγκέντρωση, ανεξάρτητα από τους ιδεολογικούς μας ή ιδεοληπτικούς προσανατολισμούς, αφενός διότι τότε τους φτιάχναμε, αφετέρου γιατί η υπόθεση της δημοκρατίας μας γοήτευε. Θεωρούσαμε αδιανόητο να έρθουν στην Πάτρα ο Καραμανλής- ο ορίτζιναλ- ο Ανδρέας ή ο Κύρκος και να μην είμαστε εκεί. «Να ακούσουμε τι θα πει», ήταν η δικαιολογία. Στην πραγματικότητα θέλαμε να ζήσουμε τη φάση, αν και όρος ο «φάση» τότε χρησιμοποιείτο μόνο όταν ο Αντωνιάδης ξαμολούσε βολίδα και την κατέβαζε ο Κελεσίδης.
Στις συγκεντρώσεις συναντούσες πολλούς γνωστούς. Πέρα από τους προβλεπόμενους κομματικούς στελεχογκαουλάιτερ, στην πλατεία Γεωργίου διασταυρωνόσουν με κόσμο από τη λεγόμενη κοινωνική Πάτρα. Πολίτες διάφορων ηλικιών που δεν ήταν ενταγμένοι με την οργανική έννοια στο κόμμα, αλλά ανήκαν ή συμπαθούσαν τον χώρο και θεωρούσαν ανάγκη ή καθήκον τους να είναι παρόντες. Για την παράταξη ή για τον εαυτό τους.
Αυτό στην πορεία των χρόνων χάθηκε. Περάσαμε στον αστερισμό των μεταφερόμενων οπαδών, μια κωμική κατάσταση που πρόσβαλλε το δημοκρατικό σύστημα και αποκάλυπτε μια Ελλάδα βαρεμενη, ιδρωμένη, ακαλαίσθητη και τοξικά αφελή, αυτή τη μορφή της αφέλειας που δηλητηριάζει τον ίδιο τον αφελή και όλον τον κόσμο γύρω. Μετά όλα θόλωσαν, έσβησαν, ατόνησαν. Και μετά μίκρυνε η σημασία των συγκεντρώσεων, κάτι που μίκρυνε τις συγκεντρώσεις, γιατί η πολιτική επικοινωνία πέρασε στα τοκ σόου, τις ειδήσεις, τα κοινωνικά δίκτυα, τα άι φον, τα τικ τοκ, τα τάκα-τάκα- τάκα- τακατάτα τα.
Βλέπουμε Μητσοτάκη, Τσίπρα, Ανδρουλάκη πέντε φορές την ημέρα. Ξέρουμε τι πρεσβεύουν, το σύνθημα της ημέρας, το μότο που επέλεξε το επιτελείο του πρωινού καφέ τους. Τι νόημα έχει η πλατεία; Προχθες στον Τσίπρα διαπιστώσαμε πόσο λίγος κόσμος από τη λεγόμενη κοινωνική Πάτρα είχε περιέργεια να τον δει από κοντά. Αφενός, τον έχει ξαναδεί. Αφετέρου, δεν κάηκε. Όπως δεν κάηκαν και για τον Μητσοτάκη όσοι θα καίγονταν υπό άλλες συνθήκες. Ποιες «άλλες συνθήκες»; Του καιρού που η πολιτική γοήτευε και συνάρπαζε, αλλά και του καιρού που δεν ήταν μόδα και διάχυτη τάση η απαξίωση, η αποστασιοποίηση, η εξυπνάδα. Μεγάλωσε το μπόι μας με τα χρόνια, «ξέρουμε», δε μασάμε, αλλά και θόλωσαν οι παλιοί λαμπροί πλανήτες: Αυτά κάνουν τα οβερντόουζ από εικόνα και πληροφορία, έναν υπερκορεσμό που τον προκαλεί το ίδιο το σύστημα στην ανάγκη του να μας πετύχει όπου μας βρει, στην τηλεόραση, στο κινητό, στο τάμπλετ. Αλλά βέβαια δεν ξέρεις αν το παλιό δέος μπροστά στους ογκόλιθους που έθρεψε τους αφόρητους μεσσιανισμούς ήταν καλύτερο σε σχέση με τη σημερινή υποτίμηση της πολιτικής και των πολιτικών, που εν τέλει μπορεί και να είναι αυστηρή, αλλά ταυτοχρόνως
και δίκαιη . Ετσι που λέτε, ω άνδρες αχαιοί. Τέλειωσαν οι εκλογές. Ξυπνήστε μας να
ξανακοιμηθούμε.
ΥΓ: Και μετά ήρθε το αποτέλεσμα. Απορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έλεγε ότι οι δημοσκοπήσεις ήταν στημένες ή πρόχειρες. Οι δικές τους δημοσκοπήσεις, τι έλεγαν; Διότι αν έλεγαν αυτό που έγινε και η ηγεσία του καμούφλαρε πίσω από θεωρίες συνωμοσίες, βλέπουμε πόση αξία είχαν όλα τα υπόλοιπα που έλεγαν, η εκτίμηση για την αλήθεια και ο σεβασμός στη νοημοσύνη του κόσμου. Και κάπου εκεί βρίσκεται το αίτιο της συντριβής. Περιμένουμε μια κανονική αριστερά, με όρους 2023, και όχι την αριστερά που παριστάνει τον διάδοχο του Παναγούλη χωρίς να είναι και χωρίς να συμφωνούσε και ο Παναγούλης για την αντιπροσώπευση αυτή.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
