Με το βλέμμα στο μέλλον

Του Γιάννη Λάμπρου, δημοτικού συμβούλου Πατρέων.

Οι πρόσφατες κομματικές εκλογικές διαδικασίες, αλλά και οι φοιτητικές κάλπες απέδειξαν ότι η νεολαία κινητοποιείται. Πιθανά όχι με τον τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς οι παλαιότεροι, ίσως όχι τόσο συγκροτημένα όσο θα θέλαμε, αλλά η νεολαία είναι εδώ. Βιώνοντας τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής της, αντιμέτωπη με τα δικά της εμπόδια, φτιάχνοντας τα δικά της μονοπάτια στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Είναι γεγονός ότι οι νέοι δεν εμπιστεύονται πολύ τις προηγούμενες γενιές. Πώς να εμπιστευτείς όμως, κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει τα όσα γίνονται? Και δεν μιλάμε μόνο για τη δυσκολία να κάνεις συναλλαγές ηλεκτρονικά, αλλά για τη δυσκολία να κατανοήσεις και να ερμηνεύσεις έναν ολόκληρο κόσμο που θέτει τους δικούς του κανόνες και επικοινωνεί με νέους τρόπους και γλώσσα. Η εργασία με μπλοκάκι, η ενοικιαζόμενη εργασία, η τηλεργασία, οι start-up επιχειρήσεις, οι έξυπνες πόλεις, η αστική κινητικότητα, είναι ορολογίες του 21ου αιώνα που περιγράφουν φαινόμενα που δεν τα είχαμε ζήσει στο παρελθόν, αλλά σήμερα αποτελούν μάλλον τη δυσοίωνη κανονικότητα.

Πόσο έτοιμοι είναι οι φορείς να υποδεχτούν και να δώσουν ρόλους σε αυτή τη νεολαία; Σωματεία, επαγγελματικές ενώσεις, κόμματα, αυτοδιοίκηση οφείλουν να δώσουν χώρο και μέσα, ώστε οι νέοι να μπορέσουν να οργανώσουν με τον δικό τους τρόπο τη συμμετοχή και δραστηριοποίησή τους. Από την άλλη, οι ίδιοι οι νέοι πρέπει να βγουν στο προσκήνιο, έστω κι αν πολλές φορές η δυναμική τους εκδηλώνεται ως ασέβεια, η άγνοια συνοδεύεται από βεβαιότητα, η ουτοπία τους προσκρούει στον ρεαλισμό μας.

Τις εξελίξεις τις δημιουργούν όσοι τολμούν.

Τα πρώτα δείγματα γραφής αυτής της νεολαίας, που καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι μεγάλωσε μέσα στην κρίση και την κατάρρευση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικού ελέγχου, δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι αξίες της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού, της πίστης στη δύναμη της προόδου μέσα από τον συλλογικό αγώνα και τις διεκδικήσεις, είναι ο μοναδικός δρόμος για τη Δημοκρατία.

Οι παραπάνω επισημάνσεις προφανώς, αφορούν και στην αυτοδιοίκηση. Ολα τα τελευταία χρόνια, η πληθώρα των υποψήφιων δημάρχων και η απουσία ισότιμης εκπροσώπησης των γυναικών κατέδειξαν ότι η υπόθεση της τοπικής αυτοδιοίκησης αφήνει παγερά αδιάφορη τη νεολαία. Ας γίνει η αρχή στις επόμενες εκλογικές διαδικασίες. Με σχήματα που βρίσκονται πιο κοντά στη νέα γενιά, με διαδικασίες αφορμαλιστικές που βρίσκονται σε άμεση σχέση με τις πρωτόγνωρες συνθήκες ζωής και εργασίας, με πρόσωπα που μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τον νέο κόσμο που ανατέλλει.

Η Πάτρα του 21ου αιώνα δεν μπορεί να είναι μια πόλη στραμμένη στον εαυτό της.

Ανοιγόμαστε ή χανόμαστε…